மன்னரும் சேனைகளும் சூழ, துரோணன் சக்கர
வியூகம் வகுத்து நிற்றல்

நஞ்ச வியாளம் உயர்த்த பதாகை நராதிபன்
                       ஏவலினால்,
விஞ்ச வரூதினி மன்னர் திரண்டனர், விசயனை
                       மேலிடுவான்;
நெஞ்சு அவரால் அழிவுண்ட தபோதனன்
                       நெருநலினும் கடுகி,
பஞ்சவர் கோ முதல்வன்தனை வன்பொடு படை
                       பொர எண்ணினனே.

இலக்கணமைந்தனும், மைந்துடை மன்னவன்
                       இளைஞரும், எம்முனையும்
கலக்குற வென்ற கலிங்கரும் உட்படு காவலர் பற்பலரும்,
சிலைக் கை வயம் பெறு சிந்து நராதி செயத்திரதன் சிரமா,
நிலக்கண் எழும் துகள் வானிடை சென்றிட, நின்றனர்
                       பேர் அணியே.

அக்கரம் யாவும் உணர்ந்த சிலைக் குரு, ஆசுர
                       சேனை நடுச்
சுக்கிரனார் நிகர் என்ன, வகைப் படு தூசியின்
                       மா முறையே
எக் கரமும் படை கொண்டு எழு சேனையை
                       எயில்கள் வளைப்பனபோல்,
சக்கரயூகம் வகுத்து இரதத்திடை சயம் உற
                       நின்றனனே.

திட்டத்துய்மன் மகரவியூகம் வகுத்து, மன்னர் சூழ நிற்றல்

ஒப்பு அறு போரினில் வாகை புனைந்த உதிட்டிரன்,
                       அன்று அடையார்
தப்பு அற எண்ணிய எண்ணம் உணர்ந்து,
                       தனஞ்சயனுக்கும் உரைத்து,
அப்பு அறு கோடையில் வெங் கதிரோன் என,
                       ஆகவ நீள் வரி வில்
துப்பு உறு சிந்தை மகீபர் வரூதினி சூழ,
                       நடந்தனனே.

ஈர்-இரு தேரினர், மூவகை யானையர், எண்
                       அறு மா மிசையோர்,
ஓர் இரு-நால் உடை ஐ-இரு பூமியில்
                       உள்ள பதாதியுடன்,
பார் இரு-நாலு திசாமுகமும் படையோடு
                       பரந்து வரும்
பேர் இரு மான வரூதினியின் திரள் பேசுறலாம்
                       அளவோ?

சஞ்சத்தகர் அறைகூவ, விசயன் சென்று, விற்போரில்
அவர்களைத் தோற்று ஓடச் செய்தல்

இத் தகவாக அணிந்து இரு சேனையும் எதிர்
                       முனையும் பொழுதில்,
முத்து அக வெண்குடை மன்னவன் ஏவலின்,
                       முன் பகலின்படியே,
மத்தக மா முதல் ஆகிய நான்மை வரூதினிதன்னொடு சஞ்-
சத்தகர் வந்து அறைகூவ, வெகுண்டு, தனஞ்சயன் ஏகினனே.

திட்டத்துய்மன் துரோணனுடன் போர் செய்ய
முனைந்து, எதிர் நிற்க இயலாது பிறக்கிடுதல்

இந்திரன் மா மகன் இங்கு இவர்தம்முடன் இம்
                       முறை போர் புரிய,
சந்திர சூரிய மண்டலம் ஒத்து அணி தானை
                       இரண்டும் முனைந்து
உந்திய வேலையின், உந்திகள் நாலுடை உந்து
                       இரதத்திடை போய்,
அந்தணன்மேல் வரி சாபம் வளைத்தனன்,
                       ஐவர் படைத்தலைவன்.

திட்டத்துய்மனுக்குத் தருமன் ஆறுதல் கூறுதல்

வேதியன் விட்ட சரங்களின் நொந்து, வெரீஇ வரும்
                       மன்னவனைத்
தாது அவிழ் பொன்-தொடை மார்பில் அணைத்து உயர்
                       தருமன் உரைத்தருள்வான்;
'நீ தவறின், பினை யார் நிலைநிற்பவர்? நிருபர்
                       சிகாமணியே!
மோதி இளைத்தனை; ஆறுக!' எனப்பல
                       முகமன்மொழிந்தனனே.

'பகைவரின் சக்கர வியூகத்தைப் பிளக்க வல்லவன் நீயே'
என்று கூறி, அபிமனைத் தருமன் போருக்கு அனுப்புதல்

தன் எதிர் மா மயிலோன் என நின்ற தனஞ்சயன்
                       மா மகவை,
பொன் எதிர் பேர் ஒளி அருள் வடிவு ஆகிய பூபதி,
                       'வருதி!' எனா,
'நின் எதிர் போரினில் நிற்பவர் வேறு இலர்; நேமி
                       வியூகமும் நீ
முன் எதிரா, அமர் புரி பொழுது அன்றி, முரண்
                       குலையாது, இனியே.

திட்டத்துய்மன் முதலிய மன்னர் சூழ, அபிமன் தேரில் விரைந்து
போர்க்குச் செல்லுதல்

மூத்த தாதைதன் ஏவலின் கழல் முளரி கைதொழுது,
                       உரன் உறச்
சேர்த்த நாணுடை வில்லன், வெய்ய தெரிந்த வாளியன்,
                       முதுகு உறக்
கோத்த தூணியன், வாள் முதல் பல கொற்றம் முற்றிய
                       படையினன்-
பார்த்தன் மா மகன்-இரதமீது உயர் பரிதியாம்
                       என ஏறினான்.

சக்கர வியூகம் கெடும்படி அபிமன் அம்புமழை பொழிய, துரோணன் வென்னிடுதல்

ஓதை கொண்டு அணி நின்ற சக்கரயூக மன்னர்
                       உரம்தொறும்
கோதை தங்கு கரத்தில் வில் உதை கூர வாளி
                       குளிக்கவே,
சீதை கொண்கனும், மேவலார் உயிர் தென்புலத்து
                       இடு தன் பெருந்
தாதையும், தரம் என, இமைப்பிடை தாவு தேரினன்,
                       ஏவினான்.

அசுவத்தாமனும் கன்னனும், அபிமனை எதிர்த்து, நிலைகெட்டுத்
திரும்புதல்

தந்தை வென்னிடு முன்னர், முப்புர தகனனே
                       நிகர் மகன், மிகச்
சிந்தை கன்றி, வெகுண்டு, தேரொடு சென்று,
                       கால் வளை சிலையினால்
உந்துகின்ற சிலீமுகம் பல பகை முகங்களில்
                       உருவவே,
முந்தினான், அவன் அப்பு மாரியின் முழுகினான்,
                       உடல் முற்றுமே.

