முகப்பு		தொடக்கம்
கேவலோற் பத்தி

3062.	முல்லை சூழ் முல்லை வேலி முயலொடு கவரி மேயும் கொல்லை சூழ் குன்றத்து உச்சிக் குருசில் நோற்று உயர்ந்த வாறும் வில் உமிழ்ந்து இலங்கு மேனி விழுத் தவ நங்கை மார்கள் மல்லல் அம் குமரர் வான் மேல் சென்றதும் வகுக்கல் உற்றேன்

3063.	முழுதும் முந்திரிகைப் பழச் சோலைத் தேன் ஒழுகி நின்று அசும்பும் உயர் சந்தனத் தொழுதிக் குன்றம் துளும்பச் சென்று எய்தினான் பழுது இல் வாய் மொழிப் பண்ணவன் என்பவே

3064.	நணிதின் எண் வினை இன்னவை கண் நிறீஇக் துணிய ஈர்ந்திடும் துப்பு அமை சிந்தையான் மணியின் மேல் மணி கட்டியது ஒத்து அதற்கு அணியும் ஆய் அலர் ஞாயிறும் ஆயினான்

3065.	குன்றின் வீழ் அருவிக் குரல் கோடு அணைச் சென்று எலாத் திசையும் சிலம்பின் மிசை நின்றனன் இறை வம்மின நீர் என ஒன்றி நின்று அதிரும் ஒருபால் எலாம்

3066.	செம்பொன் பின்னிய போல் தினைக் காவலர் வெம்பு மும் மத வேழம் விலக்குவார் தம் புனத்து எறி மா மணி சந்து பாய்ந்து உம்பர் மீன் எனத் தோன்றும் ஓர் பால் எலாம்

3067.	யானை குங்குமம் ஆடி அருவரைத் தேன் நெய் வார் சுனை உண்டு திளைத்து உடன் கான மாப் பிடி கன்றொடு நாடகம் ஊனம் இன்றி நின்று ஆடும் ஓர் பால் எலாம்

3068.	வரிய நாக மணிச்சுடர் மல்கிய பொரு இல் பொன் முழைப் போர்ப்புலிப் போதகம் அரிய கின்னரர் பாட அமர்ந்து தம் உருவம் தோன்ற உறங்கும் ஓர் பால் எலாம்

3069.	பழுத்த தீம் பலவின் கனி வாழையின் விழுக் குலைக் கனி மாங்கனி வீழ்ந்தவை தொழித்து மந்தி துணங்கை அயர்ந்து தேன் அழிக்கும் அம் சுனை ஆடும் ஓர் பால் எலாம்

3070.	நளி சிலம்பதனின் உச்சி நாட்டிய பொன் செய் கந்தின் ஒளியொடு சுடர வெம்பி உருத்து எழு கனலி வட்டம் தெளி கடல் சுடுவது ஒத்துத் தீ உமிழ் திங்கள் நான்கும் விளிவரும் குரைய ஞான வேழம் மேல் கொண்டு நின்றான்

3071.	பார்க் கடல் பருகி மேகம் பாம்பு இனம் பதைப்ப மின்னி வார்ப் பிணி முரசின் ஆர்த்து மண்பக இடித்து வானம் நீர்த்திரள் பளிக்குத் தூணி சொரிந்திட நின்று வென்றான் மூர்த்தி ஆய் முனிவர் ஏத்தும் முனிக் களிறு அனைய கோமான்

3072.	திங்கள் நான்கு அவையும் நீங்கத் திசைச் செல்வார் மடிந்து தேம்கொள் பங்கயப் பகை வந்து என்னப் பனி வரை உருவி வீசும் மங்குல் சூழ் வாடைக்கு ஒல்கான் வெள்ளிடை வதிந்து மாதோ இங்கு நான்கு ஆய திங்களின் உயிர் ஓம்பினானே

