கடவுள் வாழ்த்து

மாதுலன் ஆகியும் ஏதிலன் ஆகிய வஞ்சன் கஞ்சன் வரவிட்ட
பூதனைதன் உயிர் முலை பொழி பாலொடு போதர உண்ட புயல் வண்ணா!
மாதவ, யாதவ, வாசவ, கேசவ, மாயா, ஆயா, மதுசூதா!
ஆதியும் அந்தமும் ஆகிய நின் புகழ் அல்லாது உரையேன், அடியேனே!

துரியோதனன் கன்னனைச் சேனாதிபதியாக்கி, களம்
புக, ஐவரும் படைகளுடன் எதிரேற்றல்

'கங்கை மகன், சிலையின் குரு என்பவர், காதி மலைந்தே கையற்றார்;
இங்கு இனி என் உயிர் நண்பனை அல்லது, வெல்ல வல்லோர்
                                இலர்' என்றே,
'அங்கர் பிரானை வரூதினியின் பதி ஆக!' என்று அருள்செய்து,
                                அவனோடும்
வெங் களம் உற்றனன்-நஞ்சு உமிழும் கொடி வேக நாகவிறலோனே!

கன்னன் மகர வியூகமும், திட்டத்துய்மன்
சக்கர வியூகமும் வகுத்தல்

கற்கியும், வண்டுஇனம் மொய்க்க மதம் பொழி கரியும்,
                                தேரும், காலாளும்,
பொற் கொடியும், குடை வர்க்கமும், மாலையும், ஒன்னார்
                                எண்ணும் பூபாலர்,
நிற்கும் நிலம்தொறும் நிற்கும் நிலம்தொறும், நின்று நின்று
                                வினை செய்ய,
மல் கெழு திண் புய அர்க்கன் மகன் பெரு மகரவியூகம்
                                வகுத்தானே.

காசி அரசனும் வீமனும் யானைமீது ஏறிப் பொருதல்

அடிக் கை கனத்து, மதம் பொழி ஆழியின் அளவும் புகரால்
                                அழகு எய்தி,
மடிக்கினும், மண் உறு கையது; செந் நிற வாயது; தேயா மதிதன்னை
ஒடித்து இரு பக்கமும் வைத்தென மகரிகை ஒன்றி, ஒன்றி
                                ஒன்னார் மெய்
இடிக்கும் மருப்பது; புன்னையின் நாள்மலர் என்னும் சீரது,
                                இரு கண்ணும்.

காசிராசன் கேமதூர்த்தி வேல் எறிய, வீமன் அவனது
யானையை வீழ்த்தலும், அவன் தன் தண்டினால்
வீமன் யானையை வீழ்த்தலும்

ஆசுகன் குமரன் வல் வில் ஆசுகம் பொறாமல், அஞ்சி,
காசி மன் கேமதூர்த்தி காய் அயில் ஒன்று வாங்கி,
வீசி, அக் காளை மார்பின் எறிதலும், வீமன் ஏ ஒன்று
ஏசு இல் அவ் வேலும் தெவ்வன் யானையும் துணிய எய்தான்.

இருவரும் கதைப் போர் புரிய, அதில்
கேமனை வீமன் கொல்லுதல்

கரி அமர்க்கு ஒருவரான இருவரும், காலில் நின்று,
பரிய அக் கதைப்போர் வல்ல பார்த்திவர் பலரும் காண,
'கிரியொடு கிரி செய் பூசல் இது' எனக் கிளக்குமாறு,
புரிவு இலார் பொருத போர் மற்று யாவரே புகல வல்லார்?

சிதறிய சேனையைக் கன்னன் ஒன்று சேர்த்தலும்,
பாண்டவர் சேனையும் ஓர் அணியாக வந்து பொருதலும்

'எறிந்த தண்டு அமரில் கேமன் இறந்தனன்' என்ற போழ்தின்,
முறிந்தது, வேலை ஞாலம் முழுதுடை நிருபன் சேனை;
அறிந்து, எதிர் ஊன்றி, வென்றி ஆண் தகைக் கன்னன் மீளப்
பிறிந்த பல் அணியும் ஒன்ற, பேர் அணி ஆக்கி நின்றான்.

நாற்படைகளின் வரவும் திறனும்

மகரிகையும் இரு பணைகளும், விரி நுதல் மருவு கலனொடு மினல்
                                என ஒளி விட,
இகலி அளி முரல் இரு கவுளினும் உடன் இழியும் மத மழை குமிழிகள்
                                எழ எழ,
அகலம் உடையன முதுகு இரு புடையினும், அணியும் மணி கண கண
                                என, அதிர்தரு
ககன முகில் என உயர் வடிவு உடையன, கதியின் விததியின்
                                முடுகின-கரிகளே.

