46. பதினெட்டாம் போர்ச் சருக்கம்

கடவுள் வாழ்த்து

மீன், ஆமை, கோலம், நெடு நரசிங்கம், ஆகி;
                           நிலம் விரகால் அளந்த குறளாய்;
ஆனாது சீறும் மழு, வல் வில்லும், வெல்லும் முனை அலம்,
                                   உற்ற செங் கையவராய்;
வான்நாடர் வந்து தொழ, மண்நாடர் யாவரையும் மடிவிக்க
                                   வந்த வடிவாய்;
நானா விதம் கொள் பரி ஆள் ஆகி நின்று அருளும்
                                   நாராயணாய நமவே!

சூரியன் தோன்றுதல்

சிதையத் தன் மைந்தனை அடும் தன்மை கண்டும்,
                           ஒரு செயல் இன்றி, நீடு துயர் கூர்
இதையத்தன் ஆகி, அகல் பகலோன், மறித்து,
                           அவுணர் எதிர் அஞ்சுமாறு பொருதான்-
உதையத் தடங் கிரியும் ஒளிர் பற்பராக கிரி ஒப்பாக, வீசு கதிரின்
புதையப் பரந்த அகல் இருளும் துரந்து, உரகர் புவனத்தினூடு புகவே.

துரியோதனன் இரவில் சகுனியொடு எண்ணி,
உதயத்தில் சூரியனைத் தொழுதல்

கண் துஞ்சல் இன்றி, இரவு இரு கண் இலான் மதலை கண்ணீரில்
                                   மூழ்கி, 'எவரைக்
கொண்டு இங்கு எடுத்த வினை முடிவிப்பது' என்று உயர் சகுனியோடும்
                                   எண்ணி, இருள் போய்,
உண்டும் சுகித்தும் மலர் மது ஒன்று சாதி முதல் ஒண் போது விட்டு,
                                   ஞிமிறும்
வண்டும் சுரும்பும் அரவிந்தத் தடத்து வர, வருவோனை வந்தனை
                                   செய்தான்.

சல்லியனைத் துரியோதனன் அழைத்துச் சேனாதிபதியாக்குதல்

தொல் ஆண்மை எந்தை முது தந்தைக்கும், மைந்து உறு
                                        துரோணற்கும், மண்ணில் நிகர் வேறு
இல்லாத வண்மை புனை வெயிலோன் மகற்கும், உடன்
                                        எண்ணத் தகும் திறலினான்;
வில் ஆண்மையாலும், வடி வாள் ஆண்மையாலும், அயில் வேல்
                                        ஆண்மையாலும், அவனே
அல்லாது, வேறு சிலர் இலர் என்று, சல்லியனை அதி
                                        ஆதரத்தொடு அழையா,

துரியோதனன் காலைக் கடன்களை முடித்து,
சல்லியனோடு களம் புகுதல்

சேனாபதிக்கு வரிசைகள் யாவும் நல்கி, உயர் தெய்வீகமான புனலில்
தூ நானம் ஆடி, மறைவாணர்க்கு அநேக வித தானம் சொரிந்து, துகிலும்
தேன் ஆர் அலங்கல் பல கலனோடு அணிந்து, பொரு தேரில்
                                  புகுந்தனன்-வழா
வான் ஆளும் நாதன் அதிர் முகிலில் புகுந்தது என, வன்போடு
                                  மன்னர் தொழவே.

சல்லியன் சேனையை அணி வகுத்தல்

தாமன் தராதிபர்கள் பலரொடும் வலப்புடை சலிப்பு இன்றி அணிய,
                                  விறல் கூர்
மாமன் தராதிபர்கள் பலரொடும் இடப்புடை வகுப்பொடு அணிய,
                                  தினகரன்
கோ மைந்தன் மைந்தன் இருவோரொடும் சேனையைக் கொண்டு
                                  உற அணிந்தனன்-இகல்
சாமந்தர் மண்டலிகர் முடி மன்னர் சூழ்வர, தரணி பதி பின்
                                  அணியவே.

ஐவரும் பாசறையில் கன்னன் பிரிவுக்குப் புலம்பிச் சோகமுறுதல்

ஒருவரும் எனக்கு நிகர் இல்லை எனும் மத்திரன் புத்திரனை
                                   உரக துவசன்
பொரு படை முனைக்கு உரிய சேனாபதிப் பெயர் புனைந்தமை
                                   புகன்றனம். இனி,
குருகுலம் விளங்க வரு குந்தி மைந்தர்கள் இரவி குமரனைக்
                                   கொன்ற இரவில்
பருவரல் மிகுந்து உளம் இனைந்ததும், பாசறை முனைந்ததும்
                                   வியந்து பகர்வாம்:

பாண்டவர் போர்க்களம் புகுதல்

அற்றை இரா விடிவு அளவும் தனித்தனியே ஆகுலமுற்று,
                                 அனிலன் மைந்தன்,
மற்றை நால்வரும், மாலும், மன்னவரும், வரூதினியும், மருங்கு சூழ,
'இற்றை நாள் வஞ்சினத்தின் குறை முடிக்க வேண்டும்' எனும்
                                இதயத்தோடும, பிற்றை நாள் முரசு
அதிர, வளை முழங்க, களம் புகுந்தான், பிதாவைப் போல்வான்.

சல்லியனது அத்திரவியூகம் கண்டு தருமன் மனம் தளர,
கண்ணன் அவனுக்குத் தேறுதல் உரைத்தல்

அத்திரயூகம்அது ஆக அரும் பெருஞ் சேனையை வகுத்து,
                                  ஆங்கு அதிபன் ஆகி,
மத்திர பூபதி நின்ற வலியினைக் கண்டு, அதிசயித்து,
                                  மாலை நோக்கி,
'இத் திறம் ஆகிய படையோடு எப்படி நாம் சில படைகொண்டு
                                  எதிர்ப்பது?' என்றான்-
குத்திரம் ஆகிய வினைகள் ஒருகாலும் திருவுளத்தில் குடிபுகாதான்.

திட்டத்துய்மன் அணிவகுத்து நிற்க,
சேனைகள் பொரத் தொடங்குதல்

கிருபையால் உயர் கேசவன் இங்கிதக் கேள்விகள் உணர்வுறக்
                                  கேட்டு,
துருபதேயனும் தன் பெருஞ் சேனையைத் துன்றிய வியூகமாத்
                                  தொடுத்து,
நிருபர் யாவரும் சூழ்வர, தாழ் சலநிதி என, விதி என, நின்றான்-
பொரு பதாகினி இரண்டினும் முனை உறப் போர் வலோர்
                                  தூசிகள் பொரவே.

சல்லியன் வந்து தருமனோடு பொருதல்

ஆய போதினில், குருபதி பதாகினிக்கு அதிபதி ஆய பூபதி, அம்
மாயவன் புகல் மொழிப்படி தருமன் மா மதலைமேல்
                                  விரைவுடன் வந்தான்;
காயும் வெங் கனல் கண்ணினன், செவி உறக் கார்முகம் குனித்த
                                  செங் கரத்தான்,
தீய ஆகிய சிலீமுகம் உரன் உறச் சொரிதரு சிங்கஏறு அனையான்.

தருமனும் சல்லியனும் விற்போர் புரிதல்

வில் எடுத்தனர், வலி உடை நிலையினர், வீக்கு நாண் விரல்களின்
                                  தெறித்து,
மல் எடுத்த தோள் வலன் உற வளைத்தனர், வடிக் கணை முனை
                                  உற அடைசி,
செல் எடுத்த பேர் இடி என முறை முறை தொடுத்தனர்,
                                  தேர்களும் செலுத்தி-
கல் எடுத்து எதிர் மலைந்த வாலியும் மணிக் கழுத்து உடையவனுமே
                                  அனையார்.

தருமன் தளர்ச்சி கண்டு, வீமன் சல்லியனோடு
வந்து பொருதல்

வலவன் வீழ்ந்ததும், தனுவின் நாண் அற்றதும், மனத்து
                                 அழுக்காறு இலா வாய்மைப்
புலவன் வெண் குடை ஒடிந்ததும், மேல் வரு போற்றலன்
                                 ஏற்றமும் பொறாமல்,
குலவு திண் சிலைக் குரிசிலை, தம் முனைக் கொண்ட வீரியம்
                                 எலாம் கொண்டான்-
கலவ மா மயில் ஒழித்து, பஞ்சானனம் எழுதிய தனிக் கொடிக் கந்தன்.

வீமன் விற்போரில் அதிர்ந்து கதை கொண்டு
பூமியில் நிற்க, சல்லியன் தோமரப்
படையால் வீமனை எற்றுதல்

மத்திரப் பெயர்ச் சிங்கஏறு அனையவன் வன் கை வான்
                                 படைகளின் மயங்கி,
பத்திரப் பெயர்ப் பருத்த கைச் சிறுத்த கண் பாய் மதப் பரூஉப்
                                 பகடு அனையான்,
சித்திரக் கதிர் மணி முடிப் பீடிகைத் திண் திறல் திகிரி அம்
                                 தேர்நின்று
அத்திரத்தை விட்டு, ஒரு தனிக் கதையுடன் அதிர்ந்து போய்,
                                 அவனியில் ஆனான்.

