7. அருச்சுனன் தீர்த்த யாத்திரைச் சருக்கம்

தருமனது நீதி தவறாத ஆட்சியில் ஒருநாள்,
ஒரு மறையவன் வந்து முறையிடுதல்

துன்பம், பயம், மிடி, நோய், பகை, சோரம், கொலை, எய்தாது;
இன்பம், பொருள், அறன், யாவையும் இயல்பு ஆதலின் எய்தி;
தன் பைங் குடை நிழல் மன்பதை, தரியார் முனை மதியா
வன்பன், தனை நிகர் வாழ்வு உற வரு நாள்களில் ஒருநாள்.

அறை ஓத வனம் சூழ் புவி அரசு ஆன அனைத்தும்
திறையோடு இடம் அற நிற்பது ஒர் திரு வாயில் மருங்கே,
இறையோடு உயர் இரு கையும் எடுத்து, எண்ணுற, 'முறையோ,
முறையோ!' என, ஒரு வைதிக முனி வந்து புகுந்தான்.

அருச்சுனன் அந்தணனுக்கு அபயம் அளித்து, வில் எடுக்கச்
சென்ற இடத்தில், தருமனுடன் திரௌபதியைக் காணுதல்

கடை காவலர் குறை கூறலும், விசயன், கடிதில், தன்
புடை காவலர் தொழ வந்து, புவித்தேவனை, 'மறையின்
தொடை காவல! இது என்?' என, அவனும், 'தொடு கழலோய்!
விடை காவலர் நிரை கொண்டனர், வில் வேடுவர்' என்றான்.

அந்தணனது ஆநிரையை மீட்டு அளித்தபின், தருமனிடம்
விடைபெற்று, அருச்சுனன் தீர்த்த யாத்திரை போதல்

தொறுக் கொண்டவர் உயிரும், தொறு நிரையும், கவர் சூரன்,
மறுக்கம்படு மறையோன் மனம் மகிழும்படி நல்கி,
பொறுக்கும் தவ முனி சொல்படி, புனிதப் புனல் படிவான்,
நிறுக்கும் துலை நிகர் தம்முனை நிகழ்வோடு, பணிந்தான்.

விசயன் கங்கையில் நீராடும்போது அங்கு வந்த
நாககன்னிகையருள் உலூபியை விரும்பி, பில
வழியே அவள் பின் சென்று மணத்தல்

ஆடம்பர மன் வேடம் அகற்றி, தொழுதகு தொல்
வேடம் பெறு மறையோருடன் விசயன், புரவிசயன்
சூடம் தரு பாகீரதி தோய் காலையில், அவணே,
சேடன் தல மடவார் புனல் அயர்வான் எதிர் சென்றார்.

ஓடும் கயல் விழியாரில் உலூபிப் பெயரவளோடு,
ஆடும் புனலிடை நின்றவன், அநுராகம் மிகுந்தே,
நாடும் பில வழியே அவள் பின் சென்று, நலத்தால்
நீடும் கொடி மணம் எய்தினன், முகில் போலும் நிறத்தான்.

உலூபி இராவானைப் பெற்றெடுத்தல்

இம்மென்று அளி முரல் பாயலில் இன்பத்தை வளர்த்தும்,
பொம்மென் பரிபுர நாள்மலர் பொன் சென்னியில் வைத்தும்,
செம் மென் கனி இதழாளொடு சில்நாள் நலம் உற்றான்;
அம் மென்கொடி அனையாளும் இராவானை அளித்தாள்.

பின், விசயன் நாகலோகத்திலிருந்து மீண்டு வந்து,
இமயமலைத் தீர்த்தங்களில் முழுகி, கிழக்கு
நோக்கிச் செல்லுதல்

நாகாதிபன் மகள் மைந்தன் நலம் கண்டு, மகிழ்ந்து,
நாகாதிபன் மகன், மீளவும், நதியின் வழி வந்து,
நாகாதிபன் வண் சாரலின் நல் நீர்கள் படிந்து,
நாகாதிபன் விடும் மும் மதம் நாறும் திசை புக்கான்.