கன்னனும் நகுலனும் பரிமீது அமர்ந்து பொருதல்

இரவி மதலையும், இரவி தன் மதலையர் இருவர் மதலையும், இருவரும்,
                                எதிர் எதிர்,
புரவிமிசை விசை பட வலம் இடம் நிகழ் புரிவினுடன் அமர் பொரு
                                பல கதிகளின்
அரவின் அதிபதி முடி கெழு சுடிகையின் அருண மணி வெயில் அவனியில்
                                எழ, நனி பரவி இருள்
வர, நிரை நிரை எழு துகள் பகல் செய் ஒளி வெயில் பருகின செருகியே.

நகுலன் கணைகளால் கன்னன் குதிரை இழந்து,
இரதத்தில் புக, நகுலனும் குதிரையை விட்டுத்
தேரில் ஏறிப் பொருதல்

நகுலன் விடு கணை விதரண குணபதி நடவு குரகத நடை பயில்
                                குரம் அற,
இகலும் வரி சிலை நடு அற, வடம் அற, இடு கவசம் அற, எழுத
                                அரும் இரு புய
சிகரி புதையவும், உரம் முழுகவும், நுதல் திலகம் என ஒளி திகழவும்,
                                மலைதலின்,
மகிழ்வு சினம் எனும் இரு குணமுடன் மனம் மறுக, நிலனிடை வலன்
                                உற இழியவே,

நகுலனை மீளுமாறு துரத்தி, அவனுடன் வந்தார் இருவரைக்
கொன்று, விசயன் நின்ற இடத்தைக் கன்னன் அணுகுதல்

அல்லி நாள்முகை அம்புயங்கள் அலர்த்தும் நாதன் மகன்
சொல்லினால் உயர் ஆயுள் வேதியர் சுதனை, 'இன்று அமரில்
கொல்லின் நா தவறும்கொல்?' என்று, ஒரு கோலினால் அழியா,
வில்லின் நாண் அழியா, 'நடக்க' என மீள விட்டனனே.

விசயன் அம்பினால் கன்னன் வலி அழிந்து மீளுதல்

மடங்கல்மேல் எழு மதமும் மேலிட வரு பணைக் கரிபோல்,
விடம் கொள் சாயக வில்லி சென்று, தன் வில் குனித்து, அடு போர்
தொடங்கும் முன், பலர் வில் எடுத்தவர் சொல்லும் வில்லி அவன்
திடம் கொள் மார்பினில் அம்பு இரண்டு தெரிந்து விட்டனனே.

சாத்தகி, சல்லியன், முதலியோர் இருவர்
இருவராய் அங்கங்கே பொருதல்

அல்லி அம்புயம் அனைய கண்ணினன் அனுசனும், குனி வில்
சல்லியன் பெயர் என விளங்கிய தானை மன்னவனும்
பல்லியங்கள் துவைப்ப, நீடு பணைப் பகட்டுடனே
வல்லியம் பொருமாறு எனப் பொர, மாறுஇலார், ஒரு பால்;

அசுவத்தாமனும் வீமனும் செய்த வெம் போர்

வேரி அம்புயன் வேதம் யாவையும் வில்லின் வேதமும் வல்
ஆரியன் தரு கடவுள் மைந்தனும், அனிலன் மைந்தனுமே,
தூரியம் பல கோடி கோடி துவைப்ப, 'வெஞ் சமரே
காரியம்; பிறிது இல்லை' என்று, கலந்து மோதினரே.

கைகயனும் சுருதகீர்த்தி முதலியோரும்
இருவர் இருவராய்ப் பொருதல்

'கருதி வாய்த்தது போர்' எனா, மெய் களித்த கைகயனும்,
சுருத கீர்த்தியும் உடன் மலைந்து தொடங்கினார் ஒருபால்;
கிருத பார்த்திவனுடன் மலைந்து சிகண்டி கெட்டனன், மா
இரதமேல் கொடி ஆடை வீழ்தர ஏகினான் ஒருபால்.

வெங்களத்தின் இயற்கை

இற்ற கை கால் செறி களம் முழுதும் கழுகு இட்டன, காவணமே;
உற்றது, கொள் அலகைக் குலம் வெங் களம் உரை பெருகா வணமே,
வெற்று உடல் மன்னர் சரிந்த குடைக்கண் விரிந்தன சாமரமே;
கொற்றம் மிகும் பறை ஓசை அழிந்து குலைந்தன, சா மரமே.

திட்டத்துய்மன் பின்னிடும் முன்பே விசயன்
எதிர்ந்து வர, சஞ்சத்தகரும் நாராயண
கோபாலரும் எதிர்த்தல்

பேர் ஆண்மை செய் சேனாபதி பின்னிட்டிடு முன்னே,
தேர் ஆண்மையும் வில் ஆண்மையும் உடையான் எதிர் செல்ல,
தார் ஆர் அகல் வரை மார்பினர் சஞ்சத்தகர்தாமும்,
நாராயண கோபாலரும், அணியாக நடந்தார்.