3073.	வடி மலர் நெடுங் கணாரும் மைந்தரும் வரவு பார்த்து அங்கு அடி மலர் பரவ ஏறி ஆர் அமிர்து அரிதின் கொள்வான் கடி மலர்க் கமலத்து அன்ன கையினை மறித்துக் கொள்ளான் முடிதவக் கடலை நீந்தி இன்னணம் முற்றினானே

3074.	ஒளிறு தேர் ஞானம் பாய் மா இன் உயிர் ஓம்பல் ஓடைக் களிறு நல் சிந்தை காலாள் கருணை ஆம் கவசம் சீலம் வெளிறு இல் வாள் விளங்கு செம் பொன் வட்டம் மெய்ப் பொருள்களாகப் பிளிறு செய் கருமத் தெவ்வர் பெரு மதில் முற்றினானே

3075.	உறக்கு எனும் ஓடை யானை ஊண் எனும் உருவத் திண் தேர் மறப்பு எனும் புரவி வெள்ளம் வந்து அடை பிணி செய் காலாள் திறப்படப் பண்ணிப் பொல்லாச் சிந்தனை வாயில் போந்து சுறக் கடல் அனைய தானை துளங்கப் போர் செய்தது அன்றே

3076.	தெளிவு அறுத்து எழுவர் பட்டார் ஈர் எண்மர் திளைத்து வீழ்ந்தார் களிறு கால் உதைப்ப எண்மர் கவிழ்ந்தனர் களத்தின் உள்ளே பிளிறி வீழ் பேடி பெண் நோய் அறுவகைத் துவர்ப்பும் பேசின் அளிபடு சிந்தை என்னும் ஆழிவாய் வீழ்ந்த அன்றே

3077.	மயக்கப் போர் மன்னன் மக்கள் மந்திரியவரும் வீழ வியப்புறு வேத வில்வாய் வேட்கை அம்பு எடுத்திட்டு எய்யக் கலக்கம் இல் அசுபம் என்னும் குந்தத்தால் கணை பெய்ம் மாரி விலக்கித் திண் வெறுப்பு வாளால் விரைந்து உயிர் அவனை உண்டான்

3078.	கரும்பு எறி கடிகை போன்றும் கதலிகைப் போழ்கள் போன்றும் அரும் பொறிப் பகைவர் தம்மை உறுப்பு அறத் துணித்தும் ஈர்ந்தும் மருந்து எறி பிணியைக் கொல்லும் மருத்துவன் போன்று மாதோ இருந்து எறிந்து எறியும் மூவர் மேல் படை இயற்றினானே

3079.	செழு மலர் ஆவி நீங்கும் எல்லையில் செறிந்து காயம் கழுமிய உதிரம் போல இமைப்பினுள் கரந்து நீங்கக் கொழுமலர்க் குவளைக் கண்ணிக் கூற்று உயிர் உண்பதே போல் விழுமிய தெவ்வர் வாழ் நாள் வீழ்ந்து உக வெம்பினானே

3080.	குரோதனே மானன் மாயன் கூர்ப்புடை உலோபன் என்பார் விரோதித்து விரலின் சுட்டி வெருவரத் தாக்க வீரன் நிரோதனை அம்பின் கொன்றான் நித்தை நீள் பசலைப் பேரோர் விராகு எனும் வேலின் வீழ வெகுண்டனன் அவரும் வீழ்ந்தார்

3081.	புணரி போல் சிறு புன் கேள்விப் படையொடு புகைந்து பொங்கி உணர்வொடு காட்சி பேறு என்று இடை உறு கோக்கள் ஏற்றார் இணர் எரி முழக்கம் அன்ன சுக்கிலத் தியானம் என்னும் கணை எறிந்து உகைப்ப வீழ்ந்து கால்படை சூழப் பட்டார்

3082.	காதிப் போர் மன்னர் வீழக் கணை எரி சிதறி வெய்யோன் ஓதிய வகையின் ஒன்றி உலகு உச்சி முளைத்ததே போல் வீதி போய் உலகம் மூன்றும் விழுங்கியிட்டு அலோகம் நுங்கி ஆதி அந்த அகன்ற நான்மைக் கொடியெடுத்து இறைமை கொண்டான்