கிருபனும் கிருதவன்மாவும் அபிமன்முன் வில் இழந்து
வெறுங்கையோடு ஓடுதல்

கிருப மா முனிதானும் மேதகு கிருதவன்மனும்
                       ஓர் புறத்து
இருவர் ஆண்மையும் நிலை பெறும்படி சென்று
                       தூவினர், ஏவினால்;
ஒருவனே இவன்; இவன் எடுத்ததும் ஒரு
                       சராசனம்; அம்பிலே
வெருவி ஓடினர், தங்கள் ஓர் இரு வில்லும் அற்று,
                       வெறுங் கையே.

சகுனியும், அவனது மகன் முதலிய சுற்றமும் வர, அபிமன்
கணையால் சகுனியின் மகன் மடிய, ஏனையோர் ஓடுதல்

சகுனியும், திருமகனும், மற்று உள தமரும், மேல்
                       இடு தானையோடு
'இகல் நெடுங் களம் வென்று கொள்குவம்!' என்று
                       வந்து எதிர் அணுகினார்;
மகன் விழுந்தனன், மார்பின் மூழ்கிய வாளி ஒன்றினில்;
                       மற்று உளார்
மிக நடுங்கி ஒடுங்கி ஓடினர், வீழும் மன்னர்கள்
                       வீழவே.

விகன்னன் முதலிய துரியோதனன் தம்பியரும், வேறு
அரசர்களும் வந்து அபிமன் முன் நிற்க இயலாது ஏகுதல்

வில் முகந்து எழு வாளி வாளி விலக்க வந்த
                       விகன்னனும்,
துன்முகன் தலையாக மற்று உள துணைவரும்
                       சமர் துன்னினார்;
நல் முகம் பெறு விசயன் மைந்தனும், 'நான் உமக்கு
                       எதிர் அன்று; நீர்
பின் முகம் பட ஓடி இன்று உயிர் பிழையும்' என்று,
                       உரை பேசினான்.

தருமனிடம் விடை பெற்று, வீமன் பல மன்னர் சூழ, அபிமனுக்கு
உதவ வருதல்

இளையவன் தனி மதலை தெவ்வர் இளைக்க
                       இப்படி இகல் செய,
தளை அவிழ்ந்த அலங்கல் மீளி சமீரணன்
                       திருமதலை போய்,
வளைய வன் சிலை மன்னவன் கழல் மலர்
                       வணங்கி, வணங்கலார்
உளைய வந்து அமர் முடுகி நின்றமை கண்டு,
                       சோகமொடு உரைசெய்தான்:

வீமன் சென்ற திசைகளில் எல்லாம் சக்கர வியூகம் சிதைதல்

சாயை ஒத்து எழு சேனையோடு எதிர் தடவி,
                       மன் குல அடவியில்
தீயை ஒத்து விளங்கும் மாருதி சென்று மண்டிய
                       திசையெலாம்,
மாயை ஒத்து ஒரு வடிவம் இன்றி, வகுத்த
                       சக்கர மண்டலம்
ஈயை ஒத்தது; கலுழன் ஒத்தனன், ஈறு இலா
                       அரி ஏறு அனான்.

படையின் நிலை கண்டு, துரியோதனன், 'சகுனி முதலியோர்
சென்று, அபிமனை வீமன் அணுகாவகை வளைத்தால்,
பின் இருவரையும் வெல்லுதல் எளிதாம்' எனல்

மண்டு கொண்டலின் மிக அதிர்ந்து மருத்தின்
                       மைந்தன் உருத்து எழும்
தண்டு கொண்டு வியூகமாகிய சக்கரத்தை
                       உடைத்தலால்,
விண்டு கொண்டு முருக்கும் மாருதி மீள
                       வந்தனனாம் என,
கண்டு கொண்டனன், வெஞ் சினக் கனல் நின்று
                       காய்தரு கண்ணினான்.

மன்னன் பணித்தபடி வீரர் சென்று, இருவர் முன்னும் நிற்கலாற்றாது மீளுதல்

என உயர் புயங்ககேது உரைசெய, இவனை விடை
                       கொண்டு வீரர் அனைவரும்,
முனை பட அணிந்து, கால முகில் என முரசினம்
                       முழங்க, ஓடி, எதிர் எதிர்
கனல் என வெகுண்டு, சேனை பல பல கச ரத
                       துரங்க ராசியுடன் வர,
அனில குல மைந்தனான பதியொடும், அபிமனொடும்,
                       வந்து போரில் முடுகவே,

மீண்ட மன்னரை வசை மொழிந்து, அருகு வந்த
சயத்திரதனோடு துரியோதனன் இன் சொல் பகர்தல்

இருவர் எதிரும் பொறாமல் முடுகிய இரு படையும்
                       நொந்து மீள, அவனிபன்
வெருவொடு தளர்ந்து போன நிருபரை மிக வசை
                       மொழிந்து, போத நகைசெய்து,
கருகி முகம், நெஞ்சு கோப அனல்கொடு கதுவி,
                       நயனங்கள் சேய நிறம் உற,
அருகு வரு சிந்துராச திலகனொடு அபரிமிதம்
                       இன் சொலாக உரைசெய்தான்:

விசயனையும் அபிமனையும் கொன்றைமாலையை
இடையே இட்டுப் பிரித்து, அபிமனை எளிதில்
வெல்லத் துரியோதனன் உபாயம் உரைத்தல்

'வய விசயன் நின்ற தேர் கடவி வரும் வலவன்
                       மருகன்தனோடு வரை புரை
புயம் உடைய தண்ட வீமன் உறில், இரு பொருநரையும்
                       இன்று பூசல் பொர அரிது;
அயல் இவர் அகன்று போகில், அமர் பொர அறவும்
                       எளிது; உண்டு உபாயம்; நுதல் எரி
நயனன் அருள் கொன்றை மாலைதனை இவர் நடு
                       இடில் இரண்டு பாலும் அகல்வரே

மன்னன் குறித்த வண்ணம் சயத்திரதன் கொன்றை
மாலையை எறிய, வென்று மீண்ட அபிமன், அதனைக்
கடவாது திரும்பவும் பொர வருதல்

