02. சம்பவச் சருக்கம்

வீடுமனிடம் தாய் சத்தியவதி தேவர நீதியில்
கொழுந்தியர்க்கு மகவு அளிக்கக் கூறல்

இறந்த மைந்தனுக்கு உரிய, தென்புலத்தவர் யாவரும்
                                      களி கூர,
சிறந்த நான்மறை விதியினால், உலகியல் செய்தபின்,
                                      செழுந் திங்கள்
மறைந்த யாமினி நிகர் எனக் குருகுல மன் மயக்குறும்
                                      எல்லை,
அறம் தவாவகை துறந்த வாள் அரசனுக்கு அன்னை, மற்று
                                      இது சொன்னாள்;

'மைந்த! கேட்டி: நின் துணைவன் வான் அடைந்தபின்,
                                  'மதி முதல்' எனத் தக்க
இந்த மா மரபு, அரும் பனிப்பகைச் சிரத்து எழிலிஒத்தது
                                       மன்னோ!
முந்தை நான்மறை முதலிய நூல்களின் முறைமை
                                       நீ உணர்கிற்றி;
எந்த நீர்மையின் உய்வது? என்று அறிகிலேன்; இடரினுக்கு
                                       இருப்பு ஆனேன்.

'ஈண்டு தேவர நீதியின் கொழுந்தியர் எழில் மகப்
                                   பெற, நின்னால்
வேண்டுமால்; இது, தாயர் சொல் புரிதலின் விரதமும்
                                   கெடாது' என்ன,
மூண்டு வான் உருமு எறிந்த பேர் அரவு என முரிந்து,
                                   இரு செவி பொத்தி,
'மீண்டு மா நதி வயின்மிசைப் புரியின், என் விரதமும்
                                   தபும்' என்றான்.

'முரண் நிறைந்த மெய்க் கேள்வியோன் அருளினால்
                                   முஞ்சியும், புரிநூலும்,
இரணியம் செழுங் கொழுந்து விட்டனவென இலங்கு
                                   வேணியும், தானும்,
தரணி எங்கணும் வியாதன் என்று உரை கெழு தபோதன
                                   முனி அப்போது
அரணியின் புறத்து அனல் என, என்வயின் அவதரித்தனன்
                                   அம்மா!

'சென்னியால் எனை வணங்கி, 'யாதொரு பகல் சிந்தி;
                                   நீ சிந்திக்கும்
முன், யான் அருகு உறுவல்' என்று உரைசெய, முனிமகன்;
                                   முனி, 'மீளக்
கன்னி ஆக' என விதித்து, உடன் கரந்தனன்; கையறு
                                   கனிட்டன்தன்
பன்னியானவரிடத்தினில் அவன் வரின், பலித்திடும் நினைவு
                                   அன்றே,

வீடுமன் ஒருப்பட, சத்தியவதி வியாதனைச்
சிந்தித்து, வரச் செய்தல்

'எனக்கு, மைந்த! கேள்: நினைவு இது; உன் துணைவன் என்
                                   ஏவலும் மறான்; இவ்வாறு
உனக்கு நெஞ்சு உற வருங்கொலோ அறிகிலேன்; உண்மை
                                   நீ உரை' என்ன,
'மனக்கு இசைந்தது' என்று, அவன் வியந்து ஏகலும், வழு
                                   அற மனம் செய்ய,
கனக் கருங்குழல் மகிழ்வுற, முதல் பெறு காதல் மைந்தனும்
                                   வந்தான்.

கனையும் நீடு இருள், அணைமிசை, இருவரும் கணவனை மறவாது
நினையும் நெஞ்சினர், பயின்றுழி, புல்மணம் நிறைந்து, ஒளி
                                              குறைந்து ஒல்கப்
புனையும் மெய்யொடும், பொழுதொடும், புரி தவன் போதலும்,
                                              மிக அஞ்சி,
அனைய காலையில், அம்பிகை மலர்ந்திலள், அம்பகம் ஒருக்காலும்.

பராசரன் தரு முனி நினைவொடு கருப் பதித்து, மீளவும் சென்று,
நிராசை நெஞ்சினன், 'அவசரத்து அவளிடை நிகழ்ந்த
                                  மெய்க் குறிதன்னால்,
கராசலம் பதினாயிரம் பெறு வலி காயம் ஒன்றினில் பெற்று, ஓர்
இராச குஞ்சரம் பிறந்திடும்; விழிப்புலன் இல்லை மற்று
                                  அதற்கு' என்றான்.

மீளவும், தலைப்புதல்வனை நோக்கியே, மிக மகிழ்வு உறா அன்னை,
'தூள வண் சடைத் தோன்றல்! அம்பாலிகை சுதன் ஒருவனை நல்க;
நாள பங்கயப் பதி என, மதி என நலம் திகழ் கவிகைக் கீழ்
ஆள அம் புவி அவன் என நினைந்து, இனி அளிக்க'
                                  என்று, அருள்செய்தாள்.

குருடனாகப் பிறந்த திருதராட்டிரனையும்,
உடல் விளர்த்துப் பிறந்த பாண்டுவையும்
சத்தியவதி காணுதல்

வேதபுங்கவன் அகன்றுழி, வலியுடை விழி இல்
                                   மைந்தனும், யாரும்
பாதபங்கயம் தொழத் தகும் திறலுடைப் பாண்டு
                                   என்பவன் தானும்,
பூதலம் பெருங் களிப்புற, குருகுலம் பொற்புற, பொழுது உற்றுச்
சாதர் ஆயினர்; அவ் இரு மகவையும் சத்தியவதி கண்டாள்.

