முகப்பு		தொடக்கம்
சீவகன் துறவு

3017.	காய் களிற்றின் இடை மருப்பின் கவளம் போன்று ஏமாராக் கதியுள் தோன்றி ஆய் களிய வெவ் வினையின் அல்லாப்பு உற்று அஞ்சினேன் அறிந்தார் கோவே வேய் களிய வண்டு அறைய விரிந்து அலர்ந்த தாமரையின் விரை சேர் போதின் வாய் ஒளியே பெற நடந்த மலர் அடியை வலம் கொண்டார் வருந்தார் போலும்

3018.	சேடு ஆர் பொன் திருமணி வைரத் தொத்து அணிந்து உலகு ஓம்பும் வாடா மாலை வார் தளிர்ப் பிண்டி வாம நின் குணம் நாளும் பாடாதாரைப் பாடாது உலகம் பண்ணவர் நின் அடிப் பூச் சூடாதார் தாள் சூடார் மாலைச் சுடர் மணி நெடு முடியே

3019.	வையம் மூன்றும் உடன் ஏத்த வளரும் திங்கள் வாள் எயிற்று ஐய அரிமான் மணி அணை மேல் அமர்ந்தோய் நின்னை அமராதார் வெய்ய வெம் நோய் வினை உதைப்ப வீழ்ந்து துன்பக் கடல் அழுந்தி நெய்யும் நுண் நூல் நாழிகையின் நிரம்பா நின்று சுழல்வாரே

3020.	தொழுதிப் பல் மீன் குழாம் சூழத் துளும்பாது இருந்த திங்கள் போல் முழுதும் வையம் உடன் ஏத்த முதுவாய் வலவையாய் இருந்து அழுது வினைகள் அல்லாப்ப அறைந்தோய் நின் சொல் அறைந்தார்கள் பழுதுஇல் நறு நெய்க் கடல் சுடர்போல் பல்லாண்டு எல்லாம் பரியாரே

3021.	செழும் பொன் வேய்ந்து மணி அழுத்தித் திருவார் வைரம் நிரைத்து அதனுள் கொழுந்து மலரும் கொளக் குயிற்றிக் குலாய சிங்கா தனத்தின் மேல் எழுந்த பருதி இருந்தால் போல் இருந்த எந்தை பெருமானே அழுந்தேன் வந்து உன் அடி அடைந்தேன் அருவாய்ப் போதல் அழகிதோ

3022.	குண்டலமும் பொன் தோடும் பைந்தாரும் குளிர் முத்தும் வண்டு அலம்பு மாலையும் மணித் தொத்தும் நிலம் திவள விண்டு அலர் பூந் தாமரையின் விரை ததும்ப மேல் நடந்த வண்டு அலர் பூந் திருவடியை மணிமுடியின் வணங்கினான்

3023.	நில விலகி உயிர் ஓம்பி நிமிர்ந்து ஒளிர்ந்து பசி பகை நோய் உலகம் இருள் கெட விழிக்கும் ஒண் மணி அற ஆழி அலகை இலாக் குணக் கடலை அகல் ஞான வரம்பானை விலை இலா மணி முடியான் விண் வியப்ப இறைஞ்சினான்

3024.	தூய்த் திரள் மணித் தாமம் சொரிந்து பொன் நிலம் நக்கப் பூத்திரள் மணி மாலைப் போர்ச் சிங்கம் போதகம் போல் ஏத்த அரிய குணக் கடலை இகல் இன்ப வரம்பானைத் தோத்திரத்தால் தொழுது இறைஞ்சித் துறப்பேன் என்று எழுந்து இருந்தான்

3025.	முடி அணி அமரரும் முலை நல்லார்களும் புடை பணிந்து இருந்த அப் புலவன் பொன் நகர் கடி மலர்க் கற்பகம் காம வல்லியோடு இடை விராய் எங்கணும் பூத்தது ஒத்ததே

3026.	ஒத்து ஒளி பெருகிய உருவப் பொன் நகர் வித்தகன் வலம் செய்து விழுப் பொன் பூமி போய் மத்தக மயிர் என வளர்த்த கைவினைச் சித்திரக் காவகம் செல்வன் எய்தினான்

3027.	ஏம நீர் உலகம் ஓர் இம்மிப் பால் என நாம வேல் நரபதி நீக்கி நன்கலம் தூமம் ஆர் மாலையும் துறக்கின்றான் அரோ காமனார் கலம் கழிக்கின்றது ஒத்ததே