போரில் வீமன் நிலைகுலைய, இரு பெருஞ் சேனையும்
பொருதலும், கன்னன் புத்திரர் மூவர் நகுலனால் மடிதலும்

தோமரம்தன்னால் வாயுசுதன் அமர் அழிந்த போதில்,
ஏ மரு வரி வில் தானை இரு பெருஞ் சேனையோரும்,
மா மரு தடந் தேர், வாசி, மத்த வாரணங்கள், ஊர்ந்து,
தீ மரு கானம் என்ன, தனித் தனிச் செருச் செய்தாரே.

சகுனியும், அவன் புதல்வர் இருவரும்
நகுலனொடு பொருது தோற்றல்

தசை உற வளர்ந்த பொன்-தோள் சகுனியும், தனயர் ஆகி
இசையுடன் வளர்ந்த வீரர் இருவரும், இரத மேலோர்,
நிசை உறு மத மா வந்து நெருப்பு எதிர்பட்டது என்ன,
விசையனது இளவலோடு செருச் செய்து, வெந்நிட்டாரே.

துரியோதனன் கேதுதரன் என்பானைக் கொல்லுதல்

புயங்க வெம் பதாகை நச்சுப் பொங்கு அழல் புங்கயம்
                                 போல்வான்,
தயங்கு வெங் கழல் கால் கேதுதரன் எனும் தனு வலோனை,
வயங்கு வெஞ் சிறகர்ப் புங்க வயம் கொள் கூர் வாளி
                                 ஒன்றால்,
'இயங்குக, வானினூடு!' என்று, இமையவன் ஆக்கினானே.

சல்லியன் மீண்டும் தருமனோடு பொருதலும்,
சுமித்திரன் முதலிய மன்னரை மடிவித்தலும்

இரு பெருஞ் சேனையோரும் இப்படிச் செருச் செய் காலை,
தருமன் மா மதலைதன்மேல், சல்லியன்தானும், மீள,
பொரு பரித் தடந் தேர் உந்தி, புகை கெழு முனை கொள் வாளி
ஒரு தொடைதன்னில் ஓர் ஏழ் உரத்துடன் துரத்தினானே.

வீமன் வடிவு புதையுமாறு சல்லியன் அம்பு எய்ய, நகுல
சகாதேவரும் சாத்தகியும் வந்து, சல்லியனொடு பொருதல்

தனக்கு எதிர் தானே ஆன சல்லியன்தானும், மீளச்
சினக் கனல் மூள, வாளச் சிலம்பு எனச் சிலையும் வாங்கி,
கனக் குலம் ஏழும் சேரக் கல்மழை பொழிந்தது என்ன,
முனைக் கடுங் கணையால் வீமன் வடிவு எலாம் மூழ்க, எய்தான்.

தம்பியர் தளர்வு கண்டு, சல்லியனது கொடி
முதலியவற்றை வீமன் அழித்தல்

தம்பியர் தளர்ச்சி கண்டு, சமீரணன் புதல்வன் சீறி,
தும்பை மா மாலை வேய்ந்து, தொடு கணை வலிதின் வாங்கி,
வெம்பு போர் மத்திரேசன் வியன் கொடி, பாகு, வாசி,
செம் புணீர் சொரி களத்தில் சிதறிட அறுத்து, வீழ்த்தான்.

துருபதன் முதலிய அனைவரும் தருமன்
தம்பியர்களோடு கூடி முனைந்து பொருதல்

துருபதன் முதலா உள்ளோர், சோமகர் முதலா உள்ளோர்,
நிருபர்தம் குலத்துள் ஏனை நிருபர்களாகி உள்ளோர்,
தருமன் மா மதலையோடும் தம்பியரோடும் கூடி,
ஒரு முகமாகி மேற்சென்று, உறு செருப் புரியும் வேலை,

'கண்ணன் தேர் விடும் வரையில் விசயனுடன்
பொருதல் அரிது!' என அசுவத்தாமன்
விலகிச் செல்லுதல்

'பூத்த பைங் கொடி அனைய மெய்ப் பூண் அணி பொதுவியர்
                                 தனம் தோயும்
தூர்த்தன் வெம் பரித் தேர் விடும் அளவும், இச் சுரபதி மகனோடும்
கோத்த அம்பினில், பல படைகளில், அமர் கொளுத்துதல்
                                 அரிது!' என்று,
பார்த்தன் முன்பு நின்று அமர் புரிந்திலன்-கடல்-பார்
                                 புகழ் பரித்தாமா.

கிருபன் முதலிய பலரையும் விசயன் வென்று, வீமனைச் சேர்தல்

மற்று அவன்தனை முதுகு கண்டு, அவன் திரு மாதுலன் கிருபப்
                                பேர்க் கொற்றவன் புறம் தர
மலைந்து, ஏனை வெங் கொடுஞ் சிலைக் குல வேந்தர்
முற்றும் வெந்நிடப் பொருது, சல்லியனொடு முனைபட எதிர் மோதி,
செற்ற வன்புடை அன்புடைத் தம்முனை, தெம் முனை
                                கெடச் சேர்ந்தான்.

சல்லியன் வீமனால் பரி, சிலை, முதலியன இழக்க,
துரியோதனன் படையுடன் வந்து உதவுதல்

தயங்கு வெண்குடைச் சல்லியன் தண்டுடைச் சமீரணன்
                               மகன்தன்னால்,
உயங்கு வெம் பரி, பாகு, தேர், வரி சிலை, உயர்த்த வண் கொடி,
                               அற்று,
தியங்குகின்ற பேர் இறுதி கண்டு, உயங்குதல் சிந்தையில் சிறிது
                               அற்ற
புயங்க கேதனன், கண்ணினுக்கு இமை எனப் பொரு படையுடன்
                               சேர்ந்தான்.

சாத்தகி முதலிய பலரும் எதிர்ந்து வர, சல்லியன்
பொருது, சாத்தகியையும் நகுலனையும் வெல்லுதல்

சாத்தகிப் பெயரவன், சமீரணன் மகன், நகுலன், வெஞ் சாதேவன்,
பார்த்தன், என்று இவர் அனைவரும், இவர் பெரும் படைத்
                               தலைவனும், சேர
ஆர்த்து எழுந்து மேல் வருதல் கண்டு, அணி கழல் ஆளி ஏறு
                               அனையானும்,
பேர்த்தும் முந்துறத் திருகினன், அரசொடும் பெரும் படையொடும்
                               அம்மா.

ஒரு கொடுங் கணை தொடுத்தலும், வெந் கொடுத்து ஓடினன்,
                               சாதேவன்;
இரு கொடுங் கணைக்கு இலக்கம் ஆயினன், மருத்து ஈன்றவன்,
                               இரு தோளும்;
பொரு கொடுங் கணை மூன்றினால், அருச்சுனன் புயமும் மார்பமும்
                               புண் செய்து,
அருகு ஒடுங்குற, நுதலின்மேல், அம்பு நான்கு அறத்தின் மைந்தனை
                               எய்தான்.

அது கண்டு பொறாத துரியோதனன்,
வீமனோடு வந்து பொருது தோற்றல்

தன் படைத் தலைவனைத் தண்டினால் எறி
வன்புடைத் தடம் புய மருத்தின் மைந்தன்மேல்,
மின் படைத்து ஒரு கணை விசையின் ஏவினான்-
புன் படைப்பினில் அயன் படைத்த பூபனே.

துரியோதனன் முதுகிட, சல்லியன் வந்து பொருதல்

இரண வித்தகன் இவன் எறிந்த வேலினால்,
முரண் உடைச் சுயோதனன் முதுகு தந்த பின்,
அரணுடைப் படைக்கு அரசு ஆன மத்திரன்,
'மரணம் இப்பொழுது' என, வந்து மேவினான்.

சல்லியனுக்கும் தருமனுக்கும் துணையாகப்
பல வீரர்கள் வருதல்

நேர் இலாத கிருபப் பெயர் விறல் குருவும், நீடு சாலுவனும், மற் புய
                                   மணிச் சிகர வீரன் ஆன
சகுனிப் பெயர் படைத்தவனும், வீறு சால் கிருதபற்பனும்,
                                   எனப் புகலும்
ஆர மார்பினர் முதல் படைஞரில் தலைவர் ஆன வீர துரகத்தினர்,
                                   களிற்றினர்கள்,
ஊரும் ஊரும் இரதத்தினர் எனைப் பலரும், ஓத வாரி என,
                                   மத்திரனொடு ஒத்தனரே.