என இவன் மொழிந்த போதில், அவன் இவன் இணை
                       அடி வணங்கி, 'யாது நினைவு? இனி,
உனது நினைவு எஞ்சிடாமல், அபிமனை உயிர் கவர்வன்'
                       என்று தேற உரைசெய்து,
கனக தரு மன்றல் மாலை என ஒளிர் கடி இதழி அம்
                       தண் மாலை, பரமனை
மனன் உற உணர்ந்து, நாவில் நிகழ்தரு மறையொடு,
                       வளைந்து வீழ எறியவே,

துரியோதனன் சேனைகள் ஓட, வீமன் அபிமன்
நின்ற இடம் குறுக வருதலும், கொன்றைமாலையைக்
கண்டு பின் தங்கி நிற்றலும்

பரிசன குமாரன் விடும்
எரி கணைகளால் முடுகு
தரியலர் பதாதி படை
நெரிய வரு காலையிலே,

'மாலையால் பிரித்து அபிமனை வென்று விட இயலாது'
என வீமன் நொந்து கூறி, மீண்டு செல்லுதல்

'முந்து வடி வாள் அமரின்
வந்து அணுகுவான், மதலை;
நிந்தனைகொல் ஆம் இது!' என,
நொந்து சில கூறினனே:

மாலை கடவாமல் வந்த அபிமனோடு பொருதல்

மாலை கடவாமல் வரு
பாலன், அரசர்க்கு நடு,
வேலை வடவைக் கனலி
போல் ஒளிர, நின்றனனே.

கன்னனும் அபிமனும் பொருதல்

கன்னனும், மடங்கல் அபி-
மன்னுவும், உடன்று, முனை
முன் இரதமும் கடவி,
மன் அமர் தொடங்கினரே.

கன்னன் ஏக, துரியோதனன் துணைவர்
வந்து பொருது முதுகிடுதல்

இரவி மகன் ஏகுதலும்,
அரவ துவசன் துணைவர்
விரவினர், வளைந்து தம
புரவி அணி தேர் படவே.

துரோணனும் அசுவத்தாமனும் எதிர் வர, அபிமன்
தான் ஒருவனாய் இருவரையும் வெல்லுதல்

சுகன் நிகர் துரோணனொடு,
மகன், விசயன் மைந்தன் எதிர்
முகன் அமரில் வந்து, புர-
தகனன் என நின்றனரே.

துன்முகன் அமர் செய்து, கிரீடம் இழத்தல்

துன்முகனும், அன்று அமரின்
முன் முன் அமர் செய்தே,
வன்மிகம் மறிந்தது என
நல் முடி தறிந்தான்.

சல்லியனும் அவன் மகன் உருமித்திரனும் வர,
அபிமனால் உருமித்திரன் உயிர் இழக்க, அவன் புறகிடுதல்

சித்திர வில் வீரன் எனும்
மத்திரர் பிரானும்,
புத்திரரில் ஆதி உரு-
மித்திரனும், வந்தார்.

அபிமனால் இறந்தோரும் உடைந்து ஓடினோரும் பலர்

வென்று அமரில் வாள் அபிமன்
நின்ற நிலை கண்டே,
ஒன்று பட மா இரதர்
சென்றன உடைந்தே.

பிளப்புண்ட பகைவரின் சக்கர வியூகத்தில் அபிமன் புகுதல்

முன் சக்ரயூகம் பிளப்புண்ட பின், முன்பினோடும்
பொன் சக்ரம் என்ன வெறித் தாமம் பொலிந்து சூழ,
வில் சக்ரம் ஆக, மணித் தேரினின்மீது நிற்பான்,
கல் சக்ரம் ஆக நடு ஊர் செங்கதிரொடு ஒத்தான்.

அரசகுமாரர்கள் பதினாயிரர் சூழ, துரியோதனன்
மகன் வந்து அபிமனை வளைந்து, அவன்
முன் நிற்க ஆற்றாது ஓடுதல்

'வில் மைந்து கொண்டு தகுவோர்தமை வென்ற வீரன்
நல் மைந்தனுக்கு முதுகு இட்டனர்' என்று நாணி,
மன் மைந்தர் எண் இல் பதினாயிரர் வந்து சூழ,
தன் மைந்தனையும் உடன் ஏவினன், சர்ப்பகேது.

அபிமன் எதிர் வந்த இலக்கணகுமரனோடு பொருது,
அவனது உயிரைப் போக்குதல்

வளைய முத்து உதிர் விழியுடை வரி சிலை மதனன்
                   மைத்துனன், அவனிபர் பலரையும்
இளை எனப் புறமிட அமர் பொருத பின், இளைய
                   வித்தகன் எதிருற வருதலும்,
முளை எயிற்று இள நிலவு எழ, அகல் வெளி முகடு
                   உடைப்பது ஓர் நகை செய்து கடவினன்,
உளை வயப் பரி இரதமும் இரதமும் உரனொடு ஒத்தின,
                   உருள்களும் உடையவே.

தன் மகன் இறந்தது கேட்டு, கண்ணீர் சொரிய நின்ற
துரியோதனன், 'இப்பொழுதே அபிமனைச் செகுக்க
வேண்டும்' என மன்னர்களுக்கு ஆணையிடுதல்

'இலக்கணகுமரன், வெங் கான் எரித்தவன்
                   குமரன் ஏவால்,
அலக்கண் உற்று, ஆவி மாய்ந்தான், அமரிடை'
                   என்று கேட்டு,
கலக் கணீர் சொரிய நின்று, கண்ணிலி
                   குமரன் வெம்பி,
வலக்கண் நேர் முனிவரோடும் மன்னவரோடும்
                   சொல்வான்:

அசுவத்தாமன், துரோணன், மற்றும் மன்னர்கள்,
யாவரும் ஒன்றுகூடி, அபிமனை வளைத்தல்

குன்ற வில்லவனை ஒக்கும் குமரனும்,
                   பகைகள் ஆறும்
வென்ற வில் முனியும், மற்றும் வேந்தராய்
                   அருகு தொக்கு
நின்ற வில் விருதர் யாரும், நிருபன் மா
                   மதலை ஆவி
பொன்ற வில் வளைத்தோன் தன்னைப் புலி
                   வளைந்தென்னச் சூழ்ந்தார்.

அபிமன் எய்த அம்பினால், பலர் உயிர்
இழத்தலும் சின்னபின்னப் படுதலும்

தரணிபர் எய்த எய்த சரங்களைச் சரங்களாலே
முரண் அற விலக்கி, பாதம் முடி அளவாக,
                   அந்தக்
கரணமும் புலனும் மெய்யும் கலங்கி, அக்
                   கணத்தில் யாரும்
மரணம் என்று உன்ன, வல் வில் வளைத்தனன்,
                   வளைவு இலாதான்.

