01. குருகுலச் சருக்கம்

கடவுள் வாழ்த்து

ஆக்குமாறு அயனாம்; முதல் ஆக்கிய உலகம்
காக்குமாறு செங் கண் நிறை கருணைஅம் கடலாம்;
வீக்குமாறு அரனாம்; அவை வீந்த நாள், மீளப்
பூக்கும் மா முதல் எவன்? அவன் பொன் அடி போற்றி!

வாழ்த்து

ஏழ் பெருங் கடல் மா நிலம் எங்கும் நல் அறமே
சூழ்க! வண் தமிழ் ஓங்குக! தேங்குக, சுருதி!
வீழ்க, பைம் புயல்! விளங்குக, வளம் கெழு மனு நூல்!
வாழ்க, அன்புடை அடியவர் மன்னு மா தவமே!

அவையடக்கம்

கன்ன பாகம் மெய் களிப்பது ஓர் அளப்பு இல் தொல் கதை முன்
சொன்ன பாவலன், துகள் அறு சுகன் திருத் தாதை!
அன்ன பாரதம்தன்னை, ஓர் அறிவிலேன் உரைப்பது
என்ன பாவம்! மற்று என்னை இன்று என் சொலாது, உலகே!

பாடலுற்ற காரணம்

முன்னும் மா மறை முனிவரும், தேவரும், பிறரும்,
பன்னும் மா மொழிப் பாரதப் பெருமையும் பாரேன்;
மன்னும் மாதவன் சரிதமும் இடை இடை வழங்கும்
என்னும் ஆசையால், யானும் ஈது இயம்புதற்கு இசைந்தேன்.

திங்கள் மரபில் சிறந்தோர் கதை

எங்கள் மாதவன் இதய மா மலர் வரும் உதயத்
திங்கள் மா மரபினில் பிறந்து, இசையுடன் சிறந்தோர்,
அம் கண் மா நிலத்து அரசர் பல் கோடி; அவ் அரசர்-
தங்கள் மாக் கதை, யான் அறி அளவையின், சமைக்கேன்.

திங்களின் சிறப்பு

பொருந்த வான் உறை நாள்களை நாள்தொறும் புணர்வோன்,
அருந்த வானவர்க்கு ஆர் அமுது அன்புடன் அளிப்போன்,
திருந்து அ(வ்) வானவர்க்கு அரியவன் செஞ் சடை முடிமேல்
இருந்த வானவன்,-பெருமையை யார்கொலோ, இசைப்பார்?

பத்து இரட்டியில் ஈர்-இரண்டு ஒழிந்த பல் கலையோன்;
மித்திரற்கு அவை கொடுத்து முன், மீளவும் கவர்வோன்;
அத்திரிப் பெயர் அந்தணன் அம்பகம்தனிலும்,
சித்திரக் கனல் முகத்தினும், பிறந்து, ஒளி சிறந்தோன்.

புதன் பிறப்பு

அந்தி ஆரண மந்திரத்து, அன்புடன் இவனை
வந்தியாதவர் மண்ணினும் வானினும் இல்லை.
புந்தியால் உயர் புதன் எனும் புதல்வனை மகிழ்வால்
தந்து, யாவரும் களிப்புற, இருக்கும் நாள்தன்னில்,

மநு மகன் இளை என்னும் மடவரலாதல்

வளை நெடுஞ் சிலைக் கரத்தினன் மநு அருள் மைந்தன்,
உளை எழும் பரித் தேரினன், உறு
விளை அருந் தவ விபினம் உற்று, அம்பிகை விதியால்,
இளை எனும் பெயர் மடவரல் ஆயினன் என்ப.

புரூரவா உருப்பசியை மணத்தல்

பொருப்பினைச் சிறகு அரிந்தவன் புரத்து மங்கையருள்
உருப்பசிப் பெயர் ஒண்டொடி, உருவினின் சிறந்தாள்,
தருப் பொழில் பயில் காலையில், தானவர் காணா,
விருப்பு உறக் கவர்ந்து ஏகினர், அவளுடன் விசும்பில்.

கொண்டு போதலும், 'அபயம்!' என்று உருப்பசி கூவ,
அண்டர் யாவரும் அஞ்சினர், அவருடன் அடு போர்.
வண்டு சூழ் குழல் அணங்கை, இம் மதிமகன் மகனும்
கண்டு, தேர் நனி கடவினன், அசுரர் மெய் கலங்க.

நிறம் தரும் குழல் அரிவையை நிறுத்தி, வாள் அவுணர்
புறந்தரும்படி புரிந்தபின், புரந்தரன் தூதால்
மறம் தரும் கழல் மன்னவன் மண்மிசை அணைந்து,
சிறந்த அன்பொடு அத் தெரிவையை நலம் பெறச் சேர்ந்தான்.

