தொடக்கம்
	4.71 திருநாகைக்காரோணம் திருநேரிசை 688 மனைவி தாய் தந்தை மக்கள் மற்று உள் சுற்றம் என்னும் வினையுளே விழுந்து, அழுந்தி, வேதனைக்கு இடம் ஆகாதே, கனையும் மா கடல் சூழ் நாகை மன்னு காரோணத்தானை நினையுமா வல்லீர் ஆகில் உய்யல் ஆம்-நெஞ்சினீரே!	உரை
	689 வையனை, வையம் உண்ட மால் அங்கம் தோள்மேல் கொண்ட செய்யனை, செய்ய போதில்-திசை முகன் சிரம் ஒன்று ஏந்தும் கையனை, கடல் சூழ் நாகைக் காரோணம் கோயில் கொண்ட ஐயனை, நினைந்த நெஞ்சே! அம்ம, நாம் உய்ந்த ஆறே!	உரை
	690 நிருத்தனை, நிமலன் தன்னை, நீள் நிலம் விண்ணின் மிக்க விருத்தனை, வேதவித்தை, விளை பொருள் மூலம் ஆன கருத்தனை, கடல் சூழ் நாகைக் காரோணம் கோயில் கொண்ட ஒருத்தனை, உணர்தலால் நாம் உய்ந்தவா!-நெஞ்சினீரே!	உரை
	691 மண் தனை இரந்து கொண்ட மாயனோடு அசுரர் வானோர் தெண் திரை கடைய வந்த தீவிடம் தன்னை உண்ட கண்டனை, கடல் சூழ் நாகைக் காரோணம் கோயில் கொண்ட அண்டனை, நினைந்த நெஞ்சே! அம்ம, நாம் உய்ந்த ஆறே!	உரை
	692 நிறை புனல் அணிந்த சென்னி நீள் நிலா, அரவம், சூடி, மறை ஒலி பாடி, ஆடல் மயானத்து மகிழ்ந்த மைந்தன், கறை மலி கடல் சூழ் நாகைக் காரோணம் கோயில் கொண்ட இறைவனை, நாளும் ஏத்த இடும்பை போய் இன்பம் ஆமே.	உரை
	693 வெம் பனைக் கருங்கை யானை வெருவ அன்று உரிவை போர்த்த கம்பனை, காலற் காய்ந்த காலனை, ஞாலம் ஏத்தும் உம்பனை, உம்பர் கோனை, நாகைக் காரோணம் மேய செம் பொனை, நினைந்த நெஞ்சே! திண்ணம், நாம் உய்ந்த ஆறே!	உரை
	694 வெங் கடுங் கானத்து ஏழை தன்னொடும் வேடனாய்ச் சென்று அங்கு அமர் மலைந்து பார்த்தற்கு அடு சரம் அருளினானை, மங்கைமார் ஆடல் ஓவா மன்னு காரோணத்தானை, கங்குலும் பகலும் காணப் பெற்று நாம் களித்த ஆறே!	உரை
	695 தெற்றினர் புரங்கள் மூன்றும் தீயினில் விழ ஓர் அம்பால் செற்ற வெஞ்சிலையர்; வஞ்சர் சிந்தையுள் சேர்வு இலாதார் கற்றவர் பயிலும் நாகைக் காரோணம் கருதி ஏத்தப்- பெற்றவர் பிறந்தார்; மற்றுப் பிறந்தவர் பிறந்திலாரே!	உரை
	696 கரு மலி கடல் சூழ் நாகைக் காரோணர் கமல பாதத்து ஒருவிரல் நுதிக்கு நில்லாது ஒண் திறல் அரக்கன் உக்கான்; இரு திற மங்கைமாரோடு எம்பிரான் செம்பொன் ஆகம் திருவடி தரித்து நிற்க, திண்ணம், நாம் உய்ந்தஆறே!	உரை