27. | ‘செழுந்தென்றல், அன்றில், இத் திங்கள், கங்குல்,
திரைவீரை, தீங்குழல், சேவின்மணி
எழுந்தின்றென் மேற்பகை யாட வாடும்
எனைநீ நலிவதென் ! என்னே ! ’ என்னும் ;
‘அழுந்தா மகேந்திரத் தந்தரப்புட்
கரசுக் கரசே ! அமரர்தனிக்
கொழுந்தே! ’ என்னும் ; ‘குணக் குன்றே! ’ என்னும் ;
குலாத்தில்லை யம்பலக் கூத்தனையே. (5)
|
நின்றமை குறித்து காளாய் என்று கூறினார்.
புளினக்காளை- வேடர்குல இளைஞன். ‘‘வாய்மொழி’’ என்றது,
வேதத்தை. திரு-திருவருள். 26. வெறி- செருக்கு. மறி ஏறு-மான் கன்றுகள் பொருந்திய.
நெறி-வீடுபெறும் வகை, சாதனம். பின்னர் வரும், ‘‘குறி’’ என்பது,
இதனால் எய்தும் பயன், ‘‘நினைக்கின்ற, நீதி’’ என்னும் இரண்டும்,
ஒருசொல் தன்மைப்பட்ட ‘‘வேதாந்த நிலைக்குறி’’ என்பதனை
விசேடித்தன. நீதி-எய்தும் உரிமை. வேதாந்த நிலைக்குறி- வேதத்தின்
முடிநிலையாகிய குறிக்கோள். 27. அன்றில், துணைபிரியாப் பறவை. திங்களைக்காட்டி,
‘‘இத்திங்கள்’’ என்றாள். திரை வீரை- அலைகளையுடைய கடல்.
சே-எருது. தென்றல் முதலியவை காமநோய் கொண்டாரை வருத்துவன.
பகையாடுதல்- பகைகொண்டு நிற்றல். அழுந்தா மகேந்திரம்- அழியாத
மகேந்திர மலை. ‘‘மகேந்திரத்து’’ என்றதனை, பின் வரும் தொடர்
ஒருபெயர்த் தன்மைப்பட்டு நின்று முடிக்கும். ‘‘புட்கரசு’’ என்றது,
கலுழனை; அதற்கு அரசன் திருமால், ‘‘கொழுந்து’’ என்றது,
‘தலையாயவன்’ என்னும் பொருட்டு. |