நகுடன் சாபத்தால் நாகமாதல்

புரந்தரன் பதம் பெற்றபின், புலோமசை முயக்கிற்கு
இரந்து, மற்று அவள் ஏவலின் யானம் உற்று ஏறி,
வரம் தரும் குறுமுனி முனி வாய்மையால் மருண்டு,
நிரந்தரம் பெரும் புயங்கம் ஆனவனும், அந் நிருபன்.

நகுடன் மகன் யயாதி

மற்று அவன் திரு மைந்தன், வில் மைந்தினால் உயர்ந்த
கொற்றவன், திறல் கொற்றவைக்கு இரு புயம் கொடுத்தோன்,
முற்ற வன் பகை முகம் கெட முகம்தொறும் திசையில்
செற்றவன், பெருஞ் செற்றம் இல் குணங்களில் சிறந்தோன்,

யயாதி சுக்கிராசாரியரின் மகள் தேவயானையை
மணந்து, இரு குமரரைத் தருதல்

'யயாதி' என்று கொண்டு, இவனையே எவரினும் சிறக்க
வியாதனும் புகழ்ந்து உரைத்தது. மற்று இவன், மேல்நாள்,
புயாசலங்களுக்கு இசையவே, புகரவன் புதல்வி
குயாசலம் தழீஇ, இருவர் வெங் குமரரை அளித்தான்.

சன்மிட்டை பூருவைப் பெறுதல்

சாரும் அன்பினின், கற்பினின், சிறந்த சன்மிட்டை,
சேரும் மைந்தினும், உயர்வினும், தேசினும், சிறந்து,
'மேரு' என்றிட, மேதினி யாவையும் தரிப்பான்,
பூரு என்று ஒரு புண்ணியப் புதல்வனைப் பயந்தாள்.

இடியும் மாறுகொள் நெடு மொழி யயாதி, அன்று இவற்கே
முடியும், மாலையும், முத்த வெண் கவிகையும், முரசும்,
படியும், யாவையும் வழங்கி, 'எம் பனி மதி மரபிற்கு
அடியும் நீ, இனி' என மகிழ்ந்து, அளியுடன் அளித்தான்.

பரதன் தோற்றமும் ஏற்றமும்

விரதம் மிஞ்சிய வேள்வியால் கேள்வியால் மிக்கான்,
சுரத மங்கையர் முலைக் குவடு அணை வரைத் தோளான்,
பரதன் என்று ஒரு பார்த்திவன், பரதமும் இசையும்
சரதம் இன்புற, அக் குலம்தனில் அவதரித்தான்.

சுர சமூகமும் சுராரிகள் சமூகமும் சூழ,
விரசு பூசலின் வாசவன் நடுங்கி, வெந்நிடு நாள்,
அரசர் யாவரும் அறுமுகக் கடவுள் என்று அயிர்ப்ப,
புரசை நாகம் முன் கடவினன், நாகமும் புரந்தோன்.

மரு வரும் குழல், விழி, வதனம், வார் குழை,
இரு தனம், தோள், கழுத்து, இதழொடு இன் நகை,
புருவம், வண் புறவடி, பொற்ப, பாவையர்
உருவு கொண்டனள், தனது உடைமை தோன்றவே.

'எனது உயிர், அரசு, வாழ்வு, என்ப யாவையும்
நினது; நின் ஏவலின் நிற்பன் யான்' என,
வனிதையை மருட்டினான் -மன்றல் எண்ணியே,
தனதனும் நிகர் இலாத் தன மகீபனே.

'மதலையைப் பயந்தனள், மடந்தை' என்றலும்,
கதுமெனச் சென்று, தாய் கைப்படாவகை
இதம் உறப் பரிவுடன் எடுத்து, மற்று அவள்
பதயுகத் தாமரை பணிந்து, பேசுவான்:

சந்தனு கங்கையின் வரலாறு வினாதல்

அரசனும் உணர்ந்து, 'நீ யார்கொல்? பாலரைத்
திரை செறி புனலிடைச் செற்றது என்கொலாம்?
உரைசெயவேண்டும்' என்று உரைப்ப, வஞ்சியும்
வரிசையின் உயர்ந்த தன் வரவு கூறுவாள்:

' 'பசுக் கவர்ந்தனர்' என, பயிலும் மா தவ
முசுக் குலம் அனைய மெய்ம் முனிவர் கூறலும்,
'சிசுக்களின் அறிவு இலாச் சிந்தை செய்தவர்,
வசுக்கள்' என்று அருந்ததி மகிழ்நன் எண்ணினான்.

