| 1687. | ‘ “அறுத்தாய் கணையால் எனவே,
அடியேன்தன்னை, ஐயா!
கறுத்தே அருளாய், யானோ
கண்ணின் கண்டேன் அல்லேன்,
மறுத் தான் இல்லான் வனம்
மொண்டிடும் ஓதையின் எய்தது அலால்;
பொறுத்தே அருள்வாய்!” என்னா,
இரு தாள் சென்னி புனைந்தேன். |
‘ஐயா! - ஐயனே; கணையால் அறுத்தாய் எனவே - (என் மகனை)
அம்பால்எய்து அழித்தாய் என்று; அடியேன் தன்னை - அடியேனை;
கறுத்தே அருளாய் -கோபித்து விடாமல் இருப்பாயாக; மறுத்தான்
இல்லான் - களங்கம் சிறிதும் இல்லாதவனாயநின்மகன்; வனம்
மொண்டிடும் ஓதையின் - நீரை முகக்கின்ற ஓசையினால்; எய்தது
அலால் - அம்பு எய்தது அல்லாமல்; யானோ கண்ணில் கண்டேன்
அல்லேன் - யான்கண்ணால் பார்த்து (அம்பு எய்தேன் அல்லேன்);
பொறுத்து அருள்வாய்’ - (இந்த எனதுபிழையைப்) பொறுத்தருள்வாயாக;
என்னா - என்று; இரு தாள் - (அம்முனிவனது) இரு திருவடிகளையும்;
சென்னி புனைந்தேன் - (விழுந்து வணங்கி) என் தலைமேல்
சூடிக்கொண்டேன். கறுத்தல்- கோபித்தல். “கறுப்பும் சிவப்பும் வெகுளிப்பொருள்” (தொல்.
சொல்.372.) என்பது காண்க. அருளுதல் துணைவினை. கறுத்தருளாய் என
ஒன்றாக்குக. பெரியோர் செயலைச்சொல்லும் இடத்து ‘அருளாய் ’ எனும்
சொல் வரும். அருளாய் என்பதில் ஆகாரம் எதிர்மறை. 82 |