சிறப்புப் பாயிரம்

பொருப்பிலே பிறந்து, தென்னன் புகழிலே கிடந்து, சங்கத்து
இருப்பிலே இருந்து, வைகை ஏட்டிலே தவழ்ந்து பேதை-
நெருப்பிலே நின்று, கற்றோர் நினைவிலே நடந்து, ஓர் ஏன
மருப்பிலே பயின்ற பாவை மருங்கிலே வளருகின்றாள்.

அகத்தியன் பயந்த செஞ்சொல் ஆரணங்கு, அம்புசாதன்
முகத்தினில் வாழும் அந்த மொய்குழல், அருளினாலே,
பகைத்து எதிர் பொருத தெய்வப் பாரத கதை, இம் முந்நீர்ச்
செகத்தினில், விருத்த யாப்பால் செய்க!' என, செய்தது அன்றே.

'தேடினார் யாவரேகொல், எழு வகையானும் சீர்த்தி'
நீடினார் அவரே! எனபர், நீள் நிலத்து உயர்ந்த மாந்தர்;
'பாடினார் யாவர்' யாவர் பாடுவித்தார் கொல்'' என்று
நாடினார் தெளியும்வண்ணம், நவை அற, நவிலலுற்றேன்.

கொழு நீர் மது உண் கடைசியர் தம் குழை தோய் விழியின் எழு நிழலைக்
கழுநீர் மலர் என்று, ஒரு பகலும் காலால் மயக்கிக் களை துவைப்பார்,
முழு நீரூடு தமது நிழல் முழுதும் கண்டு, தொழுது, இறைஞ்சி,
செழு நீர் அரமங்கையர் என்று திகைப்பார், நகைப்பார், செறுவெல்லாம்,

கரும்பும் கமுகும் தலைதெரியாக் கழனிச் செநநெற் களையாகி,
அரும்பும் குவளை நறு மலர்த் தேன் ஆறாய், எங்கும் சேறாக,
விரும்பும் சுருதி இசை கேட்டு, வேலைக் கழிக் கானல்அம் கைதை,
சுரும்பும் தும்பிகளும் அருந்த, மாறாது என்றும் சோறு இடுமால்.

கம்பலைக் கழனிச் சேனைக் காவலர் கரங்கள் நீக்கி,
பைம் புலத்து உழுநர் தங்கள் பல வகை விளைவும் ஈட்டி,
ஐம்புலத்தவர்க்கும் ஈந்து, ஆங்கு அறத்தினை வளர்த்தலாலே,
செம் புலக்கிழத்திக்கு ஆவி அன்னது, அச் செல்வ நாடே.

தென்னர், சேரலர், செம்பியர், எனப் பெயர் சிறந்த
மன்னர் மூவரும் வழங்கிய வரிசையால் உயர்ந்தோன்;
முன்னர் எண்ணிய முத் தமிழ்ப் பாவலர் எவரும்
பின்னர் வந்து ஒரு வடிவு கொண்டனர் எனப் பிறந்தோன்;

தாரகாயண வண்டு அலை தண்டலைச் சனியூர்
வீரராகவன் அருள் பெறு வில்லிபுத்தூரன்,
ஊர் அரா முடி மண்மிசை உயர் புகழ் நிறுத்தி,
தீர காகளம் பெறுதலின், யாரினும் சிறந்தோன்.