காவலர் உடைதல் கண்டு, கன்னனைத் துரியோதனன் அனுப்புதல்

காவலர் உடைதல் கண்டு, கன்னனை அரசன்
                   பார்த்து,
'கேவலம் அல்ல இப் போர், கிரீடி வந்து
                   இவனைக் கூடின்;
நீ வலையாகின் சென்று, நேர் மலைந்து
                   அடர்த்தி' என்ன,
கோவலன் மருகன்தன்னைக் குறுகினன்,
                   கொடையால் மிக்கோன்.

கன்னன் முதலில் அபிமனால் தன் தேர் முதலியன
இழந்து, பின் மீண்டும் வந்து பொருது, அபிமனுடைய
தேர் முதலியவற்றைச் சிதைத்தல்

மன் முரி குவவுத் திண் தோள் வாசவன்
                   பேரன்தன்னோடு
அல் முரி இரவி மைந்தன் அருஞ் சமர்
                   விளைத்த காலை,
செல் முரிந்தென்ன ஏறு தேர் முரிந்து,
                   எடுத்த வாகை
வில் முரிந்து, உள்ளம்தானும் மிக முரிந்து,
                   உடைந்து மீண்டான்.

தேர் இழந்த அபிமன் வாள் ஏந்தி,
தரையில் பாய்ந்து பொருதல்

தன்னை அத் தனயன் செய்த தாழ்வு எலாம்
                   தனையன்தன்னை
பின்னை அத் தந்தை செய்து, பின்னிடாது
                   அசைந்து நிற்ப,
முன்னைய புரவித் தேரும் மூரி வெஞ்
                   சிலையும் இன்றி,
மின்னை ஒத்து இலங்கும் வாளோடு அவனிமேல்
                   விரைந்து பாய்ந்தான்.

துச்சாதனன் மகன் துச்சனி, 'அபிமனை மாய்ப்பேன்!'
என வந்து, அவன் வாளினால் மடிதல்

துச்சாதனன் மகன், மன்னர் தொழும் துச்சனி
                   என்னும்
நச்சு ஆடு அரவு அனையான், 'இனி நானே
                   பழி கொள்வேன்,
இச் சாயகம் ஒன்றால்!' என எய்தான்; அவன்
                   முடியோடு
அச் சாயகம் வடி வாள்கொடு அறுத்தான்,
                   அடல் அபிமன்.

அது கண்டு துரோணன் அம்பு பல எய்ய, அபிமன்
தன் வாளால் அவற்றைத் துணித்து, அவனது
தேர் முதலியவற்றையும் சிதைத்தல்

துரியோதனன் மகனும், பொரு துச்சாதனன்
                   மகனும்,
புரி யோதன முனை வென்றமை புரி வில்
                   முனி கருதா,
அரி ஓம் எனும் மறையால் அடல் அம்பு
                   ஆயிரம் எய்தான்;
வரி ஓலிடு கழலான், அவை வாள் கொண்டு
                   துணித்தான்.

பின்னும் துரோணன் மும்முறை தேர் இழந்து,
மீண்டும் தேரில் வந்து வாளியினால்
அபிமனது வலக்கையைத் துணித்தல்

ஒருக் கால் அழி தேர் அன்றியும், உருள் ஆழி
                       கொள் தேர்மேல்
இருக் கால் வர, முக் கால் வர, எக் காலும்
                       அழித்தே,
பெருக்கு ஆறு அணை செய்தொத்து, அவிர்
                       பிள்ளைப் பிறை அனையான்,
செருக்கால் நகை செய்தான், வரி சிலை
                       ஆசிரியனையே.

ஒற்றைக் கையோடு நின்ற அபிமன்,
கண்ணனிடம் பெற்ற மந்திரத்தால், ஓர்
உருளையைச் சக்கரமாக்கிப் பொருதல்

தன் மாதுலன் முதல் நாள் உரைதரு மந்திரம் ஒன்றால்,
எல் மா மணி உருள் ஒன்றினை எறி சக்கரம் ஆக்கி,
கல் மாரி விலக்கும் கிரி என, மேல் வரு கருதார்
வில் மாரி விலக்கா, அதுகொடு யாரையும் வீழ்த்தான்.

ஒரு கையுடன் சக்கரத்தால் அபிமன் செய்யும் போர்
கண்டு புழுங்கி, துரியோதனன் சயத்திரதனை அழைத்து,
அபிமன் உயிர் கவர ஏவுதல்

ஒரு கையினில் உருள் நேமிகொடு ஓடித் திசைதோறும்
வரு கை அற எறிவான் உயர் வனமாலியை ஒத்தான்;
இரு கை ஒருவரை மண்ணில் இறைஞ்சா முடி இறைவன்
பொருகை அற, அபிமன் பொரு போர் கண்டு புழுங்கா,

சயத்திரதன் கதையுடன் பொர வர, பகைவர்
களத்தே இட்டு ஓடிய ஒரு கதையை அபிமன்
கையில் தாங்கிச் செருப் புரிதல்

உரக வெங் கொடித் தரணிபன் அலமரும் உளம்
                       மகிழ்ந்திட,'கதி பல பட வரு
துரகதம் பிணித்து, அணி கொள் இரதமிசை துவசமும்
                       தொடுத்து, அடல் உடை வலவனை,
'விரைவுடன் செலுத்துக' என, உரைசெய்து, விழி
                       சிவந்து, சிற்றிள மதி புனைதரு
கரக வண் புனல் சடை முடியவன் அடி கருதி நின்று,
                       எடுத்தனன், ஒரு கதையுமே.

சயத்திரதனது தேர் முதலியவற்றை அபிமன் அழிக்க,
அவனும் தரையில் குதித்துக் கதை கொண்டு பொருதல்

கரம் இழந்து மற்று ஒரு கரமிசை ஒரு கதை கொள்
                  வெஞ் சினக் களிறு அனையவன், இவன்
இரதமும் தகர்த்து, உறு கதியுடன் வரும் இவுளியும்,
                  துணித்து, அடலுடை வலவனை
முரணுடன் புடைத்து, அணி துவசமும் விழ முதுகு
                  கண்ட பின், சரபம்அது எனும் வகை
அரன் வழங்கு பொன் கதையுடன் அவனியில் அவனும்
                  முன் குதித்து, அடலுடன் முனையவே,

அபிமனது போர்த்திறம் கண்டு, யாவரும் வியத்தல்

உலைவு இல் தண்டினில் பரிசனன் மதலையும் உவமை
                  இன்று என, பகழியின் மழை பொழி
சிலையின் வன் தொழில் திறலுடை மகபதி சிறுவனும்
                  தனக்கு எதிர் இலன் இனி என,
மலையும் வெஞ் சமத்து, ஒரு தனி முது புய வலிமை
                  கண்டு, பொற்புறு கழல் அபிமனை,
அலை நெடுங் கடல் தரணிபர் அனைவரும், அமரரும்
                  துதித்தனர், முகடு அதிரவே.