இரு திறத்தாரும் மலைந்த போர்ச் சிறப்பு

ஆடல் மாவும், மலை ஒப்பன மதக் கரியும், ஆழி சேர் பவனம்
                                   ஒத்த இரதத் திரளும்,
நாடு போரில் அரி ஒத்த அனிகத் திரளும், நாலு பாலும் எழ,
                                   ஒத்து அமர் உடற்றினர்கள்;
ஓடி ஓடி எதிர் உற்றவர் முடித் தலைகள் ஊறு சோரி உததிக்கிடை
                                   விழுத்தினர்கள்;-
கோடி கோடி தமரப் பறை முழக்கினொடு கோடு கோடுகள் குறித்த
                                   இரு பக்கமுமே.

தம்பியர் முதலியோரை விலக்கித் தருமன் சல்லியனோடு பொருதல்

வீமசேனனொடு அருச்சுனன், வயப் புரவி வீர மா நகுலன், நட்பின்
                                   அவனுக்கு இளைய
தாம மீளி, அளி மொய்த்த துளவப் புதிய தாரினான் அநுசன், விற்
                                   குருவை முன் பொருத
சோமகேச பதி மெய்ப் புதல்வன், மற்றும் உள சூரர் ஆனவரை
                                   முற்றுற விலக்கி, எதிர்,
மாமன் ஆகியும் மிகைத்து வரு மத்திரனை, 'வா!' எனா, அமர்
                                   தொடக்கினன், உதிட்டிரனே.

தருமன் வேல் எறிந்து, சல்லியனது முடித்தலை துணித்தல்

வீறு சால் அருள் அறத்தின் மகன், அப்பொழுது, வேறு ஒர்
                        தேர்மிசை குதித்து, இமய வெற்பினிடை
ஏறு கேசரியொடு ஒத்து, உளம் நெருப்பு உமிழ, ஈறு இலார் புரம்
                               எரித்தவன் நிகர்க்கும் என,
மாறு இலாதது ஒரு சத்தியை எடுத்து, நெடு வாயு ஆகும் என
                               விட்டனன்; இமைப்பொழுதில்
ஆறு பாய் அருவி முக் குவடு இறுத்த செயல் ஆனதால், முனை
                               கொள் மத்திரன் முடித் தலையே.

சல்லியன் மாண்டமை கண்டு துரியோதனன்
சேனை நிலை குலைய, எழுநூறு தேர் வீரர்கள்
தருமனை எதிர்த்தல்

'தொட்ட வரி சிலைத் தடக் கை இராமன் என்ன, தொடுத்த கணை
                               தப்பாமல், தொழாத வேந்தர்
இட்ட கவசமும் மார்பும் பிளந்த பின்னர், எடுத்தது ஒரு வடி
                               வேலால், இளையோன் என்ன,
மட்டு அவிழும் தும்பை அம் தார்த் தருமன் மைந்தன் வாகு
                               வலியுடன் எறிய, மத்திரேசன்
பட்டனன்' என்று, அணி குலைந்து முதுகிட்டு ஓடி, படாது பட்டது,
                               உயர்ந்த பணிப் பதாகன் சேனை.

சகுனி முதலானோரோடு, துரியோதனனும் தருமனை எதிர்க்க வருதல்

அவர் அளவோ, அரவு உயர்த்த அரசன்தானும், ஆகுலத்தோடு
                                அருஞ் சமரில், அரி ஏறு என்னக்
கவரி புடை பணிமாற, தவளக் கொற்றக் கவிகை ஒரு தனி நிழற்ற,
                                கரை காணாத
உவரி நிகர் பெருஞ் சேனை வெள்ளம் சூழ, உயிர் அனைய
                                துணைவருடன் மாமன் சூழ,
தவர் முதலாம் படைகளொடு தன்னை வென்று தரணி கொள வரு
                                நிருபன்தன்னைச் சார்ந்தான்.

வீமன் முதலியோர் பகைவரை எதிர்த்துப் பொருத திறம்

வீமன் முதல் தம்பியரும், பொரு இலாத வெஞ் சேனைத் தலைவரும்,
                               போர் வென்றி கூரும்
சோமகரும் முதலாய தறுகண் வீரர், தும்பிகளை அரி இனங்கள்
                               துரக்குமாபோல்,
தாமம் மணித் தடஞ் சிகரத் தோளும் மார்பும் சரம் முழுகத் தனு
                               வணக்கி, சாய்ந்த சோரி
பூ முழுதும் பரந்து வர, பொருத வீரம் புலவோர்க்கும் அதிசயித்துப்
                               புகலல் ஆமோ?

வீமன் துரியோதனன் தம்பியர் எழுவரை மாய்த்தலும், துரியோதனன் சோகமும்

தன் தமையன்தனைப் பொருது வெல்ல வந்த தானை எலாம் நீறு
                                ஆக்கி தரணி ஆளும்
புன் தமையன் எதிர் அவனுக்கு இளைய வீரர் பொர வந்தோர்
                                எழுவரையும் புவிமேல் வீழ்த்தி,
'இன்று அமையும் சமரம், இனிக் காண்டல் பாவம்' என்று இமையோர்
                                அதிசயிப்ப, இமயம் போல
நின்றமை கண்டு, ஆனிலனை மகிழ்ந்து நோக்கி, நெஞ்சுற, அன்று என்
                                செய்தான், நெடிய மாலே!

துரியோதனன் தம்பியர் ஐவரோடும் பெருஞ் சேனையோடும்
கிருதவன்மன் வந்து பொர, வீமன் கணையால்
தம்பியர் ஐவரும் மாளுதல்

தனக்கு நிகர்தான் ஆன கிருத்தவன்மன், தம்பியர்கள் எழுவர் படத்
                                   தம்முன் பட்ட
மனக் கவலை அறிந்து, பெருஞ் சேனையோடும் மற்று அவன்
                                   தம்பியர் ஐவரோடும் வந்து,
சினக் கதிர் வேல் வீமன் உயிர் செகுப்பான் எண்ணி, செருச்
                         செய்தான்; இமைப்பு அளவில் திருகி ஓட,
எனக்கு இவரே அமையும் எனப் புறக்கிடாத இளையவர்மேல்,
                                   கடுங் கணை ஐந்து ஏவினானே.

அப்பொழுது துரியோதனன் சீற்றத்தொடு வந்து பொர,
அவனைச் சகாதேவன் வெல்லுதல்

ஏற்றிடை வெங் கனல் நுழைந்தது என்ன, முன்னம் எழுவருடன்
                               தனக்கு இளையோர் ஐவர் சேரக்
கூற்றிடை ஏகுதலும், மிகக் கொதித்து, நாகக் கொடி வேந்தன்,
                               முடி வேந்தர் பலரும் சூழ,
நால்-திசையும் எழுந்து பெருங் கடலை மோதி நடு வடவைக்
                               கனல் அவித்து நடவாநின்ற
காற்று எனவே, பாண்டவர்தம் உடலம்தோறும் கணை முழுக,
                               வில் விசயம் காட்டினானே.

சகுனி முதலிய பலரும் வீமனோடு பொருது பின்னிட,
துரியோதனன் தம்பியர் ஒன்பதின்மர்
வந்து பொருது மடிதல்

காந்து கனல் உமிழ் சின வேல் கைக் காந்தாரர் காவலனாம்
                           சகுனியும், தன் கனிட்டன் ஆன
வேந்தனும், மன்னவனுடன் பல் வேந்தரோடும், வெம் பனைக்
                           கைப் பல கோடி வேழத்தோடும்,
ஏந்து தடம் புயச் சிகரி வீமன்தன்னோடு இகல் மலைந்து,
                           தொலைந்து இரிந்தார்; இவரை அல்லால்,
ஊர்ந்த மணிப் பணிக் கொடியோன் இளைஞர் மீள ஒன்பதின்மர்
                           அவனுடன் வந்து, உடற்றினாரே.

எஞ்சியிருந்த துரியோதனன் தம்பியரும் வீமனால் இறத்தல்

பாண்டவரில் வீமன் கைப் படையால் முன்னம் பட்டு ஒழிந்தோர்
                        ஒழிந்தோர்கள் பலரும் கூடி,
காண் தகைய கேசரி வெஞ் சாபம் அன்னார், கண்இலான்
                        மதலையர், அக் களத்தில் அன்று
மூண்டு பெரும் பணித் துவச முன்னோன் காண, முனைந்து
                     அமர் செய்து, அவனியின்மேல் முடிகள் வீழ,
தீண்ட அரிய திருமேனி தேரில் வீழ, சேண் அடைந்தார்,
                        அரம்பையர்கள் சிந்தை வீழ.