யமுனை முதலிய நதிகளில் நீராடிய பின், தென் திசை
நோக்கி வந்து, திருவேங்கடமலை முதலியவற்றில்
நீராடி, இறைவனை வணங்குதல்

நெளிந்து ஆடு அரவு-அணை ஐயன் நிறம் போல நிறக்கும்
களிந்தா நதி முதலாகிய கடவுள் நதி பலவும்,
முளிந்து ஆர் அழல் எழு கான் நெறி, முக் கோலினர் ஆகித்
தெளிந்து ஆறிய பெரியோரொடு சென்று, ஆடினன் அன்றே.

பத்திக்கு வரம்பாகிய பார்த்தன், பல தீர்த்தம்
அத் திக்கினும் எத் திக்கினும் ஆம் என்றவை ஆடி,
சித்திக்கு ஒரு விதை ஆகிய தென் நாட்டினை அணுகி,
தத்திச் சொரி அருவித் தட அரவக்கிரி சார்ந்தான்.

இச்சைப்படி தன் பேர் அறம் எண்-நான்கும் வளர்க்கும்
பச்சைக்கொடி, விடையோன் ஒரு பாகம் திறை கொண்டாள்,
செச்சைத் தொடை இளையோன் நுகர் தீம் பால் மணம் நாறும்
கச்சைப் பொரு முலையாள், உறை கச்சிப் பதி கண்டான்.

உருகும் கமழ் நெய் பால் இரு பாலும் கரை ஒத்துப்
பெருகும் துறை ஏழ் ஏழு பிறப்பும் கெட மூழ்கி,
கருகும் கரு முகில் மேனியர், கவி ஞானியர் கண்ணில்
பருகும் சுவை அமுது ஆனவர், பாதம் தலை வைத்தான்.

ஐஆனனன் இயல் வாணனை அடிமைக் கொள, மெய்யே
பொய் ஆவணம் எழுதும் பதி பொற்போடு வணங்கா,
மெய் ஆகம அதிகைத் திரு வீரட்டமும், நேமிக்
கையாளன் அகீந்திரபுரமும் கண்டு, கை தொழுதான்.

இன்னம் பல பல யோனியில் எய்தா நெறி பெறவே,
முன்னம், பலர் அடி தேடவும் முடி தேடவும் எட்டா,
அன்னம் பல பயில் வார் புனல் அணி தில்லையுள் ஆடும்,
பொன் அம்பல நாதன் கழல் பொற்போடு பணிந்தான்.

குன்றில் இள வாடை வரும் பொழுது எல்லாம் மலர்ந்த
                                 திருக் கொன்றை நாற,
தென்றல் வரும் பொழுது எல்லாம் செழுஞ் சாந்தின் மணம்
                                 நாறும் செல்வ வீதி,
நன்று அறிவார் வீற்றிருக்கும் நான்மாடக் கூடல் வள
                                 நகரி ஆளும்,
வென்றி புனை வடி சுடர் வேல், மீனவனை வானவர்
                                 கோன் மதலை கண்டான்.

அந் நிலத்தினவர் அல்லா அந்தணரோடு இவன்
                                 அவனுக்கு ஆசி கூற,
'எந் நிலத்தீர்? எப் பதியீர்? எத் திசைக்குப் போகின்றீர்?'
                                 என்று போற்றி,
சென்னியர்க்கும் வில்லவர்க்கும் மணிமுடி ஆம் கனை கழல்
                                 கால் செழியன் கேட்ப,
'கன்னியைக் கண்ணுற்று, ஆட வந்தனம்' என்றனன்,
                            மெய்ம்மைக் கடவுள் போல்வான்.