3083.	பசும் பொனின் உலகில் தேவர் பயிர் வளை முரசம் ஆர்ப்ப அசும்பு சேர் களிறு திண்தேர் அலை மணிப் புரவி வேங்கை விசும்பு இயங்கு அரியோடு ஆளி விடை மயில் அன்னம் நாகம் நயந்தவை பிறவும் ஊர்ந்து நாதன் தாள் கோயில் கொண்டார்

3084.	நறு மலர் மாலை சாந்தம் பரூஉத் துளித் துவலை நல்நீர்க் கறை முகில் சொரியக் காய் பொன் கற்பக மாலை ஏந்திச் சிறகு உறப் பரப்பி அன்னம் பறப்பன போல ஈண்டி நிறை கடல் விஞ்சை வேந்தர் நீள் நில மன்னர் சேர்ந்தார்

3085.	விண் இயங்கு அருக்கன் வீழ்ந்து மீன் நிலம் கொள்வதே போல் மண் எலாம் பைம் பொன் மாரி மலர் மழை சொரிந்து வாழ்த்தி எண் இலாத் தொழில்கள் தோற்றி இந்திரர் மருள ஆடிக் கண் முழுதும் உடம்பில் தோன்றிச் சுதஞ்சணன் களிப்புற்றானே

3086.	குளித்து எழு வயிர முத்தத் தொத்து எரி கொண்டு மின்ன அளித்து உலகு ஓம்பும் மாலை அகன் குடை கவித்தது ஆங்கு வளிப் பொர உளரும் திங்கள் கதிர் எனக் கவரி பொங்கத் தெளித்து வில் உமிழும் செம் பொன் ஆசனம் சேர்ந்தது அன்றே

3087.	மணியரும் பதம் மணி உமிழ் திருக் கேசம் வானவர் அகில் புகையும் பிணி அவிழ்ந்த கற்பகமும் பெயர்ந்து ஓடக் கமழுமால் துணியரு வினை எறிந்தாற்கு அது நாற்றம் சொல்லலாம் அணிதிகழ் அரசுவா அதன் கடாம் சாற்றாதோ

3088.	முழங்கு திரு மணிமுறுவல் முருக்கு இதழ் கொடிப் பவழத்து தழங்கு குரல் வாய் தளை அவிழ்ந்த மந்தாரம் தவ நாறும் அழுங்கல் சூழ் வினை வெறுத்தாற்கு அது நாற்றம் அறியலாம் வழங்கு பொன் வரை வளரும் பைங்கண் மா உரையாதோ

3089.	உறுப்பு எலாம் ஒளி உமிழ்ந்து உணர்வு அரிதாய் இரு சுடரும் குறைத்து அடுக்கிக் குவித்தது ஓர் குன்றே போன்று இலங்குமால் வெறுத்து இரு வினை உதிர்த்தாற்கு அது வண்ணம் விளம்பலாம் கறுப்பு ஒழிந்த கனை எரிவாய்க் கார் இரும்பே கரி அன்றே

3090.	வானோர் ஏந்து மலர் மாரி வண்ணச் சாந்தம் பூஞ்சுண்ணம் கான் ஆர் பிண்டிக் கமழ் தாமம் கறை ஆர் முகிலின் நிறம் காட்டும் தேன் ஆர் புகைகள் இவை எல்லாம் திகைப்பத் திகைகள் மணம் நாறி ஆனா கமழும் திருவடிப் போது அமரர் முடி மேல் அணிந்தாரே

3091.	சுறவுக் கொடிக் கடவுளொடு காலன் தொலைத்தோய் எம் பிறவி அறுக என்று பிற சிந்தை இலர் ஆகி நறவ மலர் வேய்ந்து நறும் சாந்து நிலம் மெழுகித் துறவு நெறிக் கடவுள் அடி தூமமொடு தொழுதார்

