தொடக்கம்
2.41 திருச்சாய்க்காடு - சீகாமரம்
	1906. மண் புகார், வான்புகுவர்; மனம் இளையார்; பசியாலும் கண் புகார்; பிணி அறியார்; கற்றாரும் கேட்டாரும் விண் புகார் என வேண்டா வெண் மாட நெடுவீதித் தண் புகார்ச் சாய்க்காட்டு எம் தலைவன் தாள் சார்ந்தாரே. 1	உரை
	1907. போய்க் காடே மறைந்து உறைதல் புரிந்தானும், பூம் புகார்ச் சாய்க்காடே பதி ஆக உடையானும், விடையானும், வாய்க் காடு முதுமரமே இடம் ஆக வந்து அடைந்த பேய்க்கு ஆடல் புரிந்தானும், பெரியோர்கள் பெருமானே. 2	உரை
	1908. நீ நாளும், நன்நெஞ்சே, நினைகண்டாய்! ஆர் அறிவார், சாநாளும் வாழ்நாளும்? சாய்க்காட்டு எம்பெருமாற்கே பூ நாளும் தலை சுமப்ப, புகழ் நாமம் செவி கேட்ப, நா நாளும் நவின்று ஏத்த, பெறல் ஆமே, நல்வினையே. 3	உரை
	1909. கட்டு அலர்த்த மலர் தூழிக் கைதொழுமின் பொன் இயன்ற தட்டு அலர்த்த பூஞ்செருத்தி கோங்கு அமரும்                                               தாழ்பொழில்வாய், மொட்டு அலர்த்த தடந்தாழை முருகு உயிர்க்கும்                                       காவிரிப்பூம் பட்டினத்துச் சாய்க்காட்டு எம் பரமேட்டி பாதமே! 4	உரை
	1910. கோங்கு அன்ன குவிமுலையாள், கொழும் பணைத்தோள்                                               கொடியிடையைப் பாங்கு என்ன வைத்து உகந்தான், படர்சடைமேல்                                               பால்மதியம் தாங்கினான் பூம் புகார்ச் சாய்க்காட்டான்; தாள் நிழல் கீழ் ஓங்கினார், ஓங்கினார் என உரைக்கும், உலகமே. 5	உரை
	1911. சாந்து ஆக நீறு அணிந்தான், சாய்க்காட்டான், காமனை                                               முன் தீந்து ஆகம் எரி கொளுவச் செற்று உகந்தான்,                                               திருமுடிமேல் ஓய்ந்து ஆர மதி சூடி, ஒளி திகழும் மலைமகள் தோள் தோய்ந்து ஆகம் பாகமா உடையானும், விடையானே. 6	உரை
	1912. மங்குல் தோய் மணி மாடம் மதி தவழும் நெடுவீதி, சங்கு எலாம் கரை பொருது திரை புலம்பும் சாய்க்காட்டான் கொங்கு உலா வரிவண்டு இன் இசை பாடும்                                               அலர்க்கொன்றைத் தொங்கலான் அடியார்க்குச் சுவர்க்கங்கள் பொருள்                                               அலவே. 7	உரை
	1913. தொடல் அரியது ஒரு கணையால் புரம் மூன்றும்                                               எரியுண்ண, பட அரவத்து எழில் ஆரம் பூண்டான், பண்டு                                               அரக்கனையும் தடவரையால் தடவரைத்தோள் ஊன்றினான், சாய்க்காட்டை இட வகையா அடைவோம் என்று எண்ணுவார்க்கு இடர்                                               இலையே. 8	உரை
	1914. வையம் நீர் ஏற்றானும், மலர் உறையும் நான்முகனும், ஐயன்மார் இருவர்க்கும் அளப்பு அரிதால், அவன் பெருமை; தையலார் பாட்டு ஓவாச் சாய்க்காட்டு எம்பெருமானைத் தெய்வமாப் பேணாதார் தெளிவு உடைமை தேறோமே. 9	உரை
	1915. குறங்கு ஆட்டும் நால்விரல் கோவணத்துக்கு உலோவிப்                                               போய் அறம் காட்டும் சமணரும், சாக்கியரும், அலர் தூற்றும் திறம் காட்டல் கேளாதே, தெளிவு உடையீர்! சென்று                                               அடைமின், புறங்காட்டில் ஆடலான் பூம் புகார்ச் சாய்க்காடே! 10	உரை
	1916. நொய்ம் பந்து புடைத்து ஒல்கு நூபுரம் சேர் மெல் அடியார் அம் பந்தும் வரிக் கழலும் அரவம் செய் பூங் காழிச் சம்பந்தன் தமிழ் பகர்ந்த சாய்க்காட்டுப் பத்தினையும் "எம் பந்தம்" எனக் கருதி, ஏத்துவார்க்கு இடர் கெடுமே. 11	உரை