பாண்டியன் அருச்சுனன் முதலியோருக்குச்
சோலையில் விருந்து அளித்தல்

வெய்தின் மகபதி முடியில் வளை எறிந்து, மீண்ட நாள்,
                                 விண்ணின் மாதர்
கொய்து மலர் தொலையாத குளிர் தருக்கள் ஒரு கோடி
                                 கொண்டு போந்து,
மை தவழ் தன் தடங் கோயில் வரூதமதன் ஒரு மருங்கு
                                 வைத்த காவில்,
கைதவர் கோன், மற்று அவர்க்குப் போனகம் செய்து,
                                 அருந்தும் இடம் கற்பித்தானே.

புத்திரர் வேறு இல்லாது, புரிவு அரிய தவம் புரிந்து, பூழி வேந்தன்,
சித்திரவாகனன் பயந்த சித்திராங்கதை என்னும் செஞ் சொல் வஞ்சி
பத்திரமும், நறு மலரும், அவயவம்போல் விளங்குவன
                                 பலவும் கொய்து,
மித்திர மா மகளிருடன் விரவி, ஒரு செய்குன்றில் மேவினாளே.

வண்டானம் திரி தடத்து வரி வண்டின் இனம் பாட,
                                 மயில்கள் ஆட,
தண் தார் மெய்க் கிளிக் கூட்டம் சான்றோர்கள் உரை
                                 பயிற்ற, தமிழ்கள் மூன்றும்
கொண்டாடி, இளம் பூவைக் குழாம் தலை சாய்த்து,
                        உளம் உருகும் குன்றின் ஆங்கண்,
கண்டாள் அக் குமரனை, தம் கொடிக் கயலைப் புறம்
                                 காணும் கண்ணினாளே.

சித்திராங்கதை காதல் நோயால் வருந்துதல்

கவுரியர் கோன் திருமகளைக் கண் அனையார்
                                 கொண்டுபோய், கன்னிமாடத்து
அவிரும் மணிப் பரியங்கத்து ஐஅமளி ஏற்றிய பின்,
                                 அனங்கன் போரால்,
நவிருடை மா மயல் உழந்து, நயனங்கள் பொருந்தாமல்,
                                 நாண் உறாமல்,
'தவிர்க!' எனவும் தவிராமல், தன் விரகம் கரை அழிந்து,
                                 தளர்ந்தாள் மன்னோ.

தங்கள் மலைச் சந்தனத்தை, 'தழல் குழம்போ, இது!'
                                 என்னும்; தாபம் தோன்ற,
தங்கள் கடல் தண் முத்தைக் கண் முத்தால் நீறு
                                 ஆக்கும்; தக்கோர் ஆய்ந்த
தங்கள் தமிழ்க் குழல் இசையைத் தன் செவிக்கு, 'விடம்!'
                                 என்னும்; தபனன் ஏக,
தங்கள் குலக் கலை மதியை, 'தபனன்' எனும்; என்
                                 பட்டாள் தனி பொறாதாள்!

செவிலித்தாயர் நிகழ்ந்தவற்றை மன்னனுக்கு
அறிவித்தலும், அது கேட்டு மன்னன் மகிழ்தலும்

அங்கு உயிர்போல் இரு மருங்கும் ஆய மட மகளிர் இருந்து,
                                 ஆற்ற ஆற்ற,
கங்குல் எனும் பெருங் கடலைக் கரை கண்டாள்; கடல்புறத்தே
                                 கதிரும் கண்டாள்;
இங்கு இவள் போய், மலர்க் காவின், எழில் விசயற்கு ஈடு
                                 அழிந்த இன்னல் எல்லாம்,
சங்கு எறியும் தடம் பொருநைத் துறைவனுக்குச்
                                 செவிலியராம் தாயர் சொன்னார்.