'அன்புடை முனி முனிவு ஆறி, 'மானுடப்
புன் பிறப்பு எழுவரும் புரிந்து மீளுதிர்;
மின் புரை தெரிவை சொல் விழைந்த நீ, அவண்
இன்பம் அற்று, அநேக நாள் இருத்தி' என்னவே,

'முக் குலத்து அரசினும் முதன்மையால் உயர்
இக் குலத்து, இவன் அலாது இல்லை மா மகார்;
அக் குலத் தவ முனி அருளினால், இவன்
மெய்க் குலத் தந்தையாம் விழைவும் இல்' என்றாள்.

காதலன் அயர்வும், திருமகன் புனலில் கரந்ததும், கண்டு,
                                  உளம் உருகி,
மேதகு வடிவு கொண்டு, மற்று அந்த வெஞ் சிலை
                                  விநோதனும் தானும்,
ஓத வெண்திரையின் மதியுடன் உதித்த ஒண் மலர்க் கொடி என ஓடி,
தூதுளங்கனிவாய் மலர்ந்து, இனிது அழைத்து, சூடகச் செங் கையால்
                                  எடுத்தாள்.

'வேந்த! கேள்: இவன் உன் மதலையே; தேவ விரதன் என்று
                                  இவன் பெயர்; பல்லோர்
ஆய்ந்த நூல் வெள்ளம் கடந்தனன் கரை கண்டு, அருந்ததிபதி
                                  திருவருளால்; பூந் துழாய்
மாலைப் போர் மழுப் படையோன் பொன்னடி பொலிவுற வணங்கி,
ஏந்து நீள் சிலையும், பல கணை மறையும், ஏனைய படைகளும்,
                                   பயின்றான்.

என்ன முன் இறைஞ்சி, இவன் மொழி கொடுஞ் சொல் இறையவன்
                                  கேட்டலும், இரண்டு
கன்னமும் அழற்கோல் வைத்தது ஒத்து, இதயம் கருகி, வேறு
                                  ஒன்றையும் கழறான்,
'முன்னம் உன்மதத்தால் முனி இடு சாபம் முடிந்தது!' என்று
                                  ஆகுலம்முற்றி, அன்னமும்
குயிலும் பயிலும் நீள் படப்பை அத்தினாபுரியை மீண்டு
                                  அடைந்தான்.

ஒரு முனி முனிவால், அரமகள் ஒருத்தி, மீனமாய்
                                   உற்பவித்து உழல்வாள்,
இரை என அதனை விழுங்கும்முன் கருக் கொண்டு, ஈன்
                                   முதிர் காலையில், அதனைப்
பரதவர் வலையின் அகப்படுத்து, அரிய, பாலகன் ஒருவனும்
                                   இவளும்,
இருவரும் இந்த மீன் வயிற்று இருந்தார், யமுனையும் யமனும்
                                   நேர் எனவே.

'எம் முன் அன்றி இறந்தனன்' என்று, தாய்
விம்மு நெஞ்சின் மிகு துனி மாறவே,
தெம் முன் வல்ல விசித்திரவீரனைத்
தம்முன் மீளத் தனி முடி சூட்டினான்.

'முறையினால் அன்றி, மொய்ம்பின் கவர்வது எக்
குறையினால்?' என, கோக்குலம் கூடி வந்து,
இறைவனோடு எதிர் ஏற்ற வில் வீரரை,
பிறைமுகக் கணையால் பிளந்து, ஓட்டினான்.

'காசிராசன் மகள் என்று வந்தனள் ஒர் கன்னி' என்று
                                   கடை காவலோர்,
வாச நாறு துளவோனுடன் புகல, 'வருக!' என்றபின்,
                                   மடந்தை போய்,
ஆசினால் உரைவகுத்து, முன்செயல் அனைத்தும், அண்ணல்
                                   அடி தொழுது, பின்
பேசினாள்; அவனும், 'யாம் முடிக்குவம் இது' என்று
                                   மெய்ம்மையொடு பேசினான்.

தனக்கு வின்மை நிலையிட்ட கோவை ஒரு தமனியத்
                                   தவிசில் வைத்து, 'நீ
எனக்கு நன்மை தர வந்த நல் தவம் இருந்தவா!'
                                   என, இருந்தபின்,
'கனக்கும் வெண் தரள வட முலைப் பெரிய கரிய
                                   கண்ணி இவள், காதலால்
உனக்கு மன்றல் பெற உரியள் ஆகுக!' என உவகையோடு
                                   அவன் உரைக்கவே,

தாள் இரண்டினில் ஒர் தாள் மடக்கி, ஒரு தாளில் வைத்து,
                                   அமை சமைத்த பொன்
தோள் இரண்டினையும் மீது எடுத்து, நனி தொழுது, இயக்கி
                                   துணை அடியிலே
வாள் இரண்டு அனைய விழி மலர்த்தி, நிறை வாவி நீரினிடை,
                                   வான் உளோர்
நாள் இரண்டு-அதனொடு ஐ-இரண்டும் ஒரு நாள்
                                   எனும்படி நடக்கவே,