3092.	பால் அனைய சிந்தை சுடரப் படர் செய் காதி நாலும் உடனே அரிந்து நான்மை வரம்பு ஆகிக் காலம் ஒரு மூன்றும் உடனே உணர்ந்த கடவுள் கோல மலர்ச் சேவடிகள் கொண்டு தொழுதும் யாம்

3093.	முழங்கு கடல் நெற்றி முளைத்து எழுந்த சுடரே போல் அழுங்கல் வினை அலற நிமிர்ந்து ஆங்கு உலகம் மூன்றும் விழுங்கி உமிழாது குணம் வித்தி இருந்தோய் நின் இழுங்கு இல் குணச் சேவடிகள் ஏத்தித் தொழுதும் யாம்

3094.	ஏத்தரிய பல் குணங்கட்கு எல்லை வரம்பு ஆகி நீத்த அருள் இந்திரனை நின்று தொழுது அமரர் நாத் தழும்ப ஏத்தித் தவ நங்கையவர் நண்ணித் தோத்திரங்கள் ஓதித் துகள் மாசு துணிக்கின்றார்

3095.	செய்தவனே வினை சேரும் அதற்கு எனும் ஐயம் இன்றாய் அலர் தாமரை மேல் அடி மொய்ம் மலர் தூய் முனியாது வணங்குதும் மெய் உலகிற்கு விளம்பிய வேந்தே

3096.	நல்லனவே என நாடி ஓர் புடை அல்லனவே அறைகின்ற புன் நாதர்கள் பல் வினைக்கும் முலைத் தாய் பயந்தார் அவர் சொல்லுவ நீ சுகதா உரையாயே

3097.	மதி அறியாக் குணத்தோன் அடி வாழ்த்தி நிதி அறை போல் நிறைந்தார் நிகர் இல்லாத் துதி அறையாத் தொழுதார் மலர் சிந்தா விதி அறியும் படி வீரனை மாதோ

3098.	தீ வினைக் குழவி செற்றம் எனும் பெயர்ச் செவிலி கையுள் வீ வினை இன்றிக் காம முலை உண்டு வளர்ந்து வீங்கித் தா வினை இன்றி வெம் நோய்க் கதிகளுள் தவழும் என்ற கோவினை அன்றி எம் நாக் கோதையர்க் கூறல் உண்டே

3099.	நல் வினைக் குழவி நல் நீர்த் தயா எனும் செவிலி நாளும் புல்லிக் கொண்டு எடுப்பப் பொம் என் மணி முலை கவர்ந்து வீங்கிச் செல்லுமால் தேவர் கோவாய் எனும் இருள் கழிந்த சொல்லால் அல்லி மேல் நடந்த கோவே அச்சத்துள் நீங்கினோமே

3100.	மணியினுக்கு ஒளி அக மலர்க்கு மல்கிய அணி அமை அம் குளிர் வாசம் அல்லதூஉம் திணி இமில் ஏற்றினுக்கு ஒதுக்கம் செல்வ நின் இணை மலர்ச் சேவடி கொடுத்த என்பவே

3101.	பரிநிர்வாணம் இகல் இருள் முழு முதல் துமிய ஈண்டு நீர்ப் பகல் சுமந்து எழுதரும் பருதி அன்ன நின் இகல் இரு மரை மலர் அளித்த சேவடி தொகல் அருங் கருவினை துணிக்கும் எஃகமே

3102.	மீன் தயங்கு திங்கள் முக நெடுங் கண் மெல் இயலார் தேன் தயங்கு செந் நாவின் சில் மென் கிளிக் கிளவி வான் தயங்கு வாமன் குணம் பாட வாழி அரோ கான் தயங்கி நில்லா கருவினை கால் பெய்தனவே

3103.	மதியம் பொழி தீம் கதிர்கள் பருகி மலர் ஆம்பல் பொதி அவிழ்ந்து தேன் துளிப்ப போன்று பொரு இல்லார் விதியின் களித்தார் அறிவன் விழுக் குணங்கள் ஏத்தித் துதியின் தொழுதார் துளங்கு உள்ளம் அது நீத்தார்

