| 228. | மற்றவள் இறைஞ்சி ஏக,
மா மலர்த் தவிசின் நீங்காப்
பொற்றொடி யோடும் ஐயன்
துயில்தரும் புன்மை நோக்கி,
இற்றது ஓர் நெஞ்சன் ஆகி,
இரு கண் நீர் அருவி சோர,
உற்ற ஓவியம்அது என்ன,
ஒரு சிலை அதனின் நின்றான். |
ஒரு சிலை - ஒரு கல். இனி ஒரு வில் எனலும் ஆம் ‘வில்லை
ஊன்றிய கையோடும்நின்றான்’ என வருதலின.் 22-3 |