3028.	மணி உறை கழிப்பது போல மங்கலப் பணி வரு பைந்துகில் நீக்கிப் பால் கடல் அணிபெற அரும்பிய அருக்கன் ஆம் எனத் திணி நிலத்து இயன்றது ஓர் திலகம் ஆயினான்

3029.	மலிந்த நல் மாலைகள் வண்ணப் பூந்துகில் நலிந்து மின் நகு மணி நன் பொன் பேர் இழை மெலிந்தனென் சுமந்து என நீக்கி மேல் நிலைப் பொலிந்தது ஓர் கற்பகம் போலத் தோன்றினான்

3030.	திருந்திய கீழ்த்திசை நோக்கிச் செவ்வனே இருந்தது ஓர் இடி குரல் சிங்கம் பொங்கி மேல் சுரிந்த தன் உளை மயிர் துறப்பது ஒத்தனன் எரிந்து எழும் இளஞ் சுடர் இலங்கும் மார்பினான்

3031.	அம் சுடர்த் தாமரைக் கையினான் மணிக் குஞ்சி வெண் படலிகைக் குமரன் நீப்பது செஞ் சுடர்க் கருங் கதிர்க் கற்றை தேறு நீர் மஞ்சுடை மதியினுள் சொரிவது ஒத்ததே

3032.	வேலைவாய் மணி இலை ஊழ்த்து வீழ்ப்பது ஓர் காலை வாய்க் கற்பக மரத்தின் காவலன் மாலை வாய் அகில் தவழ் குஞ்சி மாற்றலின் சோலை வாய்ச் சுரும்பு இனம் தொழுது சொன்னவே

3033.	தம் கிடை இலாத் திருக் கேசம் தன்னையும் கொங்கு உடைக் கோதையும் கொய்து நீக்கினாய் நும் கடை நோக்கி நாம் வாழும் வாழ்க்கையம் எம் கிடையவர் இனி எங்குச் செல்பவே

3034.	என்றன தேன் இனம் இரங்கு வண்டொடு சென்றன விடுக்கிய செல்வன் பொன் மயிர் இன்றொடு தொழுதனம் நும்மை யாம் என மன்றல் உண்டு அவை வலம் கொண்டு சென்றவே

3035.	மேல் படு கற்பக மாலை வேய்ந்து பொன் ஏற்பு உடைப் படலிகை எடுத்துக் கொண்டு போய் நால் கடல் கடந்து அவன் நமோ என்று இட்டிடப் பால் கடல் பனிமதி போல வீழ்ந்ததே

3036.	ஏவா இருந்த அடிகள் இவர் வாய்ச் சொல் கோவா மணி கொழித்துக் கொண்டாலே போலுமால் சாவா கிடந்தார் செவிச் சார்த்தின் அப்பொழுதே மூவா அமரர் ஆய் முத்து அணிந்து தோன்றுவரே

3037.	தோளா மணி குவித்தால் போன்று இலங்கு தொல் குலத்துச் சூளா மணியாய்ச் சுடர இருந்தானை வாள் ஆர்முடி வைர வில் திளைத்து வண்டு அரற்றும் தாள் ஆர ஏத்திப் போய்த் தன் கோயில் புக்கானே

3038.	புக்கான் சுதஞ்சணனும் பொன் தாமரை மகளிர் தொக்காலே போலும் தன் தேவிக் குழாம் சூழ மிக்கான் குணம் பாடி ஆடி மிகு தீம்பால் தொக்க கடல் போல் சுதங்கள் நிறைந்தனவே

3039.	பற்று ஆர்வம் செற்றம் முதலாகப் பாம்பு உரி போல் முற்றத் துறந்து முனிகளாய் எல்லாரும் உற்று உயிர்க்குத் தீம்பால் சுரந்து ஓம்பி உள்ளத்து மற்று இருள் சேரா மணி விளக்கு வைத்தாரே

3040.	கோமான் அடி சாரக் குஞ்சரங்கள் செல்வன போல் பூ மாண் திருக் கோயில் புங்கவன் தாள் சேர்ந்து ஏத்தித் தாம் ஆர்ந்த சீலக் கடல் ஆடிச் சங்கு இனத்துள் தூ மாண் வலம்புரியின் தோற்றம் போல் புக்காரே