3104.	ஆர்ந்த குணச் செல்வன் அடித் தாமரைகள் ஏத்திச் சேர்ந்து தவ வீரர் திசை சிலம்பத் துதி ஓதித் தூர்ந்த இருள் துணிக்கும் சுடர் தொழுது அருளுக என்றார் கூர்ந்து அமிழ்த மாரி எனக் கொற்றவனும் சொன்னான்

3105.	இன்பம் மற்று என்னும் பேர் ஆன் எழுந்த புல் கற்றை தீற்றித் துன்பத்தைச் சுரக்கும் நான்கு கதி எனும் தொழுவில் தோன்றி நின்ற பற்று ஆர்வம் நீக்கி நிருமலன் பாதம் சேரின் அன்பு விற்று உண்டு போகிச் சிவகதி அடையலாமே

3106.	வாள் கை அம் மைந்தர் ஆயும் வனமுலை மகளிர் ஆயும் வேட்கையை மிகுத்து வித்திப் பிறவி நோய் விளைத்து வீயாத் தேள் கையில் கொண்டது ஒக்கும் நிச்சம் நோய்ச் செற்றப் புன் தோல் பூட்கையை முனியின் வாமன் பொன் அடி தொழுமின் என்றான்

3107.	தன் உயிர் தான் பரிந்து ஓம்பு மாறு போல் மன் உயிர் வைகலும் ஓம்பி வாழுமேல் இன் உயிர்க்கு இறைவனாய் இன்ப மூர்த்தியாய்ப் பொன் உயிராய்ப் பிறந்து உயர்ந்து போகுமே

3108.	நெருப்பு உயிர்க்கு ஆக்கி நோய் செய்யின் நிச்சமும் உருப்பு உயிர் இருவினை உதைப்ப வீழ்ந்த பின் புரிப் புரிக் கொண்டு போய்ப் பொதிந்து சுட்டிட இருப்பு உயிர் ஆகி வெந் எரியுள் வீழுமே

3109.	மழைக் குரல் உருமு உவா ஓத மாக் கடல் பிழைத்த ஓர் அருமணி பெற்றது ஒக்குமால் குழைத் தலைப் பிண்டியான் குளிர் கொள் நல்லறம் தழைத் தலைச் சந்தனப் பொதும்பர்ச் சார்ந்ததே

3110.	மல்கு பூங் கற்பக மரத்தின் நீழலான் நல்குவான் ஒருவனை நயந்து நாடுமோ பில்கு பூம் பிண்டியான் அமிர்து உண்டார் பிறர் செல்வம் கண்டு அதற்கு அவாச் சிந்தை செய்யுமோ

3111.	மணி உயிர் பொன் உயிர் மாண்ட வெள்ளியின் அணி உயிர் செம்பு உயிர் இரும்பு போல ஆம் பிணி உயிர் இறுதியாப் பேசினேன் இனித் துணிமினம் எனத் தொழுது இறைஞ்சி வாழ்த்தினார்

3112.	விண்ணின் மேல் மலர் மழை பொழிய வீங்கு பால் தௌ நிலாத் திரு மதி சொரியத் தே மலர் மண்ணின் மேல் மழ கதிர் நடப்பது ஒத்ததே அண்ணலார் உலாய் நிமிர்ந்து அளித்த வண்ணமே

3113.	பால் மிடை அமிர்து போன்று பருகலாம் பயத்த ஆகி வான் இடை முழக்கின் கூறி வால் அற அமிழதம் ஊட்டித் தேன் உடை மலர்கள் சிந்தித் திசை தொழச் சென்ற பின் நாள் தான் உடை உலகம் கொள்ளச் சாமி நாள் சார்ந்தது அன்றே