சஞ்சத்தகரும் நாராயண கோபாலரும் முற்றும்
இறந்துபட, பகைவர் முதுகிடுதல்

முன் நாள் முதல் நால்-நாலினும் முனைதோறும் முருக்கி,
தன்னால் உயிர் கவராதவர் சஞ்சத்தகர் யாரும்
நல் நாரண கோபாலரும் நாகம் குடி ஏற,
பொன் நாண் வரி சிலை கோலினன், மாலோன் உயிர் போல்வான்.

சேனை முதுகிட்டமை அறிந்து துரியோதனன் பெரும்
படையுடன் வர, தருமன் அவனை எதிர்த்தல்

முதுகிட்டவர் துரியோதனன் முன் வீழ்தலும், நூறைம்-
பது கற்கியும், நாலாயிரம் விகடப் பொரு பகடும்,
மதுகைப் படு தேர் ஆயிரமும், கொண்டு, எதிர் வந்தான்-
எதிர்கைப் பட ஒரு மன்னரும் இல்லா அமர் வல்லான்.

துரியோதனன் தளர்வுற, தருமன்,
'இன்று போய் நாளை வா!' எனக் கூறுதல்

'அளி தங்கு மாலை அரசர் அவையில் உன் அதி வஞ்ச மாமன்
                                அவனி கவர்வுற,
எளிவந்த சூது பொருத விரகு அரிது; 'எளிது, இன்று பூசல்' என
                                முன் விரவினை;
ஒளி விஞ்சு தேரும் உடைய படைகளும் உடையுண்டு, நீயும்
                                உறுதி தவறினை;
தெளிவு என்பது ஆசும் இலது, உன் மனம்; உறு செரு வென்ற
                                வீரம் அமையும், அமையுமே!

துரியோதனன் முறுவலித்து, கதை கொண்டு எறிய,
அதைத் தருமன் வேலால் உருவ எறிதல்

முதிர் குந்திபோசன் மகள்தன் மகன் இவை மொழிதந்த போழ்து,
                                பெருக முறுவல் செய்து,
அதிரும் சுயோதனனும், ஒர் உயர் கதை அவன் மன்றல் மார்பின்
                                உரனொடு எறிதர,
எதிர் சென்று நீதி புனையும் நிருபனும், எறி தண்டு கூறுபடவும்,
                                எறிபவன்
விதிருண்டு பாரில் விழவும், ஒரு தனி விறல் உந்து வேல்கொடு
                                உருவ எறியவே,

துரியோதனன் பாரில் விழ, கன்னன், அசுவத்தாமன் முதலிய பலரும் அங்கு வருதல்

'சூழ்ந்தது விதிகொல்? பாகும் துரகமும் தேரும் வீழ,
வீழ்ந்தனன் வேந்தர் வேந்தன், மெய் தவா வேந்தன் வேலால்;
தாழ்ந்தது, நமது கொற்றம்' என நடுத் தரிப்பு ஒன்று இன்றி,
ஆழ்ந்த பைங் கடலோடு ஒப்பான் அடுத்தனன், அங்கர் கோமான்.

தருமனைப் பலரும் வளைக்க, விசயன் முதலியோர்
அவனுக்கு வந்து உதவுதல்

எப் பெருஞ் சேனையோடும், எக் குல வேந்தும், வந்து,
தப்பு அருங் கொற்ற வேல் கைத் தருமனை வளைந்த காலை,
அப் பெருந் தானைதன்னில் அருச்சுனன் ஆதியான
ஒப்பு அருந் தரணி பாலர் இவற்கும் வந்து உதவினாரே.

துரியோதனாதியர் உடைந்து பாசறைக்கு மீள,
தருமன் முதலியோர் உவகையோடு மீளுதல்

இரு படை அரசும் தம்மில் ஈர்-இரண்டு அங்கம் ஆகி,
வரு படை கொண்டு நின்று, வல்லவா பூசல் தாக்க,
பொரு பணியுடைப் பதாகைப் பூபதிதனையும் கொண்டு, ஆங்கு
ஒரு படை கைக் கொளாமல், ஒன்னலர் உடைந்து போனார்.

சூரியன் மேல்கடலில் மூழ்கி, குணகடலில் பிறத்தல்

அருக்கனும், தருமன் மைந்தன் ஆண்மையும் நிலையும் கண்டு,
வெருக் கொளும் நிருபர் என்ன, மேல் திசை வேலை மூழ்கி,
சுருக்கம் இல் கங்குற் காலம் சென்ற பின், சுதன்மேல் அன்பு
பெருக்க உண்டாக, மீண்டும் குண கடல் பிறந்திட்டானே.