தொடக்கம்
	4.34 திருமறைக்காடு திருநேரிசை 334 தேரையும் மேல் கடாவித் திண்ணமாத் தெழித்து நோக்கி ஆரையும் மேல் உணரா ஆண்மையால் மிக்கான் தன்னை, பாரையும் விண்ணும் அஞ்சப் பரந்த தோள் முடி அடர்த்து “காரிகை, அஞ்சல்!” என்பார்-கலி மறைக்காடனாரே.	உரை
	335 முக்கி முன் வெகுண்டு எடுத்த முடி உடை அரக்கர் கோனை நக்கு இருந்து ஊன்றிச் சென்னி நாள்மதி வைத்த எந்தை; அக்கு, அரவு, ஆமை, பூண்ட அழகனார், கருத்தினாலே;- தெக்கு நீர்த் திரைகள் மோதும் திரு மறைக்காடனாரே.	உரை
	336 மிகப் பெருத்து உலாவ மிக்கான் நக்கு, ஒரு தேர் கடாவி, “அகப்படுத்து!” என்று தானும் ஆண்மையால் மிக்கு, அரக்கன் உகைத்து எடுத்தான், மலையை ஊன்றலும், அவனை ஆங்கே நகைப்படுத்து அருளினான் ஊர்-நால் மறைக்காடுதானே.	உரை
	337 அந்தரம் தேர் கடாவி, “ஆர் இவன்?” என்று சொல்லி, உந்தினான் மாமலையை ஊன்றலும், ஒள் அரக்கன் பந்தம் ஆம் தலைகள் பத்தும் வாய்கள் விட்டு அலறி வீழச் சிந்தனை செய்து விட்டார்-திரு மறைக்காடனாரே.	உரை
	338 தடுக்கவும் தாங்க ஒண்ணாத் தன் வலி உடையன் ஆகி, கடுக்க ஓர் தேர் கடாவி, “கை இருபதுகளாலும் எடுப்பன், நான்; என்ன பண்டம்!” என்று எடுத்தானை ஏங்க அடுக்கவே வல்லன் ஊர் ஆம்-அணி மறைக்காடு தானே.	உரை
	339 நாள் முடிக்கின்ற சீரான் நடுங்கியே மீது போகான், “கோள் பிடித்து ஆர்த்த கையான், கொடியான், மா வலியன்” என்று; நீள் முடிச்சடையர் சேரும் நீள்வரை எடுக்கல் உற்றான் தோள் முடி நெரிய வைத்தார்-தொல் மறைக்காடனாரே.	உரை
	340 பத்துவாய் இரட்டிக் கைகள் உடையன், “மா வலியன்” என்று பொத்தி வாய் தீமை செய்த பொரு வலி அரக்கர்கோனைக் கத்தி வாய் கதற, அன்று, கால்விரல் ஊன்றியிட்டார்- முத்து வாய்த் திரைகள் மோதும்-முது மறைக்காடனாரே.	உரை
	341 பக்கமே விட்ட கையான், பாங்கு இலா மதியன் ஆகி, புக்கனன் மா மலைக் கீழ், போதும் ஆறு அறியமாட்டான், மிக்க மா மதிகள் கெட்டு, வீரமும் இழந்த ஆறே நக்கன, பூதம் எல்லாம்; நான் மறைக்காடனாரே!	உரை
	342 நாண் அஞ்சு கையன் ஆகி, நல் முடி பத்தினோடு பாண் அஞ்சு முன் இழந்து பாங்கு இலா மதியன் ஆகி, நீள் நஞ்சு தான் உணரா நின்று எடுத்தானை, அன்று(வ்) ஏண் அஞ்சு கைகள் செய்தார்-எழில் மறைகாடனாரே.	உரை
	343 கங்கைநீர் சடையுள் வைக்கக் காண்டலும் மங்கை ஊட, தென்கையான் தேர் கடாவிச் சென்று எடுத்தான், மலையை, முன்கை மா நரம்பு வெட்டி முன் இருக்கு இசைகள் பாட, அம் கை வாள் அருளினான் ஊர்- அணி மறைக்காடுதானே.	உரை