3114.	உழ வித்தி உறுதி கொள்வார் கொண்டு உய்யப் போகல் வேண்டித் தொழு வித்தி அறத்தை வைத்துத் துளங்கு இமில் ஏறு சேர்ந்த குழவித் தண் திங்கள் அன்ன இருக்கையன் ஆகிக் கோமான் விழ வித்தாய் வீடு பெற்றான் விளங்கி நால் வினையும் வென்றே

3115.	துந்துபி கறங்க ஆர்த்துத் துகில் கொடி நுடங்க ஏந்தி அந்தரம் விளங்க எங்கும் அணிகம் ஊர்ந்து அமரர் ஈண்டி வந்து பொன் மாரி சிந்தி மலர் மழை சொரிந்து சாந்தும் கெந்தம் நாறு அகிலும் கூட்டிக் கிளர் முடி உறுத்தினரே

3116.	முளைத்து எழு பருதி மொய் கொள் முழங்கு அழல் குளித்ததே போல் திளைத்து எழு கொடிகள் செந்தீத் திருமணி உடம்பு நுங்க விளைத்த பின் விண்ணும் மண்ணும் மங்கலம் வகையில் செய்து வளைப் பொலி கடலின் ஆர்த்து வலம் கொண்டு நடந்த அன்றே

3117.	கேவல மடந்தை என்னும் கேழ் கிளர் நெடிய வாள் கண் பூ அலர் முல்லைக் கண்ணிப் பொன் ஒரு பாகம் ஆகக் காவலன் தான் ஓர் கூறாக் கண் இமையாது புல்லி மூ உலகு உச்சி இன்பக் கடலினுள் மூழ்கினானே

3118.	பிரிதலும் பிணியும் மூப்பும் சாதலும் பிறப்பும் இல்லா அரிவையைப் புல்லி அம் பொன் அணி கிளர் மாடத்து இன் தேன் சொரி மது மாலை சாந்தம் குங்குமம் சுண்ணம் தேம் பாய் விரிபுகை விளக்கு விண்ணோர் ஏந்த மற்று உறையும் அன்றே

3119.	தேவிமார் நோற்று உயர்வு வல்லவன் வடித்த வேல் போல் மலர்ந்து நீண்டு அகன்ற வாள் கண் மெல்லவே உறவி ஓம்பி ஒதுங்கியும் இருந்தும் நின்றும் முல்லை அம் சூட்டு வேயின் முரிந்து போம் நுசுப்பின் நல்லார் மல்லல் குன்று ஏந்தி அன்ன மாதவம் முற்றினாரே

3120.	சூழ் பொன் பாவையைச் சூழ்ந்து புல்லிய காழகப் பச்சை போன்று கண் தெறூஉம் மாழை நோக்கினார் மேனி மாசு கொண்டு ஏழைப் பெண் பிறப்பு இடியச் சிந்தித்தார்

3121.	ஆசை ஆர்வமோடு ஐயம் இன்றியே ஓசை போய் உலகு உண்ண நோற்ற பின் ஏசு பெண் ஒழித்து இந்திரர் களாய்த் தூய ஞானமாய்த் துறக்கம் எய்தினார்

3122.	காம வல்லிகள் கலந்து புல்லிய பூ மென் கற்பகப் பொன் மரங்கள் போல் தாம வார் குழல் தையலார் முலை ஏமம் ஆகிய இன்பம் எய்தினார்

3123.	கலவி ஆகிய காமத்தின் பயன் புலவி ஆதலால் பொன் அம் கொம்பு அனார் உலவு கண் மலர் ஊடல் செவ்வி நோக்கு இலை கொள் பூணினார் இதயம் போழ்ந்ததே

3124.	பூவின் உள்ளவள் புகுந்து உம் உள்ளத்தாள் நாவில் பெண் பெயர் நவிற்றினீர் எனக் காவிக் கண் கடை இடுகக் கால் சிலம்பு ஆவித்து ஆர்த்தன அம்மென் குஞ்சியே

