இருவர் சேனையும் பொங்கிப்
போருக்கு எழுதல்

நற் பகலிடை வரு நளின நாயகன்
பொற்பு அகலுற ஒளி புரியும் நேமியான்
பிற் பகல் அணியையும், பிறங்கு சேனையால்,
முற் பகல் வியூகமே ஆக மூட்டினான்.

யானைப் படைகளை வீமன் அழித்த வகை

ஆலாலம் எனக் கதுவா, அதிரா,
மேல் ஆள் விழ, வீமன் வெறுங் கைகளால்,
ஏலா உடல் என்பு உக, மோத, வெறுந்
தோல் ஆயின-சிற்சில தோல்இனமே.

அது கண்டு துரியோதனன் தம்பியர்
முதலியோருடன் சென்று எதிர்த்தல்

உடைகின்றமை கண்டு, உரகத் துவசன்,
குடையும், கொடியும், குளிர் மா முரசும்,
படையும், சில தம்பியரும், பலரும்,
புடைகொண்டு வர, போனான் அவன்மேல்.

வீமன் வெகுண்டு பொர, அவனுக்குத்
துணையாகத் தம்பியர் முதலியோர் வருதல்

'நொந்தான் இவன்!' என்று, நுதிக் கதிர் வேல்
அம் தார் முடி மன்னர் அநேகருடன்
வந்தார், பலர் தம்பியர், மைத்துனரும்,
கொந்து ஆர் தொடை வீர குமாரருமே.

வீமன் கணையால் துரியோதனன் தளர, சகுனி சல்லியன்
முதலியோர் வந்து, அவனை எடுத்து அணைத்தல்

எதிர்ந்தார், மன்னர் இரு திறத்தும், ஒருவர்க்கு ஒருவர்;
                  இடை இடை நின்று
அதிர்ந்தார், சிறு நாண்; பேர் ஒலியால் உடையா
                  அல்ல, அகிலாண்டம்;
முதிர்ந்தார் போரில் தொடு கணையால், முரண் தோள்
                  துணிந்தும், முடி துணிந்தும்;
உதிர்ந்தார், தம்தம் உடல் நிலத்தில்; உயர்ந்தார்,
                  ஆவி உயர் வானில்.

தமையன் நிலை கண்டு தம்பியர்
முனைந்து பொருதல்

தம்முன் தளர்ந்த நிலை கண்டு, தரியார் ஆகி,
                  தம்பியர்கள்,
'எம் முன் பொருதற்கு இசைவார்கள் இசைவீர்!'
                  என்று என்று, இகல் கூறி,
தெவ் முன், செவிகள் செவிடுபடச் சிறு நாண்
                  எறிந்து, தேர் கடவி,
முன் முன் கடிதின் கணை பொழிந்தார், முகுந்தன்
                  தடுத்த முகில் போல்வார்.

துரியோதனன் தம்பியரில் ஐவர் வீமன்
கணையால் மாளுதல்

வில்மேல் விசையின் கடும் பாணம் மேன்மேல் நிறுத்தி,
                  வேந்தரைப்பார்த்து,
'என் மேல் நினைவு?' என்று, அவர் அவர் பேர் இரதம்
                  துணித்து, சிலை துணித்து,
தன்மேல் வந்த தம்பியரில் தரியாது உடன்ற ஐவர்க்கு
மன்மேல் எய்த வாளி எனத் தொடுத்தான், ஐந்து
                  வய வாளி.

துரியோதனன் சேனைகள் சிதற, பகதத்தன்,
'அஞ்சல்!' என்று அவர் எதிர் சென்று பொருதல்

ஒருபால் வீமன், சிலை விசயன் ஒருபால்,
                  ஒருபால் அபிமன்னு,
ஒருபால் நகுலன், சாதேவன் ஒருபால்,
                  ஒருபால் உரகேசன்,
ஒருபால் அரக்கன், பாஞ்சாலன் ஒருபால்,
                  அடல் உத்தமபானு
ஒருபால், உடன்று பொரப் பொரவே, உடைந்தது,
                  அரசன் பெருஞ் சேனை,

பகதத்தன் வரவால் சேனை தளர்தல் கண்டு, கடோற்கசன்
பல வேறு மாய வடிவம் கொண்டு மலைதல்

ஆய போதில், ஆயிர நூறு மத மாவும்,
மேய தீய காலனை ஒக்கும் மேலாளும்,
சாயகம்மும், சாபமும், யாவும், தானே ஆம்
மாய வேடம் கொண்டு, அவனோடு மலைவுற்றான்.

கடோற்கசன் வெற்றிபெற, பகதத்தன் தப்பி
ஓடுதலும் சூரியன் மறைதலும்

நின்றார்; நின்றபடி கடிதாக நெடிது ஓடிச்
சென்றார்; கண்ட சிந்துரம் யாவும் தீ அம்பின்
கொன்றார்; மற்று அக் கொற்றவர் யாரும்
                  கொலையுண்டார்;
வென்றார் அன்றோ, வீமன் மகன் சேனையில் வீரர்?

இரு திறத்தாரும் தத்தம் பாசறை புகுதல்

பூந் தண் மாலைப் பஞ்சவர் ஆனைப் போர் வென்று,
சேர்ந்த சேர்ந்த மன்னவரோடும், திறலோடும்,
தாம் தம் பாடி வீடு புகுந்தார்; தரை ஆளும்
வேந்தனோடும் பாசறை புக்கான், வீடும்மன்.

மைந்தர் ஐவரின் மறைவு தெரிந்து காந்தாரி அழுது சோர்தல்

'பூண் பாய் மார்பின் புத்திரர்#தம்மைப் பொலிவோடும்
காண்பாள் ஐவர்க் கண்டிலள், பெற்ற காந்தாரி;
'சேண்பால் எய்தச் சென்றனரோ?' என்று, இரு கண் நீர்
தூண்பால் ஆகிச் சோர்தர, உள்ளம் சோர்வுற்றாள்.

இருள் அகல, இரவி தோன்றுதல்

ஆளாய் மாய்ந்த வேந்தர் இடம்தோறு அழும் ஓசை
கேளா, 'எப்போது ஏகுவம்?' என்று, அக் கிளர் கங்குல்
மீளா, ஓடிற்று; அத் திசை வானோன் மிளிர் சென்னிச்
சூளாமணிபோல் வந்தது காலைச் சுடர் அம்மா!