மையல் நோயால் இரவைக் கழித்த விசயன்,
துயிலுணர்ந்து, அந்தணருடன் காலைக் கடன் செய்தல்

இந்திரனும் சசியும் என, இறையோனும் உமையும் என,
                                 எம்பிரானும்
செந் திருவும் என, காமதேவும் இரதியும் என,
                                 வெஞ் சிலைவலோனும்
சந்து அணி பூண் முலையாளும், சதுர் மறையோர் சடங்கு
                                 இயற்ற, தழல் சான்று ஆக,
துந்துபியின் குலம் முழங்க, சுரிசங்கின் குழாம் தழங்க,
                                 துலங்க வேட்டார்.

இருவரும் இன்பம் துய்த்து வாழும் நாளில்,
பப்புருவாகனன் என்னும் புதல்வனைப் பெற்றுச்
சித்திரவாகனனுக்கு கொடுத்தல்

நோக்கிய கண் இமையாமல் நோக்கி நோக்கி, நுண்ணிய மென்
                     புலவியிலே நொந்து நொந்து,
தேக்கிய செங் கனி இதழ் ஆர் அமுது உண்டு உண்டு,
                சேர்த்திய கைந் நெகிழாமல் சேர்ந்து சேர்ந்து,
தூக்கிய பொன் துலையின் அநுராகம் மேன்மேல் தொடர,
                  அரும் பெரும் போகம் துய்த்தார்; முன்னைப்
பாக்கியம் வந்து இருவருக்கும் பலித்தது அல்லால், பாயல்
                     நலத்து இப்படி யார் பயன் பெற்றாரே?

அண்டர், 'தம கங்கையினும் வரன் உண்டு' என்று என்று,
             அரம்பையரோடு அவனியில் வந்து, ஆடும் கன்னித்
தண் துறையும், தண் பொருநைப் பாவ நாசத் தடந் துறையும்
                     படிந்து, நதித் தடமே போந்து,
பண்டு மழுப் படையோன் அம் மழுவால் கொண்ட பாக்கிய
                     பூமியும், சேரன் பதிகள் யாவும்,
கண்டு, மனம் களி கூரச் சென்று, மேலைக் கடல் கண்டான்,
                     உரகதலம் கண்டு மீண்டான்.

உடன் வந்த மறையவரைக் கோகன்னப்பதியில் இருத்தி,
விசயன் துவாரகை சென்று, சுபத்திரையை மணக்க
விரும்பி, துறவு வேடம் பூணுதல்

ஆகன்னம் உறச் செம் பொன் வரை வில் வாங்கி, அவுணர்
                     புரம் கட்டழித்தோன் அடியில் வீழ்ந்து,
கோகன்ன வளம் பதியில் தன் பின் வந்த குல முனிவர்தமை
                     இருத்தி, கோட்டுக் கோட்டு
நாகு அன்னப் பெடையுடனே ஆடும் கஞ்ச நறை வாவி வண்
                     துவரை நண்ணி, ஆங்கண்,
பாகு அன்ன மொழிக் கனிவாய் முத்த மூரல் பாவை நலம் பெற
                     முக் கோல் பகவன் ஆனான்.

அடுத்துள்ள இரைவதக கிரியில் விசயன்
இருத்தலும், மழை மிகப் பொழிதலும்

வெங் கதிர் போய்க் குட திசையில் வீழ்ந்த பின்னர், வீழாமல்
                     மாலையின்வாய் மீண்டும் அந்தச்
செங் கதிர் வந்து எழுந்தது என, மீது போர்த்த செய்ய
                     ஆடையும் தானும், தீர்த்த வாரிச்
சங்கு அதிரும் மணி வீதி நகரி சூழ்ந்த தடஞ் சாரல்
                     இரைவதக சயிலம் நண்ணி,
பொங்கு அதிர் பைம் புயல் எழுந்து பொழியும் கங்குல் போய்,
                ஒரு நீள் வட தருவின் பொதும்பர் சேர்ந்தான்.