தன் தம்பியர் தொண்ணூற்றொன்பதின்மரும் வீமன்
வாளியாலும் கதையாலும் இறந்தது குறித்துத் துரியோதனன்
கவலையுற, ச குனி அவனுக்கு ஆறுதல் மொழிதல்

தனக்கு இளையோர் தொண்ணூற்று ஒன்பதின்மர்தாமும் சய வீமன்
                                   சரத்தாலும், தண்டினாலும்,
கனக் குடிலில் குடியேறக் கண்டு கண்டு, கை சோர, மெய் சோர,
                                   கண்ணீர் சோர, எனக்கு உறுதி
உரைத்தவர்தம் உரை கேளாமல் என் செய்தேன்! எப் பொருளும்
                                   இழந்தேன்!' என்று,
மனக் கவலை உறும் மன்னன்தன்னை நோக்கி, மாமனும், மற்று ஒரு
                                   கோடி மாற்றம் சொன்னான்:

வீமனோடு சகுனி பொர, அவனது சேனை நிலைகுலைதல்

என, மகீபன் வாடாமல் இனிய வாய்மையே கூறி,
அனிக ராசியோடு ஏகி, அமரில் வீமன்மேல் மோத,
முனைகொள் வீமன், ஆம் ஆறு, முறுவல் வாள் நிலா வீச,
மனனில் ஓடு தேர் மாறி, வலி கொள் பாரில் ஆனானே.

மீளவும் சகுனி துரியோதனனுக்கு ஊக்கம் அளித்தல்

'அலகு இல் வேலைபோல் சேனை அதிபன் ஆவி போமாறு,
பலம்அது ஆக மேல் மோது படைஞர் சாயவே, நாமும்
இலகு வாளம், வேல், நேமி, எவரும் ஏவுவேமாக!
தலைவ! கேள்' எனா, வீர சகுனி கூறினான், மீள.

சகுனிமேல் சகாதேவன் வாளி ஏவுமுன், துரியோதனன் அவன் வேலை வீசுதல்

விரகு அறாத சூது ஆடு விடலைமீது சாதேவன்
இரதம் ஏவி, ஓர் வாளி எழில் கொள் மார்பில் ஏவா முன்,
மருகன் ஆன பூபாலன் மதி கொள் ஞானி பூண் மார்பில்
உருவ வீசினான், மாமன் உதவியா, ஒர் கூர் வேலே.

அது கண்ட வீமன், துரியோதனன்மேல் வாளி ஏவுதல்

எதிர் இலாத தோள் ஆண்மை இளவல் தேரின்மேல் வீழ,
உதவியாக வேல் ஏவும் உலகு காவலான் மார்பில்
முதுகில் ஓடவே நூறு முழுக ஏவினான் வாளி,
அதல பூமியூடு, ஆழி அமுதம் ஆரும் வாயானே.

வீமன்மேல் வேல் ஏவிய அசுவத்தாமன்மேல்,
சோழன் அம்பு தொடுத்தல்

சமரில் வீமன் ஏவோடு தலைவன் வீழவே, பூமி
அமரனான தாமா ஒர் அயிலை வீமன்மேல் ஏவ,
'எமர்கள் ஆவி போல்வானொடு இகல் செயாமல் ஈசான
குமரன் ஆவி போமாறு குடைதும் நாம்' எனா, வீரன்.

அசுவத்தாமன் நிலைகண்டு பொரவந்த அவன் மாமன் கிருபாசாரியனும் வென்னிடுதல்

மருகன் வீழவே, சாப மறை வலானும், ஆர் மாலை
விருதனோடு போராடி, வெரிநிடா விடாது ஓட,
அருகு சூழும் மா சூரர் அடைய ஓட, ஓடாது
திருகினான், அரா ஏறு திகழ் பதாகையான் மாமன்.

சகுனி மீள வந்து பொர, சகாதேவன்
வேல் எறிந்து, அவனை மாய்த்தல்

சகுனி ஆவி போமாறு, சபத வாய்மை கோடாமல்,
மகிபன் ஏவு வேல் போல வழுவுறாமல் மேல் ஓட,
உகவையோடு மா மாயன் உதவு கூர நீள் வேலை
இகலொடு ஏவினான், வீமன் இளவலான போர் மீளி.

சகுனி இறந்ததும் எங்கும் போர் ஒழிய,
துரியோதனனும் வன்மை அழிந்து நிற்றல்

'தாவிய வெம் பரிமா இரதத்திடை, சாதேவன்
ஏவிய வேலொடு சௌபல ராசன் இறந்தான்' என்று
ஓவியது எங்கணும், வெஞ் சமர்; பார் முழுது உடையானும்,
ஆவி அழிந்த உடம்பு என, வன்மை அழிந்தானே.

இறந்தவரை எழுப்பும் மறையால் சேனையோரை எழச்
செய்து பொர எண்ணி, துரியோதனன் ஒருவருக்கும்
உரையாது தனிச் செல்லுதல்

ஒரு மதி வெண் குடை, இரு கவரிக் குலம், ஊரும் சீர்
இரதம், மதங் கயம், இவுளி, பணிக் கொடி, முதலான
அரசர் பெருந்தகை, அரசு அடையாளம் அனைத்தும் போய்,
திரு நயனங்களினும் பத மலர்கள் சிவப்பு ஏற,

துரியோதனன் ஒரு குளத்தில் மூழ்கி, மறையை மொழிந்து, தவம் செய்தல்

தூய நலம் தரு கங்கை எனப் பல சுரரும் தோய்
பாய தடம்தனில் மூழ்கினன், 'அம் மறை பயில்வேன்' என்று
ஆயும் மனம்கொடு, சேவடி முன் பினதா ஏகி,
சேயவன் வெண் திரை வாரியில் மூழ்கிய செயல் ஒத்தான்.

சோழனுக்கு முதுகிட்ட வீரர்கள் நிலையும் அசுவத்தாமன்
முதலியோர் இறந்த சகுனியைக் காணுதலும்

இதயம் சிறிதும் கலங்காத இறைவன், இவ்வாறு
உதகம்தனில் புக்கு, உயர் மந்திரம் ஓதும் வேலை,
மத வெங் கயப் போர் வளவற்கு முதுகு தந்த
வித மண்டலீகர் புலி கண்ட மிருகம் ஒத்தார்.

துரியோதனனைக் களத்தில் காணாது, அசுவத்தாமன்
சஞ்சயனைக் கண்டு வினவுதல்

பூண் ஆர மார்பின் வலத்தே புரி பூந் தண் மாலைக்
கோண் ஆர் சிலைக் கைந் நெடு நாகக் கொடி கொள் வேந்தைக்
காணார் களத்தில் ஒரு பாலும், கருகி உள்ளம்,
வாள் நாடு அருக்கன் குடிபோம் அகல் வானொடு ஒத்தார்.

சஞ்சயன் துரியோதனன் இருக்கும் இடம் கூறல்

இவ்வோர் விரைவின் இவன்தன்னை வினவ, 'அஞ்சல்!
அவ்வோன் உயிருக்கு அழிவு இல்லை; அமரில் மோதி
வெவ் ஓடை யானை விறல் மன்னவர் வீய, யாரும்
ஒவ்வோன், மறித்தும் அமர் மோத உணர்தலுற்றான்.

அசுவத்தாமன் முதலியோர் நீர்நிலையை
அடைந்து, துரியோதனனை அழைத்தல்

வேதியன் வாய்மை கேட்ட வேதியன் மகனும், மற்றை
ஓதிய கிருபன் ஆதி உள்ளவர் தாமும், எய்தி,
மா துயர் அகற்றும் மற்ற வாய்மை கேட்டு, அங்கு ஞான
ஊதியம் பெற்றால் என்ன ஒடுங்கிய ஓடை கண்டார்.

அசுவத்தாமன் ஐவரை அழிப்பதாகச் சபதம் செய்து கூறுதல்

'வீரியம் விளம்பல் போதாது ஆயினும், விளம்புகின்றேன்;
போர் இயல் அமரில் என் நேர் பொரு சிலை எடுத்து நின்றால்,
தேர் இயல் விசயனோடு நால்வரும் சேர என் கை
மூரி வெங் கணைகளாலே முடித் தலை துணிவர் கண்டாய்.

துரியோதனன் மறுமொழி கொடாது தவநிலையில் நிற்க,
அசுவத்தாமன் முதலியோர் மீளுதல்

என்று இவை போல்வ பல் நூறு இயம்பவும், இராசராசன்
ஒன்றினும் கவலை செல்லா உணர்வுடை உளத்தன் ஆகி,
அன்று இகல் வருணன் கூறும் ஆகும் என்று அறிஞர் சொல்ல,
துன்றிய வடிவத்தோடும் அடங்கினான், தோயத்தூடே.

மிருக மாக்கள் கூற, துரியோதனன் சென்ற இடத்தை வீமன்
அறிந்து, தருமன் முதலியோர்க்கு அறிவித்தல்

மற்று அவர் மீண்ட பின்னர், மா தவக் குந்தி ஈன்ற
கொற்றவர்தாமும், சேனைக் குழாத்தொடும் தங்களோடும்
செற்றவர்தம்மை எல்லாம் சேண் உலகு ஏற ஏற்றி,
பொன்-தவர் இராசராசன் புக்குழி அறிவுறாமல்,

துரியோதனன் இறந்தாரை எழுப்பும் மந்திரம்
பெற்றதைக் கண்ணன் அறிவித்தல்

என்றலும், தன்னைச் சேர்ந்தோர் இடுக்கணும் இளைப்பும் மாற்ற
நின்ற எம் பெருமான் நேமி நெடியவன் அருளிச்செய்வான்:
'அன்று அயன் முகத்தினால் பெற்று, அநேக மா முனிவர்தம்பால்
நின்ற மந்திரம் ஒன்று உண்டு; நிகர் அதற்கு இல்லை, வேறே.

