சூரியனைமொய்த்த பனி-இடையூறொன்றுஞ்செய்யமாட்டாமைக்கும்
விரைவிலழிதற்கும் உவமை.

     இது முதல்இருபத்து மூன்று கவிகள்-இச்சருக்கத்தின் முதற்
கவிபோன்ற அறுசீராசிரிய விருத்தங்கள்.                       (251)

     (இ-ள்.)'வல்வில் மனிதன் - வலிய வில்லையுடையமனுஷ்யன்,
எங்கு எங்கே எங்கே - எவ்விடத்துள்ளான் எவ்விடத்துள்ளான்?'என்று
சொல்லி, (தனித்தனி தேடிக்கொண்டு, எதிர்ந்தோர் யார்க்குஉம் -
எதிர்த்துவந்த அசுரர்களனைவர்க்கும்,அங்கு அங்கே அங்கே ஆகி -
அவரவர் கருதிய அந்தந்த முன்னிடத்திலே சென்று, அவரொடுஉம் -
அவர்களுடனே, அடு போர் செய்தான் - கொல்லுகின்ற யுத்தத்தைப்
பண்ணினான்;(யாரென்னில்), சங்கு-சங்கவளையல்கள்,அங்கு-
முன்னிடத்தில், ஏய் - பொருந்தப்பெற்றுள்ள, செம் கை -
சிவந்தகைகளையுடைய,நல்லார் - அழகிய பெண்கள், விடுத்தன-
தூதனுப்பியவையாகிய, சுரும்பின் சாலம் - வண்டுகளின் கூட்டம், கொங்கு
எங்கே எங்கே என்று - தேன் எவ்விடத்தே (உள்ளது) எவ்விடத்தே
(உள்ளது) என்று, தனி தனி - தனியேதனியே, குடையும் - ஆராய்ந்து
உண்கின்ற, தாரான் - பூமாலையையுடையஅருச்சுனன்;(எ-று.)

    பின்னிரண்டடிகளால், கண்ட மகளிர் யாவராலுங் காதலிக்கப்படுகின்ற
அருச்சுனனது கட்டழகு கூறப்பட்டது.  தேனெங்கேயெங்கேயென்று
தேடிவருகின்ற வண்டுகளுக்கெல்லாம் திருப்தியாகத் தேனைக் கொடுக்கின்ற
மாலையையுடையவன் போரெங்கே யெங்கேயென்று தேடிவருகின்ற
அசுரர்க்கெல்லாம் திருப்தியுண்டாம்படி போரைக் கொடுத்தான் என
ஒருவகைச் சாதுரியந் தோன்றக் கவி கூறினார். சங்கு - அதனாலாகிய
வளைக்குக்கருவியாகுபெயர். நல்லாள் என்று இலக்குமிக்குப் பெயராதலால்,
நல்லார் என்பது - பெரும்பாலும் மகளிரையே யுணர்த்தும்.  குடையுந் தார்-
பெயரெச்சம் இடப்பெயர் கொண்டது: குடைதற்கிடமான மாலையென்க. (252)

     (இ-ள்.) திதிமைந்தர்-திதி என்னும் காசியப முனிவர் மனைவியது
புத்திரர்களாகிய அசுரர்கள், கார்முகம் கொண்டல் அன்னான்மிசை-
வில்லையுடையமேகம்போன்ற அருச்சுனன்