விசயன் கண்ணனை நினைக்க, அவனும் அங்கு வந்து,
விசயனது எண்ணத்தைத் தெரிந்து, மறுநாள் வருவதாகச்
சொல்லி, துவாரகை சேர்தல்

'யாம் கருதி வரும் கருமம் முடிப்பான் எண்ணில், இராமன் முதல்
                     யது குலத்தோர் இசையார்' என்று,
பாங்குடனே தனக்கு உயிர் ஆம் துளப மௌலிப் பரந்தாமன்தனை
                     நினைந்தான், பார்த்தன், ஆக,
பூங் கமல மலர் ஓடை அனையான், தானும், பொன் நெடுந்
                     தேர்ப் பாகனுமே ஆகப் போந்து,
நீங்கு அரிய நண்பினனாய், நெடு நாள் நீங்கு நேயத்தோன்
                     நினைவின்வழி நேர்பட்டானே.

இந்திரவிழாக் கொண்டாடப் பலராமன், சுபத்திரை
முதலியோர் பரிவாரத்துடன் இரைவதக கிரிக்கு
வருதலும், யாவரும் அங்கு இருந்த அருச்சுன
முனிவனைத் தொழுதலும்

ஆதவன் வந்து உதிப்பதன் முன் மற்றை நாளில் அணி நகர்
                     வாழ் சனம் அனைத்தும் அந்தக் குன்றில்
மாதவனது ஏவலினால், மழைக் காலத்து, வாசவற்கு விழா
                     அயர்வான் வந்தகாலை,
யாதவரில் போசரில் மற்று உள்ள வேந்தர் யாவரும் சூழ்வர,
                     நறுந் தார் இராமன் வந்தான்;
சூது அடர் பச்சிளங் கொங்கை, பச்சை மேனி, சுபத்திரையும்
                     தோழியர்கள் சூழ, வந்தாள்.

உள் அடங்கிய காம வெங் கனல் புறத்து ஓடிக்
கொள்ளை கொண்டு உடல் மறைத்தென, கூறையும் தானும்
மெள்ள வந்து, தன் கடி மனை மேவிய வேடக்
கள்ள வஞ்சனை அறிந்திலள், கற்புடைக் கன்னி.

மதன லீலையில் பழுது அற வழிபடும் பாவை
வதன வாள் மதி வந்து முன் நிற்கவும், மருண்டு, அச்
சதனம் மேவரும் தபோதனன்தனக்கு, வெம் மோக
விதன வல் இருள் விடிந்திலது, ஆர் இருள் விடிந்தும்.

அருச்சுன முனியின் அவயவநலம் கண்டு, சுபத்திரை ஐயுறுதல்

நல் இலக்கணம் பலவுடை அவயவ நலத்தால்,
வில் இலக்கணத் தழும்புடைக் கரங்களால், மிகவும்
தொல் இலக்கணம் பலவுடைச் சுபத்திரை, ஒரு தன்
இல்லில் அக் கணவனை, 'இவன் யார்கொல்!' என்று அயிர்த்தாள்.

சுபத்திரை-அருச்சுனன் உரையாடல்

மங்கை, அங்கு ஒரு நாள், அவன் மலர் அடி வணங்கி,
'எங்கும் வண் புனல் ஆடுதற்கு ஏகினீர் எனினும்,
தங்கும் மா நகர் யாது?' என, தபோதனன்தானும்,
'எங்கள் மா நகர் இந்திரப்பிரத்தம்' என்று இசைத்தான்.

'இந்திரப்பிரத்தத்தில் விசயனை ஒழிந்த ஏனையோரை மட்டும் நீ வினவியது ஏன்?' என்ற அருச்சுன முனிக்குச் சுபத்திரையின் தோழி மறுமொழி கூறுதல்

'யாழின் மென் மொழி, எங்கள் நாயகி இவள், அவனுக்கு
ஊழின் அன்புடை மன்றலுக்கு உரியள்ஆதலினால்,
வாழி வெஞ் சிலை விசயனை மறைத்தனள்' என்னா,
தோழி நின்றவள் ஒருத்தி, கை தொழுதனள், சொன்னாள்.