வீமன் குளத்தை அடைந்து, துரியோதனனை
இகழ்ந்து, போருக்கு அழைத்தல்

மாயவன் உரைத்த மாற்றம் மாருதி கேட்டு, தந்தை
ஆயவன்தன்னைப் போல அப் பெரும் பொய்கை எய்தி,
தூய தண் துளவினானும் துணைவரும் சூழ்ந்து நிற்ப,
தீ எனத் தீய நெஞ்சன் செவி சுட, சில சொல் சொல்வான்:

துரியோதனன் வெளி வருதல்

பாவனன் இப்படி உரைத்த பழி மொழியும் தனது செவிப் பட்ட
                                   காலை,
சீவனம் முற்றையும் விடுவோன் இருக்குமோ? மறை மொழியும்
                                   சேர விட்டான்;-
ஆவன மற்று அறியாமல், அழிவன மற்று அறியாமல், அடுத்தோர்
                                   ஆவி வீவன மற்று அறியாமல்,
நினையும் நினைவினுக்கு உவமை வேறு இலாதான்.

நீளம் உற, பரவை உற, வாளம் உற, கரை பரந்து நிமிர்ந்த நீத்த

நாள மலர்ப் பொய்கையின்நின்று எழுவான், மெய்ச் சுருதி மறை
                                   நவிலும் நாவான்,
காள நிறக் கொண்டல், பெருங் கடல் முழுகி வெள்ளம் எலாம்
                                   கவர்வுற்று அண்ட
கோளம் உறக் கிளர்ந்ததுபோல், தோன்றினான், மணி உரகக்
                                   கோடியினானே.
யாரொடு பொருவது?' என்று, துரியோதனன் வினாவுதலும்,
                                   கண்ணன் 'வீமனோடு

எந்த ஆயுதத்தால் போர் செய வேண்டும்?'
என வீமனைத் துரியோதனன் வினாவுதல்

கொண்டல் நிகர் திருமேனிக் கோபாலன் இவை உரைப்ப,
வண்டு படி வலம்புரித் தார் வய வேந்தன் மனம் களித்து,
திண் திறல் வீமனை நோக்கி, 'சிலை முதல் ஆம் படை கொண்டோ?
தண்டு எனும் நின் படை கொண்டோ? சமர் விளைப்பாய்' சாற்று'
                                     என்றான்.

'கதை கொண்டே போர் செய்யலாம்' என வீமன் மொழிதல்

'நின கரத்தின் மிசை ஏந்தி நின்றது நீள் கதையாகில்,
என கரத்தில் தண்டுகொண்டே யானும் உடற்றுவன்' என்றான்-
தனகரற்கும், குமரற்கும், தண் துழாய் முடியவற்கும்,
தினகரற்கும், மேலான சிந்தையுடன் செருச் செய்வோன்.

'எந்த இடத்தில் போர் புரிவது?' என்று வினாவிய
துரியோதனனுக்குக் கண்ணன் விடை கூறும் அளவில்,
பலராமனும் விதுரனும் அங்கு வருதல்

'எவ் இடை வீமனும் யானும் இகல் புரிதற்கு இடம்?' என்று,
பொய் விடை ஏழ் அடர்த்தோனைப் புயங்ககேதனன் கேட்ப,
மெய் விடை ஆன் நிரைப் பின்போய் வேய் ஊதும் திரு நெடுமால்,
அவ் இடை, ஆங்கு, இருவருக்கும் ஆம் பரிசால் அருள் புரிந்தான்.

பலராமனையும் விதுரனையும் கண்ணன்
முதலியோர் வரவேற்றுப் பாராட்டுதல்

மதுரை நகர்க்கு அரசான மாயனும் தம்முனை வணங்கி,
விதுரனையும் மெய் தழுவ, வேல் வேந்தர் அனைவோரும்
கதிரவர் ஓர் இருவரையும் கண்டு களிப்பவர் போல,
எதிர் எதிர் போய்க் கை தொழுதார், இகல் ஆண்மைக்கு
                                   எதிர் இல்லார்.

புண்ணிய நீர் ஆடி வந்த இருவரும் தாம்
சென்று மீண்ட வரலாறு உரைக்க, கண்ணன் பாண்டவ
கௌரவர்களின் போர்ச் செயலைக் கூறுதல்

அன்று முதல், ஏகிய நாள் அளவாக, இருவோரும்
குன்று இடமும், கடல் இடமும், குறித்த நதிகளின் இடமும்,
சென்று, சுரரும் படியும் தீர்த்தங்கள், திசைதோறும்
ஒன்றுபட மகிழ்ந்து ஆடி, மீண்டவாறு உரைசெய்தார்.

பலராமன் துரியோதனன் தோல்விக்கு வருந்தி,
மேல் நடப்பது பற்றி அறிந்து கண்ணனையே
பொரு களம் வரையறுக்குமாறு கூறுதல்

கேட்டருளி நெடுந் தால கேதனன் மா மனம் தளர்வுற்று,
'ஆட்டு அரவம் உடையவற்கோ, அழிவு வருவது போரில்?
நாட்டம் இனி ஏது?' என்று நராந்தகனை வினவுதலும்,
மீட்டும் அவற்கு உரைசெய்தான், விரி திரை நீர் மறந்தோனே:

கண்ணன் போர்க்களம் குறிக்க, யாவரும்
அவ்விடம் நோக்கிச் செல்லுதல்

'தாவு எழு மா மணி நெடுந் தேர்த் தபனன் நிகர் மழுப் படையோன்
மூ-எழு கால் முடி வேந்தர் அனைவரையும் முடிப்பித்து,
நா எழு பான்மையின் உடையோன் களிக்க, நரமேதம் செய்
பூ எழு தீவினும் சிறந்து, பொன்னுலகோடு ஒத்துளதால்.

வேகமுடன் நடந்து செல்லும் துரியோதனன்,
தன் நிலைக்கு மனம் இரங்குதல்

அத் தலத்தின் திசை நோக்கி அனீகினியும், அனைவோரும்,
முத்த நெடுங் குடை நிழற்ற, மூவகை வாகனம் ஏறி,
கொத்துடனே நெறி படர, கொற்றவர் கொற்றவன்தானும்
கைத்தலமும் தண்டமுமாக் கால் வேகம் உறச் சென்றான்.

தருமன் அரசாட்சியை ஏற்குமாறு துரியோதனனை
வேண்ட, அவன் இசையாமை

'முடிக் குல மன்னவர் தம்தம் முடிகளினால் சிவக்கின்ற
அடிக் கமலம் நடந்து சிவப்பு ஆவதே!' என இரங்கி,
கொடிக்கண் முரசு எழுதிய அக் கோவேந்தன் கொடித் தேர்விட்டு,
இடிக்கும் முரசு எனப் புகல்வான், இராசராசனுக்கு அம்மா!

எல்லாரும் யமுனை கடந்து, சமந்தபஞ்
சகத்தை அடைதல்

எனத் தருமன் வார்த்தைதனக்கு இசையாமல் அவன் ஏக,
அனைத்து வரூதினிகளொடும், ஐவரும் ஆங்கு உடன் ஏக,
கனத்தில் வடிவு உடையோனும், கைலை வடிவு உடையோனும்,
வினைத் தடந் தேர் விதுரனொடும் விரைவுடன் ஏகினர் அம்மா.

யாவரும் சூழ்ந்து நிற்க, வீமனும்
துரியோதனனும் போருக்குச் சித்தமாதல்

கலங்கள் பல இனம் ஏறி, காளிந்திக் கரை ஏறி,
தலங்களில் நல் தலமான சமந்தபஞ்சகம் எய்தி,
வலம் கொள் படைத் தலைவர் எலாம் வளைத்த கடல் என, வாள
விலங்கல் என, சூழ் நிற்ப, வெஞ் சமரம் தொடங்கினரே.

வீமன் துரியோதனனை இகழ்ந்து, தன் வீரம் பேசுதல்

கந்த நறு மலர்க் கூந்தல் காந்தாரி புதல்வனை அக்
குந்தி மகன் முகம் நோக்கி, கொடுஞ் சொற்கள் சில சொல்வான்:
'கந்தருவர் அன்று உன்னைக் கட்டிய தோள் வலி கொண்டோ,
சிந்தைதனின் வலி கொண்டோ, செருச் செய நீ புகுந்தாயே?