அபிமன் தளர்வுற்ற நிலையில் சயத்திரதன் கதையினால்
அவனை மாய்த்தல்

இவன் மயங்கி மெய்த் தளர்வுடன் மெலிவுறும் இறுதி
                  கண்டு, 'இனித் தெறுவது கடன்' என,
அவனி கொண்ட பற்குனன் மதலையை அவன் அருகு
                  வந்து அடுத்து, அணி புய வலிகொடு
சிவனை அஞ்செழுத்து உரைசெய்து, தொழுது, ஒரு
                  சிகர தண்டம் விட்டு எறிதலின், எறிதரு
பவனன் அன்று குத்தின கிரி என விசை பட விழுந்தது,
                  அப் பரு மணி மகுடமே.

அபிமனது மறைவுக்குக் கவி இரங்குதல்

மாயனாம் திருமாமன்; தனஞ்சயனாம் திருத்தாதை;
                  வானோர்க்கு எல்லாம்
நாயனாம் பிதாமகன்; மற்று ஒரு கோடி நராதிபராம்
                  நண்பாய் வந்தோர்; சேயனாம்
அபிமனுவாம், செயத்திரதன் கைப்படுவான்! செயற்கை
                  வெவ்வேறு
ஆய நாள், அவனிதலத்து, அவ் விதியை வெல்லும்
                  விரகு ஆர் வல்லாரே?

பகைப்புலத்தாரின் மகிழ்ச்சி

எட்டு ஆனைத் தம்பமுடன் சயத் தம்பம் நாட்டிய
                  பேர் இறைவன் மைந்தன்
பட்டான் என்பது கேட்டுத் திருகினார், முதுகிட்டுப்
                  பறந்த வீரர்;
ஒட்டாமல் செயிர் அமரில் உயிர் இழந்த தன் புதல்வற்கு
                  உருகும் சோகம்
விட்டான், 'வெஞ் சமரம் இனி வென்றோம்!' என்று
                  உட்கொண்டான், வேந்தர் வேந்தன்.

தருமன் அபிமனது மரணச் செய்தி கேட்டுப் புலம்புதல்

'தாள் விசயம் பெற முனைந்து, சக்கரயூகம் பிளந்து,
                  தானே நின்று,
வாள் விசயன் திருமதலை, வானோரும் வியந்து
                  உரைக்க, மாய்ந்தான்!' என்று,
வேள்வியினால், உண்மையினால், திண்மையினால்,
                  தண் அளியால் விறலால், பல் நூற்
கேள்வியினால் மிகுந்து, எவர்க்கும் கேளான
                  உதிட்டிரனும் கேட்டான் அன்றே.

வீமன் புலம்புதல்

'சங்கலார், இடை வளைத்த சக்கரத்தை உடைப்பதற்குத்
                  தமியேன் எய்தி,
அங்கு உலாவரும் இரதத்து அரசரையும் தொலைத்து,
                  உன்னை அடுப்பான் வந்தேன்;
பங்கு எலாம் மரகதமாம் பவள நிறப் பொருப்பு உதவு
                  பைம் பொன் கொன்றைத்
தொங்கலால் உனை வளைத்த சூழ்ச்சியை இன்று
                  அறிந்திலனே, தோன்றலே! நான்.

தருமனும் அருச்சுனனை ஒழிந்த தம்பியரும்
அழுது புலம்பியிருக்க, அருக்கன் மறைதல்

என்று என்று, வீமனும் தன் இளையோரும் அழுது
                  அரற்ற, 'இறந்தோன் வீரம்
நன்று!' என்று, தளம் இரண்டின் நரபாலர் பலர்
                  திரண்டு நவிலா நிற்ப,
அன்று, என்று மனம் மருளுற்று, அபிமன் அடு
                  தலைக் குன்றை அடுத்து, மேலைக்
குன்று என்று தடுமாறி, பின்னையும் போய்த் தனது
                  தடங் குன்று சேர்ந்தான்.

விசயன் தெற்குத் திக்கில் வெற்றிகொண்டு மீள,
யாவும் உணரும் கண்ணன் இந்திரனை நினைத்து,
அவனது புதல்வனைக் காக்குமாறு கூறுதல்

இந் நிலத்து அவனி பாலர் இவ் வகை
                  இரங்கி ஏங்க,
தென் நிலத்து எதிர்ந்துளாரைத் தென்
                  நிலம்தன்னில் ஏற்றி,
எந் நிலத்தினும் தன் ஆண்மைக்கு எதிர்
                  இலா விசயன்தானும்,
அந் நிலத்து அகன்று, மீண்டான் உற்றவாறு
                  அறிகிலாதான்.

வழியில், இந்திரன் முனி வடிவில் வந்து, இறந்த தன்
புதல்வனுடன் தீப் பாய இருத்தல் கண்டு, கண்ணன்
அந்தணனை விலக்குமாறு விசயனுக்குக் கூறுதல்

மதித்தலும், மனத்தில் தோன்றும் வலாரியை,
                  குறிப்பினால், 'உன்
கதித் தடந் திண் தேர் மைந்தன் உயிரை
                  நீ காத்தி' என்ன,
துதித்து அவன் தொழுது, மாயச் சூழ்ச்சியால்
                  முனியும் ஆகி,
'விதித்தலைப் பட்ட காதல் சுதனுடன் விளிவேன்!'
                  என்னா,

விசயன் அந்தணனைத் தடுத்துக் கூற,
அவன், 'நின் மகன் இறந்தாலும் என்
வார்த்தையை மறாது ஒழி' என்றல்

என்றலும் விசயன் எய்தி, 'எந்தை! நீ
                  எரியில் வாளா
பொன்றல்; உய்ந்திருந்தால், இன்னம் புதல்வரைப்
                  பெறலும் ஆகும்;
நன்று அல, தவத்தின் மிக்கோய், நல் உயிர்
                  செகுத்தல்! என்னா,
குன்றினும் வலிய தோளான் முனிவனைத்
                  தழுவிக்கொண்டான்.