பாங்கிக்கு அருச்சுன முனி உரைத்த மறுமொழியிலிருந்து,
அவன் அருச்சுனனே எனச் சுபத்திரை உணர்தல்

பாங்கி நல் உரை தன் செவிப் படுதலும், 'விசயன்
தீங்கு இலன்; பல திசைகளும் சென்று, நீராடி,
கோங்கு இளங் கொழு முகை நிகர் கொங்கையாள் பொருட்டால்,
ஈங்கு வந்து நும் இல்லிடை இருந்தனன்' என்றான்.

அருச்சுனன் காதல் மிகச் சுபத்திரையின் கையைப்
பற்றுதலும், அச் செய்தியைச் சேடியர் சென்று தேவகிக்கு அறிவித்தலும்

உகவை முத்த மென் பவளமும் நீலமும் ஒளிர,
அகவு பச்சிளந் தோகைபோல் நின்ற அவ் அணங்கை,
மிக விருப்ப நோய் வளர்தலின், மெலிந்த தோள் விசயன்,
தகவுடைத் தன தடக் கையால் வளைக் கரம் தகைந்தான்.

தகைந்தபோது, உயிர்ச் சேடியர், 'தவிர்க!' எனச் சில சொல்
பகர்ந்து போய், ஒரு மாதவிப் பந்தரில் புகுந்து,
புகுந்த நீர்மையைத் தேவகி அறியுமா புகன்றார்;
அகைந்த பல் பெருங் கிளைஞரில் ஆர் கொலோ, அறிந்தார்?

யாதவர் யாவரும் வேறிடம் சென்றிருந்தமையால்,
தேவகி ஒழிந்தோர்க்கு அச் செய்தி தெரியாமை

அறிவு உறாவகை, அலாயுதன் முதல் வடமதுரை
செறியும் யாதவர் யாரையும் தன்னுடன் சேர்த்து,
மறி கொள் செங் கையன் விழா அயர்வான், பெருந் தீவில்,-
உறியில் வெண் தயிர் உண்டவன்-கொண்டு சென்றுற்றான்.

அருச்சுனனும் சுபத்திரையும் நினைந்தபடி
இந்திரனும் கண்ணனும் வந்து சேர்தல்

உற்ற கங்குலில் யாவரும் தணந்தவாறு உணர்ந்து,
பெற்ற தன் பெரும் பிதாவினை முன்னினன், பெரியோன்;
சிற்றிடைப் பெருங்கொங்கையும் தம்முனைத் தியானம்
முற்ற முன்னினள்; இருவரும் முன் முன் வந்துற்றார்.

இந்திரனும் இந்திராணியும் மகிழ்ந்து இவ் இருவருக்கும்
கலன் அணிய, கண்ணனது முயற்சியால்
சுபத்திரை-அருச்சுனன் திருமணம் நடைபெறுதல்

இந்திராணியோடு எய்திய இந்திரன்தன்னை
இந்திராபதி எதிர் கொள, துவரை மா மூதூர்ச்
சந்திராதவ மண்டபத்து இடு பொலந் தவிசில்
வந்து இரா, வணங்கிய திருமகனுடன் மகிழ்ந்தான்.

சேல் ஆம் பிறப்பின் திருமால் இது செப்பும் முன்னே,
காலாந்தகனும் வெருவும் திறல் காளைதன்னை,
நீலாம்பரனும், யது வீர நிருபர் யாரும்,
நால் ஆம் படையோடு எதிர் சூழ்ந்து, அமர் நாடினாரே.

மடை பட்ட வாளை அகில் நாறும் மருத வேலி
இடை பட்ட தங்கள் வள நாடு சென்று எய்தி, ஆங்கு,
தொடை பட்ட திண் தோள் அறன் காளை துணைவரோடு
நடைபட்டு உருகி, எதிர்கொள்ள, நகரி புக்கான்.