வீமனைப் போர் தொடங்குமாறு துரியோதனன்
மொழிந்து அவனோடு கதைப் போர் புரிதல்

'இனி விடு மேன்மேல் உரைக்கும் வாசகம்; எனது உயிர் நீ கோறல்,
                                   இற்றை நாளிடை,
உனது உயிர் வான் ஏற விட்டு, நான் உலகு ஒரு குடை மா நீழல்
                                   வைத்தலே துணிவு;
அனிகமும், மாயோன் நடத்து தேருடை அநுசனும், வாள் ஆண்மை
                                   மற்றை மூவரும்
நினைவுடனே காண, வச்ர ஆயுதம் நிகர் கதை, வீமா! எடுத்தி நீ' என,

இருவரும் பொருத வகை

ஒரு தமனீயாசலத்தினோடு எதிர் ஒரு முழு மா நீல வெற்பு
                                   நீடு அமர்
புரிவதுபோல், மேல் விசைத்து, மீமிசை பொறி எழ மாறாமல்
                                   எற்றி, வீரர்கள்
இருவரும், ஆகாயம் முட்ட, நாகர்கள் இறைகொள, நால் நாலு
                                   திக்கு நாகரும்
வெருவர, நீள் நாகர் உட்க, வீசினர்- விசையுடனே போர்
                                   விறற் கதாயுதம்.

இளைத்த துரியோதனன், வீமனது உயிர்
நிலையை உசாவி அறிந்து தாக்க,
வீமன் மயங்கி விழுதல்

அரி வய மாஏறு உயர்த்த சூரனும், அழல் விட நாகேறு
                                   உயர்த்த வீரனும்,
இருவருமே வாலி சுக்கிரீவர்கள் என அமர் மோதா இளைத்த
                                   காலையில்,
வரை முடி மேனாள் ஒடித்த காளைதன் மதலையை, ஏழ்
                                   பார் படைத்த கோமகன்
உரை தடுமாறா, உயிர்த்து, 'நீ உனது உயிர்நிலை கூறாய்,
                                   எனக்கு' எனா முனம்,

வீமன் துரியோதனனது உயிர் நிலையை வினாவ,
அவன் மாறுபட மொழிதல்

மகிதலம்மேல் வீழ்தல் உற்றும், மீளவும், வலியுடனே போர்
                                   குறித்து மேல்வரு
பகைவனை, 'நீ ஆவி நிற்பது ஓர் நிலை பகர்' என, மாறாடு
                                   சர்ப்பகேதுவும்,
'இகல் நுதலூடே எனக்கும் ஆர் உயிர்' என, மதியாதே உருத்து,
                                   வீமனும்,
உகுதரு சேய் நீர் பரக்க மோதினன், உயர் கதையாலே,
                                   சிரத்தின்மேலுமே.

வீமன் தாக்குதலால் துரியோதனன் நிலைகுலைய,
வீமன் அவனை, 'இளைப்பாறுக!' எனல்

உரிய கதாபாணியர்க்குள் ஒத ஒர் உவமை இலாதான்
                                   அடித்தபோது, உயர்
சிரம் முடியூடே பிளக்க, நால்-இரு திசையினும் வார்
                                   சோரி கக்கி வீழ்தர,
இரு நிலமீதே பதைத்து வீழ்தலும், இரிதர மோதாமல் விட்டு, '
                                   நீ இனி
விரைவுடன் ஆறு ஆறு!' எனத் தன் ஆண்மையை விருதர் முன்,
                                   மேன்மேல் விளக்க வீமனே,

துரியோதனன் தெளிவு பெற்று வீமனைத் தாக்க,
இருவரும் கடும் போர் புரிதல்

வரு களை ஆறா, உயிர்ப்பு உறா, விழி மலர் திறவா,
                                   நா வறட்சி போய், உகு
குருதி உகாமே துடைத்து, வீழ்தரு குருகுல பூபாலன்
                                   உக்ர வேகமொடு
உரும் எறி மா மேகம் ஒத்த காயமும் உதறி, மனோவீரம் உற்று,
                                   மீளவும்
அருகு ஒருபால் மேவி நிற்கும் வீமனை அடு கதையால்,
                                   ஓடி முட்டி மோதவே,

வீமனது தாழ்வு கண்டு, 'துரியோதனனை வெல்லும்
வகை யாது'' என, கண்ணனை விசயன் வினாவுதல்

தார் வலம்புரியானொடு போர் அழி தாழ்வு கண்டனன் வீமனை,
                                   வாசி கொள்
தேர் விடும் திருமால் அடி நீள் முடி சேர நின்று உரையாடினன், '
                                   மாருதி
நேர் தளர்ந்தனன்; யாதுகொலோ செயல்' நீ மொழிந்தருள்வாய்!' என,
                                   வானவர்
ஊர் புரந்தவன் ஓத, முராரியும் ஓதினன், பரிவோடு அவனோடு இவை:

துரியோதனனைக் கொல்லும் உபாயத்தைக் கண்ணன் கூறுதல்

'நீ நயந்தனை கேள்: உறு போரிடை நேர் மலைந்திடுவோர்
                                   இருவோரினும்,
ஆனிலன் பெலவான்; அதிலே முகு-ரானனன் தரு சேய் வினை ஆதிகன்;
                                   நான் இயம்பல் தகாது;
இவர் ஆயிரம் நாள் மலைந்தனர் ஆயினும், வீவொடு
வான்அகம் புகுதார் இருவோர்களும்;- வாசவன் தரு பூண்
                                   அணி மார்பனே!

விசயன் குறிப்பினால் வீமனுக்கு உபாயம் உரைக்க, அவன் அதனை உணர்ந்து, துரியோதனனது தொடையில் அடித்துப் பூமியில் வீழ்த்துதல்

ஏழ் பெருங் கடல் சூழ் புவி பாரமும் ஏதமும் கெட, ஏதம்
                                   இல் ஐவரும்
வாழ, அன்று உயர் நாரணனார் திரு-வாய் மலர்ந்த சொலால் மகிழா மிக,
                                   'ஊழினும் புரி தாள்
வலிதே' என, ஊருவின் புடை சேர் கர நாள்மலர்,
காழ் நெடுங் கிரியே அனையான் விழி காண, நின்றனன்,
                                   வான் அரி காளையே.

துரியோதனன் கண்ணனைப் பழித்துக் கூறுதல்

நிறத்த நீல கிரி ஒக்கவே இரு நிலத்தின் வீழ் குரு குலத்தினோன்,
உறைத்து மீளவும் உயிர்த்து, மாயனொடு உருத்து வாசகம்
                                   உறச் சொல்வான்;
'குறிப்பினால் விசயனைக் கொடு ஆர் உயிர் குறிக்கும் மா
                                   மதி கொளுத்தினாய்;
அறத்தினால் அடல் மறத்தின் நீர்மையை அவித்தை ஆ

துரியோதனன் மீண்டும் எதிர்க்க எழுந்தபோது,
வீமன் அவனை முடியில் உதைக்க,
அது கண்டு பலராமன் சினந்து கூறி,
வீமனோடு பொருதற்கு எழுதல்

எனச் சில் வாசகம் மிழற்றி, மீளவும் எதிர்ப்பதாக எழல் உற்றபோது,
                                   அனல் சகாயன் முன் அளித்த
காளை தன் அடல் சரோருக பதத்தினால்,
'உனக்கு வாழ்வு இனி எனக் கொல் ஆம்'' என உதைத்து,
                                   மௌலியை உடைக்கவே,
சினத்து அலாயுதன் நிறத்த வாள் விழி சிவக்க, வாய்மை சில செப்புவான்:

எம் பிரானை, முராரியை, மாயனை, இம்பர் ஏழ் கடல் சூழ்
                                   புவிமேல் ஒரு
தம்பியா உடையான், அவனோடு எதிர் சந்தியா, வெகுளா,
                                   விழி தீ எழ,
'நம்பி! கேள்: அரியோடு உடன் மேவிய நஞ்சு போலும் நரேசர்
                                   முன்னே, உடல்
கம்பியா விழ, ஊருவின் மோதுதல் கண்ட போது, எனது ஆர்
                                   உயிர் போனதே.

கண்ணன் பலராமனைத் தடுத்து, சமாதானம் கூறுதல்

மதி இரவியோடு போர் செயுமாறு என, வலிய திறல் வீமன்மேல்
                                   இவன் ஓடலும்,
இதய மலர்தோறும் மேவரு நாயகன் இவனை விரைவோடு போய்
                                   விலகா, இரு
பதுமம் நிகரான தாள் பணியா, 'மிகு பரிவினொடு சீறும் ஆண்மை
                                   தகாது' என,
அதி மதுர வாய்மையால், வெகுளாவகை, 'அடிகள்! இவை கேண்மினோ!'
                                   என, ஓதினான்:

பலராமன் செல்ல, துரியோதனன்
குற்றுயிராய்க் களத்தில் கிடத்தல்

வெற்றி புனை பலபத்ரராமனும் மெய்த் துணைவன் இவை
                                   சொற்ற காலையில்,
மற்றை அநுசனொடு உற்ற நீள் களம் வட்டம் இட ஒர்
                                   இமைப்பின் ஏகினன்;
அற்றை அடல் அமரில் சுயோதனன் அற்ப உயிர் நிலை நிற்ப,
                                   நீடு உடல்
முற்றும் உகு குருதிக்கண் மூழ்குற, மொய்த்த கழுகின்
                                   நிழற்கண் மேவினன்.