அருச்சுனனும் ஒருப்பட்டு மேலே போகும்
போது பேரொலி செவிப்படுதல்

ஐ எனத் தொழுது வீரன் அந்தணன்
                  உயிரை மீட்டு,
மை எனக் கரிய மேனி வலவனும் தானும்
                  திண் தேர்
ஒய்யெனச் செலுத்து காலை, வேலையின்
                  ஓதைதானும்
பொய் எனப் பரந்து, ஓர் ஓதை செவிகளைப்
                  புதைத்தது அன்றே.

பாசறை அணுகும் முன்னம், விசயன் பக்கத்திலுள்ள
ஆயுதங்களைக் கண்ணன் அப்புறப்படுத்துதல்

பாசறை அணுகும் முன்னம், பாசடைப்
                  பதுமம் போல
மாசு அற விளங்கும் மேனி வண் துழாய்
                  அலங்கல் மூர்த்தி,
ஆசு அறு வரி வில் காளை அம் கையும்
                  அருகும் நீங்காத்
தேசு உறு படைகள் யாவும் ஒழித்தனன்,
                  தீமை தீர்ப்பான்.

'அரற்று ஒலியின் காரணம் என்?' என விசயன் கேட்ப,
கண்ணன் யாதும் உரையாது கண்ணீர் சிந்துதல்

அம் கை ஆர்த்து, அனைத்துளோரும் அரற்று
                  பேர் அரவம் கேட்டு,
கங்கை அம் பழன நாடன் கண்ணனை
                  வணங்கி நோக்கி,
'இங்கு அயல் எழுந்த கோடம் யாது?' என,
                  யாதும் சொல்லான்,
பங்கய நெடுங் கண் சேப்ப, நித்திலம்
                  பரப்பினானே.

விசயன் வற்புறுத்திக் கேட்ப, கண்ணன் அபிமனுக்கு உற்றவாறு கூறுதல்

வன்கணன் இளகி, செங் கண் மால் அடி
                  வீழ்ந்து, 'மேன்மேல்
என் கணும் தோளும் மார்பும் இடன் உறத்
                  துடிக்கை மாறா;
நின் கணும் அருவி சோர நின்றனை;
                  இன்று போரில்,
புன்கண் உற்றவர்கள் மற்று என் புதல்வரோ?
                  துணைவர் தாமோ?

புத்திர சோகத்தால் அருச்சுனன் தேரினின்று பூமியில் விழ,
கண்ணன் தழுவி எடுத்துச் சோகம் மாற்றுதல்

மைத்துனன் உரைத்த மாற்றம் மைத்துனன்
                  செவிக்குத் தீக் கோல்
ஒத்து, இரு புறனும் வேவ, உள் உறச்
                  சுட்ட போது,
புத்திர சோகம் என்னும் நஞ்சினால்
                  பொன்றினான்போல்,
அத் தடந் தேரினின்றும் அவனிமேல்
                  அயர்ந்து, வீழ்ந்தான்.

விசயனது புலம்பல்

"போரினில் துணைவரோடும் புயங்க கேதனனை
                  வென்று,
பார் எனக்கு அளித்தி நீயே" என்று உளம்
                  பரிவு கூர்ந்தேன்;
நேர் உனக்கு ஒருவர் இல்லாய்! நீ களம்
                  பட்டாய்ஆகில்,
ஆர் இனிச் செகுக்க வல்லார்?-ஐவருக்கு
                  உரிய கோவே!

ஐவரும் புலம்பி நெஞ்சழிந்த காலத்து, முனிவர்
பலருடன் வியாத முனி வந்து தேற்றி மீளுதல்

என்ன மகவான் மகன் இரங்கினன் அரற்ற,
முன்னவர்கள் பின்னவர்கள் முறை முறை புலம்ப,
சென்னி கரம் வைத்து அனைவரும் கலுழி செய்ய,
அன்ன பொழுது, ஆரணம் அளித்த முனி வந்தான்.

விசயன் பின்னும் சோகம் தாங்காது, நகுலனைக்
கனல் வளர்க்கச் செய்து, தீப் பாயும் நிலையில், முன்
அருச்சுனன் தடுத்த அந்தணன் வந்து விலக்குதல்

தேற்றினும் மகப் பரிவு தேறல் அரிது அன்றே!
ஆற்ற அரிது ஆதலின், அருச்சுனன், அரற்றா,
'மாற்று அரிய பேர் அழல் வளர்த்தி!' என வல்லே
ஏற்றது உணராது, தனது இளவலொடு உரைத்தான்.

அந்தணன் விலக்க எரிபுகுதல் தவிர்ந்த விசயன்,
பின் தருமன் முதலியோரை வெகுளுதல்

'வழிப்பட வழக்கின் வழி வருக' என, முனிவன்
மொழிப்படி பொறுத்து, அழலின் மூழ்கு தொழில் மாறி,
விழிப் புனலின் மூழ்கி, மனம் வெந்து தளர்வு உறுவோன்
பழிப்படு சுரத்தில் முளி பாதவம்அது ஆனான்.

'நாளை அந்திப்பொழுதிற்குள் சயத்திரதனை முடிப்பேன்!'
என விசயன் வஞ்சினம் மொழிதல்

'சிந்து பதி ஆகிய செயத்திரதனைத் தேர்
உந்து அமரின் நாளை உரும் ஏறு என உடற்றா,
அந்தி படும் அவ் அளவின் ஆவி கவரேனேல்,
வெந் தழலின் வீழ்வன்; இது வேத மொழி!' என்றான்.

விசயன் வஞ்சினம் கேட்டு, தருமன் கண்ணனோடு பேசுதல்

இன்னணம், இருந்தவர்கள் யாவரும் நடுங்க,
மன் அவையில் அன்று பல வஞ்சினம் உரைக்க,
சொன்ன உரை ஆன கனல் சுட்ட செவியோடும்,
பின்னை, அறன் மைந்தன் நெடு மாலினொடு பேசும்:

தருமனைக் கண்ணன் தேற்றி, விசயனொடு கயிலைக்குச்
சென்று, புலரும் முன் வருவதாகக் கூறி இருவரும் போதல்

'இந்திரன் காக்கினும், ஈசன் காக்கினும்,
சிந்துவின் தலைவனைத் தேவர் காக்கினும்,
கந்தனின் சிறந்த நின் கனிட்டன், நாளையே,
மைந்து உறப் பொருது, அவன் மகுடம் கொள்ளுமே.

