தொடக்கம்
	4.73 திருச்சேறை திருநேரிசை 707 பெருந் திரு இமவான் பெற்ற பெண் கொடி பிரிந்த பின்னை வருந்து வான் தவங்கள் செய்ய, மா மணம் புணர்ந்து, மன்னும் அருந் திருமேனி தன் பால் அங்கு ஒரு பாகம் ஆகத் திருந்திட வைத்தார்-சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.	உரை
	708 ஓர்த்து உள ஆறு நோக்கி உண்மையை உணராக் குண்டர் வார்த்தையை மெய் என்று எண்ணி, மயக்கில் வீழ்ந்து, அழுந்துவேனைப் பேர்த்து எனை ஆளாக்கொண்டு பிறவி வான் பிணிகள் எல்லாம் தீர்த்து அருள் செய்தார்-சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.	உரை
	709 ஒன்றிய தவத்து மன்னி உடையனாய் உலப்பு இல் காலம் நின்று தம் கழல்கள் ஏத்தும் நீள் சிலை விசயனுக்கு வென்றி கொள் வேடன் ஆகி விரும்பி வெங் கானகத்துச் சென்று அருள் செய்தார்-சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.	உரை
	710 அஞ்சையும் அடக்கி, ஆற்றல் உடையனாய், அநேக காலம் வஞ்சம் இல் தவத்துள் நின்று, மன்னிய பகீரதற்கு வெஞ்சின முகங்கள் ஆகி விசையொடு பாயும் கங்கை செஞ்சடை ஏற்றார்-சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.	உரை
	711 நிறைந்த மா மணலைக் கூப்பி, நேசமோடு ஆவின் பாலைக் கறந்து கொண்டு ஆட்ட, கண்டு கறுத்த தன் தாதை தாளை எறிந்த மாணிக்கு அப்போதே எழில் கொள் தண்டீசன் என்னச் சிறந்த பேறு அளித்தார்-சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.	உரை
	712 விரித்த பல்கதிர் கொள் சூலம், வெடிபடு தமருகம், கை தரித்தது ஓர் கோல கால பயிரவன் ஆகி, வேழம் உரித்து, உமை அஞ்சக் கண்டு, ஒண் திரு மணிவாய் விள்ளச் சிரித்து, அருள் செய்தார்-சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.	உரை
	713 சுற்றும் முன் இமையோர் நின்று, தொழுது, தூ மலர்கள் தூவி, “மற்று எமை உயக்கொள்!” என்ன, மன்னு வான் புரங்கள் மூன்றும் உற்று ஒரு நொடியின் முன்னம் ஒள் அழல்வாயின் வீழச் செற்று, அருள் செய்தார்-சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.	உரை
	714 முந்தி இவ் உலகம் எல்லாம் படைத்தவன் மாலினோடும், “எம் தனி நாதனே!” என்று இறைஞ்சி நின்று ஏத்தல் செய்ய, அந்தம் இல் சோதி தன்னை அடி முடி அறியா வண்ணம் செந்தழல் ஆனார்-சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.	உரை
	715 ஒருவரும் நிகர் இலாத ஒண் திறல் அரக்கன் ஓடி, பெரு வரை எடுத்த திண் தோள் பிறங்கிய முடிகள் இற்று, மருவி, “எம்பெருமான்!” என்ன, மலர் அடி மெள்ள வாங்கித் திரு அருள் செய்தார்-சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.	உரை