சூரியன் மறைய, ஐவரும் பாசறைக்கு மீளுதல்

மைந்தினால் பெரியோன் எனும் வாயுவின் மைந்தனால்
                                   துரியோதனன் மா முடி
சிந்த, ஆர்த்தனர், நீள் திசை காவலர்; சிந்தி வாழ்த்தினர், பூமழை
                                   தேவர்கள்; முந்த ஓட்டிய
தேரொடு காய் கதிர் மொய்ம்பன் மேல் கடல் மூழ்கினன்;
                                   மாலை கொள்
அந்திவாய்த் தம பாசறை மேவினர், ஐந்து
                                   பார்த்திவர்ஆனவர்தாமுமே.

'பாசறை புகுதல் கடன் அன்று' என்று, ஐவரையும் கண்ணன்
பக்கத்திலுள்ள ஒரு காட்டிற்கு அழைத்துச் செல்லுதல்

'மிடல் மிஞ்சு மேவலர் வானிடை போதர, வினை வென்ற காவலர்
                                   பாசறை சேருதல் கடன் அன்று'
எனா, முனி மா மகன் வாள் வலி கருதும் தன் நீர்மையை வேறு
                                   அறியாவகை,
அடல் கொண்ட சேனை எலாம் அவண் வாழ்வுற, அவர் ஐந்து
                                   வீரருமே வரவே, ஒரு
புடை தங்கு கானிடை போயினனால், நனி பொழி கொண்டல்போல்
                                   திரு மேனி முராரியே.

அசுவத்தாமன் செய்தி தெரிந்து, துரியோதனனை அணுகிச் சோகமுறுதல்

'ஆன கமல மலர் வாவியிடையே முழுகி, ஆவி உதவு மறை யோக
                                   பரன் ஆகி மொழி மான
கவச வர ராச துரியோதனனை, வாயு குமரன் முதிர் போரில் எதிர்
                                   வீழும்வகை தான கரட
கரிமாவை அரிமா பொருத தாயம் என உழறினான்' எனும் முன்,
                                   வேகம் உற,
ஞான சரித குருவாகிய துரோணன் மகன் நாடு களம் அணுகினான்,
                                   ஒரு விநாழிகையில். .

'பாண்டவரை விடிவதற்குள் அழித்து வருவேன்!'
என்று அசுவத்தாமன் வஞ்சினம் கூற, துரியோதனன்
தன் முடி மணியை அளித்தல்

முனைத்தலை அழிந்து உடல் சோரவும், 'யான் வினை முடிப்பன்!'
                        எனும் நெஞ்சுடை வாள் வய வீரனை,
அனைத்து உலகினும் குரு ஆன சராசனன் அளித்த முனி அன்புற
                        மார்பு தழீஇயினன்,
'நினைத்த நினைவின்படியே மிகு போர் செய்து, நினக்கு அவனி தந்திட,
                        நீ தலைநாளினில்
எனைத் தனி தெளிந்திலை, யாதவன் மாயையின்!' என, பரிவு கொண்டு,
                        சில் வாய்மைகள் கூறியே,

அசுவத்தாமன், கிருபன், கிருதவன்மன், மூவரும் பாண்டவரது பாசறை புகுதல்

பூசுரர் பெருந் தகை பரித்தாமா, இரியல் போன கிருபன், கிருதபத்மா,
                                   மூவரும், முன்
வாசவன், விரிஞ்சன், உமை பத்தா, மாயன், முதல் வானவர் வழங்கிய
                                   வயப் போர் வாளிகளின்,
ஆசுகன் மகன்தனையும், அப்போதே, துணைவர் ஆனவரையும் தலை
                                   துணிப்பான் நாடி, அவர்
பாசறை புகுந்தனர், பரித் தேர் யானையொடு, பாரதம் முடிந்த
                                   பதினெட்டாம் நாள் இரவே.

ஒரு பூதம் அவர்களைத் தடுத்துவிட, அவர்கள் மூவரும்
அருகிலுள்ள ஆலமரத்தின் அடியைச் சார்தல்

உரத்து வாரணங்கள் மதம் மிகுத்தென்ன ஊக்கமோடு
                                   ஒன்றையும் மதியார்,
புரத் துவாரத்துப் புகுதலும், வெகுண்டு, பொங்கு அழல் போல்வது
                                   ஓர் பூதம்,
பரத்துவாசனையும், மாதுலன் கிருத-பன்மன் என்று இவரையும்,
                                   முனைந்து,
கரத்து வார் சிலையும், கணைகளும் முறித்து, கடவு திண்
                                   தேர்களும் கலக்கி,

அசுவத்தாமன் பற்பல சிந்தை செய்து, பின் சிவனைப்
சித்து, அவனால் ஆயுதம் பெறுதலை

'எஞ்சின நிருபன் உயிரினை நிறுத்தி, "இவ் இரவு அகல்வதன்
                                   முன்னர்
வெஞ் சினம் உறச் சென்று, உன் பகை முடித்து மீளுதும்!" எனப்
                                   பல படியும்
வஞ்சினம் உரைத்து வந்தனம்; இன்னம் வன் குறள்
                                   பாரிடம்தன்னால்,
துஞ்சினம் எனினும் அமையும்!' என்று எண்ணி, துணிந்தனன்,
                                   துயில் அறு கண்ணான்.

அசுவத்தாமன் சிவன் அளித்த ஆயுதம் ஏந்தி, உடன் வந்த
வீரரோடு பாசறை புக, பூதம் அஞ்சி ஓடுதல்

பாதி மெய் நீலம் ஆகிய பவளப் பருப்பதம் விருப்புடன் அளித்த
ஏதி பெற்று, உவகையுடன் இமைப்பு அளவின், இருந்த அவ்
                                   வீரரும் தானும்
வீதி கொள் பாடி வீடு உற, பூதம் மீள வந்து அடர்த்து,
                                   இவன் கரத்தில்
ஆதி நல்கிய வெம் படையினால் அஞ்சி, ஆவி கொண்டு
                                   ஓடியதுஅன்றே.

உடன் வந்த இருவரையும் வாயிலில் நிறுத்தி,
அசுவத்தாமன் உட்புகுந்து, திட்டத்துய்மனது
தலையைத் துணிக்க, பாஞ்சாலர் அவனை எதிர்த்தல்

பருவரல் அகற்றி, இருவர் வீரரையும் பாசறை வாயிலில் நிறுத்தி,
மரு வரும் கமல மாலையான் கடப்ப மாலையான் என மனம் களித்து,
பொரு வரு முனைக்குக் குரிசிலாய், எல்லாப் போரினும்
                                   புறமிடாது அடர்த்த
துருபதன் மதலை வரி சிலைத் திட்டத் துய்மனை மணித்
                                   தலை துணித்தான்.

எதிர்ந்த பலரைக் கொன்று, ஐவரைத் தேடும் அசுவத்தாமன்,
உறங்கும் அவர்களது புதல்வர் ஐவரையும் அடுத்தல்

உத்தமோசாவும், உதாமனும், முதலிட்டு உள்ளவர் யாவரும், பிறரும்,
தம்தம் ஓகையினால் வந்து எதிர் மலைந்தோர் தலைகளால் பல
                                   மலை ஆக்கி,
மெத்த மோகரித்து, பாரதம் முடித்த வீரரைத் தேடி, மேல் வெகுளும்
சித்தமோடு எங்கும் திரிந்துளான், அவர்தம் சிறுவர் ஐவரையும்
                                   முன் சேர்ந்தான்.

கனவுபோல் அசுவத்தாமனைக் கண்ட இளம் பாண்டவர், தமது
படையை எடுப்பதற்குள், அவர்களைப் பாண்டவர் என மயங்கி,
அவர்களது தலைகளை அசுவத்தாமன் கொய்தல

பூதலம் முழுதும் கவர்ந்த தந்தையர்கள் புறத்திடைப்
                                   போயதும், துயின்ற
மாதுலன் முனிவன் மதலை கைப் படையால் மடிந்திடத்
                                   தடிந்ததும் உணரார்,
தாது அலர் அலங்கல் சமர வாள் முனியைத் தழலிடை வரு
                                   பெருந் தையல்
காதல் அம் புதல்வர், கண் துயில் புரிவோர், கனவு கண்டனர்
                                   எனக் கண்டார்.

சோழன் அசுவத்தாமனை எதிர்த்து, சேனைகளுடன் மடிதல்

'துருபதன் மைந்தர் அனைவரும், பஞ்சத் திரௌபதேயரும்
                                   துயில் பொழுதில்,
புரவிஅம்தாமா நினைவு அறப் புகுந்து, பொன்றுவித்தனன்'
                                   எனப் புலம்ப,
'இரவிடை அமர் மற்று என்னைகொல்?' என்னா, இரவிதன்
                                   திருக்குலத்து இறைவன்,-
பெருமையோடு எழுந்தான், பகைவன்மேல் - அவன் முன் பின்னிடப்
                                   பொருதிடும் பெரியோன்.