வழியில் விசயன் பசியினால் களைத்து விழ, கண்ணன்
மயக்கம் போக்கி, மாங்கனி முதலிய அருந்தச் செய்தல்

ஏகிய நெறியிடை இளைத்து, வாசவற்கு
ஆகிய குமரன் மெய் அயர்ந்து வீழ்தலும்,
போகியின் அறிதுயில் புரியும் நான்மறை
யோகி அம் கையின் அணைத்து, உயக்கம் மாற்றியே,

விசயன், 'சிவசை புரியவில்லையே!' என, தன்னையே பூசிக்குமாறு
கண்ணன் உரைத்தல்

சரிந்தவர் சரிவு அறத் தாங்கும் நாயகன்
பரிந்து, இவை உரைத்தலும், 'பாவை பங்கன்மேல்
புரிந்திலன் இன்னமும் பூசை!' என்றனன்,
வரிந்த வெஞ் சிலைக்கு மண் மதிக்கும் வீரனே.

விசயன் கண்ணனைச் சிவாகம விதிப்படி பூசித் து,
கனியும் தீர்த்தமும் உண்டு களைப்பு நீங்குதல்

'மரு வரு கானக மலரினால் எமைப்
பொரு அரு பூசனை புரிதி, ஐய! நீ
இருவரும் ஒருவரே என்பது, இன்று போய்,
அரு வரை அவன் அடி அடைந்து காண்டியே.'

கண்ணன் கருடனை நினைக்க, அவன் வந்து,
இருவரையும் கயிலையில் கொண்டு சேர்த்தல்

போய், அரு நெறியிடைப் புள்ளின் வேந்தனைத்
தூயவன் நினைத்தலும், அவனும் தோன்றினான்;
மாயனைத் தோளினும், வலாரி மைந்தனைச்
சேய் எனக் கரத்தினும், சேர ஏந்தியே,

கயிலைக் காட்சிகள்

நிறை மதி நிகர் என நிறத்த வெள்ளி அம்
பொறை மலை திசைதொறும் பொழியும் வாள் நிலா,
நறை மலர் இதழி சேர் நாதன் வார் சடைப்
பிறை மதி நிலவினும் பிறங்க வீசுமால்.

நீர் அறு தருக்களும் தழைக்க நின்று, முன்
நாரதன் முதலியோர் நவிற்று நாத யாழ்,
பாரத அமர் புரி பச்சை மா முகில்
ஆர் அதர் விடாயை வந்து ஆற்றுகின்றதால்.

சிவபெருமான் கண்ணனை எதிர்கொண்டு ஆசனத்து
இருத்தி, வந்த காரியம் வினவுதல்

செந்திரு மட மயில் கேள்வன் சென்றமை
அந்தி வான் நிறத்தவன் அறிந்து, முன்னமே
நந்தியும் உரைசெயக் கேட்டு, 'நன்று!' எனப்
புந்தியால் மகிழ்ந்து, எதிர் போந்து, புல்லினான்.

கண்ணன் சிவபெருமானுக்கு யாவும் சொன்னபின்,
'விசயனை வருக!' என்று சிவபெருமான் அழைத்தல்

கேசவன் புரிவு எலாம் கிரீசன் என்னும் அத்
தேசவன் தெளிவுறச் செப்பிவிட்ட பின்,
வாசவன் புதல்வனை, 'வருக!' என்றலும்,
பாச அன்புடன் அவன் பணிந்து, போற்றினான்.

விசயன் சிவபெருமான் எதிரே வந்து, பணிந்து போற்றுதல்

கண்ணன்மேல் அணி மலர் அனைத்தும் காய் கனல்
வண்ணன்மேல் காண்டலும், மனம் களிப்புறா,
'எண்ணின், மேல் இரண்டு என இலது' என்று, அவ் விறல்
அண்ணல் மேனியும் புளகு அரும்பினான்அரோ.

'கை உறு சிலையுடன் கான வேடன் என்று
ஐயுற அருகு வந்து அணுகி, மெய்யுடன்
மெய் உற அமர் புரி விநோதம், நாள் தொறும்,
மை உறு கண்டனே! மறப்பது இல்லையே.

சிவபெருமான் உவந்து, கண்ணனோடு பேசி, 'வேண்டுவது
என்?' என, கண்ணன் அம்பு முதலியன வேண்டுதல

'ஆற்றினை, துயர்; மயல் அனைத்தும் மெய் உறத்
தேற்றினை; சிந்தையை, தெளிந்த வாய்மையால்
மாற்றினை; மும் முறைப் பிறப்பும் வந்து நின்
கூற்றினை அடைதலால், பிறவி கொள்ளுமே?'

சிவபெருமான் கண்ணனைப் புகழ்ந்து கூறுதல்

என்றலும் ஈசன் நகைத்து உரைசெய்தனன்: 'யான்
                         என நீ என வேறு
அன்று; இவை யாவும் அளித்திடுதற்கு உனை
                          அல்லது வல்லவர் யார்?
நின்றது ஒர் தூணிடை வந்தனை; யானைமுன்
                          நின்றனை; கஞ்சனையும்
கொன்றனை; மன் அவையூடு உரிய, பல கூறை
                          கொடுத்தனையே.

சிவபெருமான் விசயனை ஒரு பொய்கையில் மூழ்கச்
செய்து, ஒரு முனிவனால் அம்பு முதலியன
அவனுக்குக் கொடுக்கச் செய்தல்

ஆயிடை நின்ற கிரீடியை, முக்கணன், அங்கு
                          ஒரு பொய்கையிலே,
'போய் இடை மூழ்கு' என, அப் புனலூடு ஒர்
                          புயங்கம் எழுந்தது; அதன்
வாயிடை வந்தனன், மாண் உருவாய் ஒரு மா
                          முனி; அம் முனி அச்
சேய் இடை நீரில் எடுத்தனன், மற்று ஒரு
                          சிலையுடன் வாளியுமே.

மேலும், பல வரங்களைச் சிவபெருமான் கொடுத்து, அவர்களை விடுக்க, அவர்கள் வெள்ளி எழும் காலத்து வந்து பாசறை சேர்தல

'யாது ஒரு போது நினைத்தனை, அவ் வழி
                          எய்தும், உனக்கு, இவை' என்று
ஓதி, அநேக வரங்கள் கொடுத்த பின், உமை
                          ஒரு கூறு உடையோன்,
'பூதல மாது இடர் தீர அருஞ் சமர் புரி தொழில்
                          முற்றிய பின்,
சீதர! நின் பதம் மேவுக!' என்று, அருள்செய்து
                          விடுத்தனனே.