திருதராட்டிரனுக்கு வீடுமன் முடி சூட்டுதல்

ஆன திக்கு இரு-நாலும் வந்து அடி தொழ, அம்பிகை
                                       மகன்தன்னை,
வான்நதித் திருமகன், ஒரு தினத்தினில் மங்கல
                                       முடி சூட்டி,
'பால் நிறத் திறல் பாண்டுவே சேனையின் பதி;
                                       முழு மதி மிக்க
கான் நிறத் தொடை விதுரனே அமைச்சன், இக் காவலற்கு'
                                       என வைத்தான்.

காந்தாரியைத் திருதராட்டிரன் மணத்தல்

நதிஅளித்தவன் ஏவலின், தூதர் போய் நயந்து, உடன்,
                                    'காந்தார
பதி அளித்த மெய்க் கன்னியைத் தருக, பூபதிக்கு' என,
                                    மணம் நேர்ந்தார்;
'மதி அளித்த தொல் குலத்தவன், விழி இலா மகன்'
                                    எனத் தமர் சொல்ல,
'விதி அளித்தது' என்று, உளம் மகிழ்ந்தனள், வடமீன்
                                    எனத் தகும் கற்பாள்.

'இமைத்த கண் இணை மலர்ந்து, இனி நோக்கிலேன் யான்
                                     ஒருவரை' என்று,
சமைத்த பட்டம் ஒன்றினில் பொதி பெதும்பையைத் தந்தையும்,
                                     தனையோரும்,
அமைத்து, அருங் குல முனிவரும், மறை முறை அருங் கடி
                                     விளைத்திட்டார்;
சுமைத் தராபதி மதி, இவள் உரோகிணி என்னவே
                                     தொழத் தக்காள்.

கழங்கு கந்துகம் அம்மனை ஆடலும், கனக மென்
                                      கொடி ஊசல்,
வழங்கு தண் புனல், ஆடலும், துறை வரி வண்டல்
                                      ஆடலும், மாறி
முழங்கு சங்கினம் தவழ்தரு பனி நிலா முன்றிலும்,
                                      செய்குன்றும்,
தழங்கு செஞ் சுரும்பு எழு மலர்ச் சோலையும், தனித்தனி
                                      மறந்திட்டாள்.

'கன்னி, கன்னி; என் கை தொடேல்; மடந்தையர் கற்பு நீ அறிகிற்றி!'
என்ன மெய் குலைந்து, அலமர, நாணினாள்; இதயமும் வேறு ஆகி
அன்ன மென்னடை அஞ்சினள் அரற்றலும், அருகு உறான்,
                                      விடப்போய் நின்று,
'உன்னி என்னை நீ அழைத்தது என்பெற?' என உருத்தனன்,
                                      உரைசெய்வான்:

நினைவு அற்ற சாப நிலை பெற்ற பின், நெஞ்சின் வேறு ஓர்
இனைவு அற்று, 'நன்மை இதுவே இனி' என்று தேறி,
மனை வைத்த காதல் மடவாருடன், மன்றல் வேந்தன்,
முனை வைத்த வாய்மை முனிக் கானம் முயன்று சேர்ந்தான்.

'கல்லா மழலைக் கனி ஊறல் கலந்து கொஞ்சும்
சொல்லால் உருக்கி, அழுது ஓடி, தொடர்ந்து பற்றி,
மல் ஆர் புயத்தில் விளையாடும் மகிழ்ச்சி மைந்தர்
இல்லாதவர்க்கு, மனைவாழ்வின் இனிமை என் ஆம்?

'இல்வாழ்பவர்க்கு மடவார் அலது யாவர், இன்ப
நல் வாழ்வு, தேசு, புகழ், யாவும் நடத்துகிற்பார்?
தொல் வானவரின், மறையோரின், துறக்க பூமி
செல்வார் பெறும் பேறு இனி நீ அருள்செய்தி' என்றான்.

கற்பக மலர்கள் சிந்திக் கடவுளர் கணங்கள் ஆட,
வெற்பக முனிவர் ஈண்டி மங்கல வேதம் பாட,
பொற்பு அக முழவு விம்ம, புரி வளை முழங்கி ஆர்ப்ப,
'நற் பகல் இது!' என்று எல்லா உலகமும் நயந்த அன்றே.

விது நலம் பெறு கா எங்கும் மெய் சிவப்பு ஏற, வண்டு
புதுமையின் முரன்று மொய்ப்ப, புது மணம் பரந்து உலாவ,
கதுமெனத் தலை நடுங்க, கால் தடுமாறிற்று அம்மா!-
மது அயர்ந்தவரில் யாவர், மண்ணின்மேல் மயக்குறாதார்?

பரந்து எழு சூத புட்ப பராகம், நல் இராகம் மிஞ்ச,
முரண்படு சிலை வேள் விட்ட மோகனச் சுண்ணம் போன்ற!
புரிந்த தொல் யோக மாக்கள் புந்தி நின்று உருக, தொட்ட
அருந் தழல் கணைகள் போல அலர்ந்தன, அசோக சாலம்!

'செயிர்த்தவரை ஆவி கவர் தீ உமிழும் வேலான்
உயிர்த்திலன், விழித்திலன், உணர்ந்தும் இலன்' என்னா,
அயிர்த்தனள்; அழைத்தனள் அரற்றினள்; இரங்கா,
வயிர்த்தனள், நிலத்தின் உயர் வானம் இனிது என்பாள்.

குந்திபோசன்தன் தெய்வக் குலத்துளோர்களும், அநேக
இந்திரர் அவனிதன்னில் எய்தினர் ஆகும் என்ன,
கந்த வான் கொன்றை தோயும் கங்கையாள் குமரன் வைகும்,
அந்தம் இல் சுவர்க்கம் அன்ன, அத்தினாபுரி வந்து உற்றார்.