அசுவத்தாமன் தனியாகப் பொருது, மேலும் பலரை அழித்தல்

புகல் அரும் பதினெண் பூமி முற்று உடைய பூபதிகளும்,
                                   அவர் படைத்த
இகல் அருந் தந்தி, தேர், பரி, காலாள், என்பன யாவையும், சேர,
பகல் அருஞ் சமரில் பதின்மடங்கு ஆகப் பாதி நாள்
                                   இரவினில் படுத்தான்,
தகல் அருங் கேள்வித் தாமனே-தாமச் சடையவன் தனயன்
                                   ஆதலினால்.

அசுவத்தாமன் இளம் பாண்டவர் தலைகளுடன்
விடிவதன்முன் துரியோதனனை அடைதல்

உள்ளியபடியே கடுஞ் சினம் கன்றி, உள்ளவர் யாரையும் முருக்கி,
துள்ளிய விடைபோல் செருக்கி, அப் புரத்தின் துவாரம்
                                   நின்றவரையும் கூட்டி,
தெள்ளிய குமரர் சென்னி ஐந்தினையும் தேவரும் திகைத்திடத் தூக்கி,
                                   வெள்ளிய குரு வந்து எழு
முனே, குருவின் மிகு குல வேந்தை வந்து அடைந்தான்.

அசுவத்தாமன் தான் சென்று செய்தன கூறி, கொணர்ந்த
தலைகளைத் துரியோதனன் முன் வைத்தல்

'வந்தனேன்- ஐய! மாதவன் ஏவலால்
முந்து பூதம் முதுகிட, மா முடி
சிந்த, யாரையும் செற்று, அகன் பாசறை
ஐந்து வீரர்தம் ஆவியும் கொண்டுஅரோ.

துரியோதனன் அவற்றை நோக்கி, 'சிறுவர் முகம்'
என்று கூறி, இரங்கி மொழிதல்

வைத்த சென்னியை நோக்கி, வயா உறு
சித்தம் மன்னவன் தேறி, 'சிறார் முகம்;
தம்தம் அன்புடைத் தந்தையர் வாள் முகம்
ஒத்த ஆகும்; இஃது உண்மை' என்று ஓதினான்.

'தீவினை நீங்கத் தவம் செய்' என்று அசுவத்தாமனுக்கு விடை
அளிக்க, அவனோடு கிருதனும் கிருபனும் போதல்

என்று பல் மொழி கூறி, இம் மைந்தரைக்
கொன்று வந்த குமரனை, 'போர்தொறும்
நின்ற தீவினை நீங்கிட, நீ தவம்
ஒன்றி வாழ்க!' என்று, உயர் விடை நல்கினான்.

சஞ்சயனிடம் தந்தைக்குச் செய்தி சொல்லி, அவனை
அனுப்பிவிட்டு, துரியோதனன் உயிர் நீத்தல்

'யாயொடு எந்தை இரக்கம் உறாவகை
ஆய இன் சொலினால் துயர் ஆற்றிட,
நீ எழுந்தருள்; நின் மொழி வல்லபம்
தூய சிந்தைச் சுரர்களும் வல்லரோ?

துரியோதனன் பொன்னுலகம் புகுதல்

வயிரம் செறிதரு மனனும், வாய்மையும், வலியும், பொரு படை
                                   வினையின் மேல் வரு
செயிரும் திகழ் குருகுல மகீபதி, திறல் வெஞ் செரு முனை
                                   அதனில், மேதகும்
அயிர் நுண் குழல் அரமடநலார் பலர் அளி கொண்டு எதிர்கொள,
                                   அமரன் ஆனபின்,
உயிர் கொண்டது, சுரர் உறையும் வானுலகு; உடல் கொண்டது,
                                   தனதுடைய பூமியே!

அசுவத்தாமன் முதலிய மூவரும் வியாதரை அடைந்து செய்தி
சொல்ல, அவர், கிருபனையும் அசுவத்தாமனையும் தவம்
இயற்றக்கூறி, கிருதவன்மாவுக்கு விடைகொடுத்தல்

கேள்வியுடை வரி சிலைக் கை முனி மகனும், மாதுலனும்,
                               கிருதன் என்னும்
வாள் விறல் கூர் நரபதியும், குருபதிதன் வாய்மையினால்
                               மாழ்கி ஏகி,
வேள்வி அருங் கனல் மூன்றும் ஒரு வடிவாய்ப் பிறந்தனைய
                               வியாதற்கு, ஐவர் தோள் வலியும்,
தம் செயலும், தொழா முடியோன் துஞ்சியதும், தொழுது
                               சொன்னார்.

திருதராட்டிரனுக்கும் காந்தாரிக்கும் சஞ்சயன் செய்தி கூற,
அவர்கள் இருவரும் சோகத்துள் ஆழ்தல்

நாடிய சொல் சுருதி நிகழ் நாவினான் சஞ்சயனும், நள்ளென் கங்குல்
ஓடி ஒளித்திடு கதிரோன் உதிப்பதன்முன், விலோசனம் நீர்
                                   உகுப்ப எய்தி,
ஆடிமுகத்து அரசினுக்கும், ஐ-இருபது அரசரையும் அளித்து, வாழ்ந்து,
வாடிய மெய்ச் சவுபலைக்கும், உற்றது எல்லாம் வாய்மலர்ந்தான்,
                                   வாய்மை வல்லான்.

சூரியன் தோற்றம் செய்ய, பாண்டவர் பாசறை சேர்ந்து, இரவில் நிகழ்ந்தன அறிதல்

இப்பால், மற்று இவர் இரங்க, எப் பாலும் இருள் ஒளிப்ப,
                                   இரவி பானுத்
துப்பு ஆர் செங் கொடிகள் என உதயகிரி-மிசைப் படர்ந்து
                                   தோற்றம் செய்ய,
தப்பாமல் நிலமடந்தைதன் பாரம் அகற்றுவித்த சார்ங்கபாணி
அப் பால் அப் பாண்டவர்கள் ஐவரொடும் புரிந்த செயல்
                                   அறைதும் அம்மா:

சீற்றமுற்று எழுந்த வீமனையும் விசயனையும் கண்ணன் தடுத்து,
சமாதானம் செய்தல்

கண்டவுடன், மனம் மெலிவுற்று, 'இவ்வண்ணம் எவன்கொல்?'
                                   என, கரிய மேனிக்
கொண்டல் உரைத்தனன், துரகதாமாவின் வினைகள் எலாம்,
                                   கூற்றும் உட்க,
அண்ட முகடு அதிர உருத்து, அருச்சுனனும், மாருதியும்,
                                   'அவன்தன் ஆவி
உண்டு அலது தவிரோம்' என்று உரைத்து ஓட, மால் தடுத்தே,
                                   உரைக்கும்அன்றே.

பின், கண்ணன் திரௌபதியைத் தேற்றுதலும், அவன் உரைப்படி
தருமன் இறந்தார்க்கு உரிய கடன்கள் செய்தலும்

'மைந்தர் உயிர்க்கு இரங்குவது என்? மலர்க் குழலாய்! உன்
                              கொழுநர் வாழ்தற்கு யான் செய்
தந்திரம் மற்று ஒரு கோடி; உரைக்கு அடங்கா' எனத் துயரம்
                              தவிர்த்து, தன்மன்
கொந்து அலரும் முகம் நோக்கி, 'கன்னன் முதல் யாவருக்கும்
                              குலவும் ஈமத்து
அந்தம் உறு கடன் கழித்தி' என, உலுகன் சொற்படி நின்று
                              அளித்த பின்னர்,

பின், எல்லோரும் அத்தினாபுரி சேர்ந்து,
திருதராட்டிரனை வணங்குதல்

அத்தினாபுரி அதனில் ஐவருடன் சென்று, அரியும், அந்தன்
                                   முன்னர்ப்
பத்தியினால் இறைஞ்சிட, மற்று 'எவர்கொல்?' என, 'தருமன் முதல்
                                   பாலர்' என்ன,
வித்தகனும், ஆசி சொற்று, 'சதாகதி சேயினைத் தழுவ
                                   வேண்டும்' என்ன,
அத்தன் அத் தூண் அளித்தருள, தழுவி நெரித்தனன்; துகள்கள்
                                   ஆயது அம்மா!

அத்தினாபுரியில் ஐவரையும், 'ஊழி வாழ்திர்' எனக் கண்ணன்
இருத்தி, துவாரகைக்கு மீளுதல்

'இனி ஊழி வாழ்திர்!' என, இளைஞர் ஒரு நால்வருடன்
                                   அறத்தின் மைந்தன்-
தனை இருத்தி, 'மீள்வல்' எனச் சாத்தகியும் அலாயுதனும்
                                   தன்னைச் சூழ,
வினை அகற்றும் பசுந் துளவோன் துவரை நகர்த் திசை நோக்கி
                                   மீண்டான்; சீர்த்திக்
கனை கடல் பார் அளித்து, அவரும் அந் நகரின் அறநெறியே
                                   கருதி வாழ்ந்தார்.