தருமன் கடோற்கசனைத் துரியோதனனிடம், விசயன்
வஞ்சினம் முதலியன உரைத்து வருமாறு, தூது அனுப்புதல்

இங்கு இவர் மூவரும் ஏகினர் மீளும் முன், எறி
                          முரசக் கொடியோன்,
அங்கு உரையாடியது உரைசெயின், மண்மிசை
                          யார் வியவாது ஒழிவார்?
பங்குனன் ஓதிய வஞ்சினமும், பசுபதியிடை ஏகியதும்
கங்குலின் ஏவினன், 'உரை செய்க!' என்று, கடோற்கச
                          மீளியையே.

கடோற்கசன் துரியோதனனிடம் சென்று, செய்தி சொல்லுதல்

நிருதன் நகைத்து, வணங்கி, நிணம் கமழ் நீள்
                          இலை வேலினொடும்
கருதலர் துற்றிய பாசறை அன்று ஒர் கணப்
                          பொழுதில் புகுதா,
ஒரு தன் இலக்கணமைந்தன் இறந்தனன் என்று
                          அழுது உள்அழியும்
விருதுடை வித்தகன் வாயிலில் நின்று, விளித்தனன்
                          ஓர் உரையே.

துரியோதனன் உரைத்த மறுமொழி

'மன் மைந்தர் பலரொடும் போய், மறித்து ஒருவர்
                          மீளாமல் மலைந்து வீழ,
என் மைந்தன் இறந்திடவும், யாது ஒன்றும் புகலாமல்
                          இருக்கின்றேன் யான்;
தன் மைந்தன் இறந்தனனாம்! தான் தழலில் மூழ்குவனாம்!
                          சபதம் கூறி,
வில் மைந்தின் மிகுந்தவருக்கு அழுது இரங்கி,
                          அரற்றுவது வீரம்தானோ?

கன்னன் இகழ்ச்சி பொருந்தப் பேசுதல்

'தார் அரசன் மகன், துச்சாதனன் மகன், சல்லியன் மகன்,
                          வேல் சகுனி என்னும்
பேர் அரசன் மகன், முதலா எத்தனை பேர் பட்டாலும்
                          பெரியது அன்றே;
பார் அரசாளுதற்கு இருந்த பார்த்தன் மா மகன்
                          ஒருவன் பட்டான்ஆகில்,
ஆர் அரசுக்கு இனி உரியார்? அந்தோ!' என்று உரைத்தான்
                          மற்று அங்கர் கோமான்.

அதற்குக் கடோற்கசன் வெகுண்டு,
அவர்களை இகழ்ச்சியாகப் பேசுதல்

இவன் மொழிந்த இகழ்உரை கேட்டு, இடிம்பன் மருமகன்
                          வெகுளுற்று, 'என் சொன்னாலும்,
அவனி தலம் முழுதும் இனி அரசாள நினைந்திருந்தீர்;
                          அறிவிலீர்காள்!
சிவன் எரி செய் புரம் போலும் பாடிவீடு அழல் ஊட்டி,
                          சேனை யாவும்
பவனன் மகன் மகன் என்னும் பரிசு அறியத் தொலைத்து,
                          ஈடுபடுத்துவேனே.

'அவைக்கு ஏற்பப் பேசாத அரக்கி மகனுடன் ஒன்றும்
பேசாதீர்' என்று துரியோதனன் உரைக்க, கடோற்கசன்
+ அவனை இகழ்ந்து பேசி, மீளுதல்

வரைக்கு உவமை பெறும் தடந் தோள் வீமன் மகன்
                   இப்படியே மதியான் ஆகி,
உரைக்கும் மொழி கேட்டு இருந்த உரகம் அணி கொடி
                    வேந்தன், உருத்து நோக்கி,
'இருக்கும் எழில் அவைக்கு ஏற்ப இயம்பாமல், தன்
                    மதத்தால் இயம்புகின்ற
அரக்கி மகனுடன் ஒன்றும் கழறாதீர்!' என்று உரைத்தான்,
                    அரசர் யார்க்கும்.

'நாளை அமரில் சயத்திரதனைக் காக்கவேண்டும்'
எனத் துரோணன்முதலியோரைத்
துரியோதனன் இரந்து வேண்டுதல்

அரக்கன் அப் பேர் அவை அகன்ற பின், பகை
துரக்கும் வெங் குனி சிலைத் துரோணன்தன்னொடும்,
பரக்கும் வெண் திரைக் கடல் பார் எலாம் உடன்
புரக்க நின்றவன், சில புகழ்ந்து கூறுவான்:

'என்னால் இயன்ற அளவு காப்பேன்!' எனத்
துரோணன் உரைத்தல்

'மணி மதில் அரண் என மன்னு சேனையை
அணி பட நிறுத்தி, ஆம் அளவும் காப்பன் யான்!
பணிவுறு புண்ணிய பாவம் முற்றுவ
துணிவுறத் தெரியுமோ? தும்பை மாலையாய்!

சயத்திரதனைக் காப்பதாகக் கன்னன் முதலியோர் உரைத்தல்

'கோப் பலருடன் பல கூறல்; மற்று அவர்
நாப் பல நவிலினும், நாளை வான் பகல்
தாப் புலி நிகர் சயத்திரதன்தன் உயிர்
காப்பல் யான்!? என்றனன், கதிரின் மைந்தனே.

ஏனைய மன்னர்களும், ?புலர்ந்த பின் தெவ்வரைச் செகுப்போம்?
என்று கூறி விடை கொள்ளுதல்

என்று சேனாபதி மகன் இயம்பினான்.
நின்ற காவலர்களும், ?நிசை புலர்ந்துழிச்
சென்று போர் புரிந்து, நின் தெவ்வர் யாரையும்
வென்று மீளுதும்? என விடை கொண்டார்அரோ.

தருமனைக் கண்ணன் முதலியோர் வந்து துயிலுணர்த்துதல்

பூதனை முலை நுகர் பூந் துழாய் முடி
நாதனும், விசயனும், நலத்தொடு ஏவிய
பூதனும், அருக்கனும், துயில் உணர்த்தினார்,
சேதனர், புகழ் மொழித் திகிரி வேந்தையே.

கண்ணனும் கடோற்கசனும் தாம் சென்று வந்த இடத்து
நிகழ்ந்தவற்றைத் தருமனுக்கு உரைத்தல்

கயிலை புக்கதும்; அரன் கணையும், சாபமும்,
வியன் மலர்ப் பொய்கையும், விசயற்கு ஈந்ததும்;
புயல் எனக் கரிய மெய்ப் பூந் துழாயவன்
துயில் உணர் குரிசிலுக்கு அடைவில் சொன்ன பின்,