3125.	நெஞ்சின் நேர் இழை வருந்தும் என்று பூங் குஞ்சி ஏற்றது குறிக் கொள் நீ எனாப் பஞ்சின் மெல்லடிப் பாவை பூ நுதால் அஞ்சினார்க்கு அது ஓர் தவறது ஆகுமே

3126.	தவளைக் கிண்கிணித் தாமம் சேர்த்தியும் குவளைக் கண் மலர்க் கோலம் வாழ்த்தியும் இவளைக் கண்ட கண் இமைக்குமோ எனாத் திவளத் தே மலர்க் கண்ணி சேர்த்தியும்

3127.	பல் மணிக் கதிர்ப் பரவை மேகலை மின் அணிந்து உகத் திருத்தி வெம் முலைப் பொன் அணிந்து பூஞ் சுண்ணம் தைவர நல் மணிக் குழை இரண்டும் நக்கவே

3128.	செய்த நீர்மையார் செயப்பட்டார்கள் தாம் எய்தி யாவையும் உணர்க என்ப போல் மை அவாம் குழல் மடந்தை குண்டலம் நைய நின்று எலாம் நாண நக்கவே

3129.	செல்வக் கிண் கிணி சிலம்பத் தேன் சொரி முல்லைக் கண்ணிகள் சிந்த மொய்ந் நலம் புல்லிப் பூண்ட தார் புரள மேகலை அல்குல் வாய் திறந்து ஆவித்து ஆர்த்தவே

3130.	இலங்கு கொம்பு அனார் காமம் என்னும் பேர் கலந்த கள்ளினைக் கை செய்து ஐ என மலர்ந்து வாய் வைத்தார் மணி கொள் வள்ளத்தே நலம் கொள் சாயலார் நடுங்கி நையவே

3131.	வெம்மை கொண்ட தேன் அமிர்தம் மெல்லவே அம்மை அம் சொலார் ஆர உண்டவர் தம்மைத் தாம் மகிழ்ந்து உறைய இத்தலைச் செம்மை மாதவர்க்கு உற்ற செப்புவாம்

3132.	நந்தட்டன் தோழன்மார் நோற்று உயர்வு நாள் கண் கூடிய நகை வெண் திங்கள் போல் காளை நந்தனும் தோழன் மார்களும் நாளும் நாளினும் நடுங்க நல்தவம் தாளின் ஈட்டினார் தம்மைத் தாம் பெற்றார்

3133.	பாவனை மரீஇப் பட்டினி யொடும் தீ வினை கழூஉம் தீர்த்தன் வந்தியாப் பூ உண் வண்டு அன கொட்பின் புண்ணியர் நாவின் வேட்கையும் நஞ்சின் அஞ்சினார்

3134.	கருவில் கட்டிய காலம் வந்தென உருவ வெண் பிறைக் கோட்டின் ஓங்கிய அருவிக் குன்றின் மேல் முடித்திட்டு ஐவரும் திருவின் தோற்றம் போல் தேவர் ஆயினார்

3135.	அனங்கனைத் தவம் செய அழன்று கண்டவர் மனங்களைக் கவர்ந்திடும் மணிக் கண் வெம் முலைப் பொனம் கொடி மயில் அனார்ப் புல்ல மாப் பிடி இனம் பயில் கடாக் களிற்று இன்பம் எய்தினார்

3136.	காது அணிந்த தோடு ஒரு பால் மின்னு வீசக் கதிர் மின்னுக் குழை ஒரு பால் திருவில் வீசத் தாது அணிந்த தாமங்கள் ஒருபால் சோரத் தாமரைக் கண் தாம் இரங்கப் புருவம் ஆட மாது அணிந்த நோக்கினார் அல்குல் காசும் மணி மழலைக் கிண்கிணியும் சிலம்பும் ஏங்கப் போது அணிந்த தார் உடையப் பொருது பொங்கிப் புணர்முலைகள் போர்க்களம் தாம் கண்ட அன்றே

3137.	முழுது ஆரம் மின்னும் முலைக் குவட்டினால் மொய்ம் மார்பில் குங்குமச் சேறு இழுக்கி வீழ உழுது ஆர்வம் வித்தி உலப்பு இலாத நுகர்ச்சி விளைத்து அலர்ந்த கற்பகத்தின் கீழ் எழுது ஆர் மணிக் குவளைக் கண் வலையுள் பட்டு இமையார்கள் காமம் அறு சுழியுள் ஆழ்ந்து இழுதார் மென் பள்ளிப் பூந் தாது பொங்க இருவர் பாலர் ஆகி இன்புறுபவே

3138.	மண் கனிந்த பொன் முழவ மழையின் விம்ம மாமணியாழ் தீம் குழல்கள் இரங்கப் பாண்டில் பண் கனியப் பாவைமார் பைம் பொன் தோடும் குண்டலமும் தாம் பதைப்ப இருந்து பாட விண் கனியக் கிண் கிணியும் சிலம்பும் ஆர்ப்ப முரிபுருவ வேல் நெடுங் கண் விருந்து செய்யக் கண் கனிய நாடகம் கண்டு அமரர் காமக் கொழுந்து ஈன்று தம் தவம் தாம் மகிழ்ந்தார் அன்றே

3139.	முருகு உடைந்த பூங் கோதை முத்து அணிந்த தோளார் ஒரு குடங்கைக் கண்ணால் உளம் கழிய ஏவுண்டு அருகு அடைந்த சாந்து அழிய அம் முலை மேல் வீழ்ந்தார் திரு அடைந்த நீள் மார்பின் தேன் துளிக்கும் தாரார்

3140.	நிலவி ஒளி உமிழும் நீள் இலை வேல் கண்ணார் கலவித் தூது ஆகிய காமக்கை காய்த்திப் புலவிப் படை பயிலப் பூச் செய்த கோலம் உலவித் துறக்கம் ஒளி பூத்தது அன்றே

3141.	புருவச் சிலை நுதல் பொன் துஞ்சும் அல்குல் உருவத் துடி இடையார் ஊடல் உப்பு ஆகத் திருவின் திகழ் காமத் தேன் பருகித் தேவர் பொருவற்கு அரிய புலக் கடலுள் ஆழ்ந்தார்

3142.	முகடு மணி அழுத்தி முள் வயிரம் உள் வேய்ந்து முத்தம் வாய்ச் சூழ்ந்து அகடு பசு மணி ஆர்ந்து அங்காந்து இருள் பருகி அடுபால் விம்மிப் பகடு பட அடுக்கிப் பண்ணவனார் தம் ஒளி மேல் நின்றால் போலும் தகடு படு செம் பொன் முக் குடையான் தாள் இணை என் தலை வைத்தேனே

3143.	ஓம் படை முந் நீர் வலம் புரி சோர்ந்து அசைந்து வாய் முரன்று முழங்கி ஈன்ற மெய்ந் நீர்த் திருமுத்து இருபத்து ஏழ் கோத்து உமிழ்ந்து திருவில் வீசும் செந் நீர்த் திரள் வடம் போல் சிந்தாமணி ஓதி உணர்ந்தார் கேட்டார் இந் நீரர் ஆய் உயர்வர் ஏந்து பூந் தாமரையாள் காப்பாளாமே

3144.	செந்தாமரைக்குச் செழு நாற்றம் கொடுத்த தேம் கொள் அந் தாமரை ஆள் அகலத்தவன் பாதம் ஏத்திச் சிந்தா மணியின் சரிதம் சிதர்ந்தேன் தெருண்டார் நந்தா விளக்குச் சுடர் நல் மணி நாட்டப் பெற்றே

3145.	செய் வினை என்னும் முந்நீர்த் திரையிடை முளைத்துத் தேம் கொள் மைவினை மறு இலாத மதி எனும் திங்கள் மாதோ மொய்வினை இருள் கண் போழும் முக்குடை மூர்த்தி பாதம் கைவினை செய்த சொல் பூக் கை தொழுது ஏத்தினனே