தொடக்கம்
	6.30 திருஆரூர் திருத்தாண்டகம் 300 எம் பந்த வல்வினைநோய் தீர்த்திட்டான்காண்;            ஏழ்கடலும் ஏழ் உலகும் ஆயினான்காண்; வம்பு உந்து கொன்றை அம்தார்-மாலையான்காண்;    வளர்மதி சேர் கண்ணியன்காண்; வானோர் வேண்ட, அம்பு ஒன்றால் மூ எயிலும் எரிசெய்தான்காண்;        அனல் ஆடி, ஆன் அஞ்சும் ஆடினான்காண்- செம்பொன் செய் மணி மாடத் திரு ஆரூரில்-திரு                மூலட்டானத்து எம் செல்வன் தானே.	உரை
	301 அக்கு உலாம் அரையினன்காண்; அடியார்க்கு என்றும்          ஆர் அமுது ஆய் அண்ணிக்கும் ஐயாற்றான்காண்; கொக்கு, உலாம் பீலியொடு, கொன்றை மாலை,                குளிர்மதியும், கூர் அரவும், நீரும், சென்னித் தொக்கு உலாம் சடையினன்காண்; தொண்டர் செல்லும்              தூநெறிகாண்-வானவர்கள் துதி செய்து ஏத்தும், திக்கு எலாம் நிறைந்த புகழ்த் திரு ஆரூரில்-திரு                      மூலட்டானத்து எம் செல்வன் தானே.	உரை
	302 நீர் ஏறு சடைமுடி எம் நிமலன்தான்காண்;      நெற்றிமேல் ஒற்றைக்கண் நிறைவித்தான்காண்; வார் ஏறு வனமுலையாள் பாகத்தான்காண்;    வளர்மதி சேர் சடையான்காண்; மாதேவன்காண்; கார் ஏறு முகில் அனைய கண்டத்தான்காண்;       கல்லாலின்கீழ் அறங்கள் சொல்லினான்காண்- சீர் ஏறு மணி மாடத் திரு ஆரூரில்-திரு              மூலட்டானத்து எம் செல்வன்தானே.	உரை
	303 கான் ஏறு களிற்று உரிவைப் போர்வையான்காண்;     கற்பகம்காண்; காலனை அன்று உதைசெய்தான்காண்; ஊன் ஏறும் உடைதலையில் பலி கொள்வான்காண்;              உத்தமன்காண்; ஒற்றியூர் மேவினான்காண்; ஆன் ஏறு ஒன்று அது ஏறும் அண்ணல்      தான்காண்; ஆதித்தன் பல் இறுத்த ஆதிதான்காண்- தேன் ஏறு மலர்ச்சோலைத் திரு ஆரூரில்-திரு                   மூலட்டானத்து எம் செல்வன்தானே.	உரை
	304 பிறப்போடு இறப்பு என்றும் இல்லாதான்காண்;     பெண் உருவோடு ஆண் உருவம் ஆயினான்காண்; மறப்படும் என் சிந்தை மருள் நீக்கினான்காண்;           வானவரும் அறியாத நெறி தந்தான் காண்- நறப் படு பூ மலர், தூபம், தீபம், நல்ல       நறுஞ்சாந்தம், கொண்டு ஏத்தி நாளும் வானோர் சிறப்போடு பூசிக்கும் திரு ஆரூரில்-திரு                 மூலட்டானத்து எம் செல்வன்தானே.	உரை
	305 சங்கரன்காண்; சக்கரம் மாற்கு அருள் செய்தான்காண்;            தருணேந்து சேகரன்காண்; தலைவன் தான்காண்; அம் கமலத்து அயன் சிரங்கள் ஐந்தில் ஒன்றை     அறுத்தவன்காண்; அணி பொழில் சூழ் ஐயாற்றான்காண்; எங்கள் பெருமான்காண்; என் இடர்கள் போக அருள்              செய்யும் இறைவன்காண்- இமையோர் ஏத்தும் செங்கமல வயல் புடை சூழ் திரு ஆரூரில்-திரு                     மூலட்டானத்து எம் செல்வன் தானே.	உரை
	306 நன்று அருளி, தீது அகற்றும் நம்பிரான்காண்;    நால் மறையோடு ஆறு அங்கம் ஆயினான்காண்; மின் திகழும் சோதியான்காண்; ஆதிதான்காண்;       வெள் ஏறு நின்று உலவு கொடியினான் காண்; துன்று பொழில் கச்சி ஏகம்பன் தான்காண்;           சோற்றுத்துறையான்காண்-சோலை சூழ்ந்த தென்றலால் மணம் கமழும் திரு ஆரூரில்-திரு              மூலட்டானத்து எம் செல்வன் தானே.	உரை
	307 பொன் நலத்த நறுங்கொன்றைச் சடையினான்காண்;             புகலூரும் பூவணமும் பொருந்தினான்காண்; மின் நலத்த நுண் இடையாள் பாகத்தான்காண்;         வேதியன்காண்; வெண்புரிநூல் மார்பினான்காண்; கொல்-நலத்த மூ இலை வேல் ஏந்தினான்காண்;               கோலமா நீறு அணிந்த மேனியான்காண்- செந் நலத்த வயல் புடை சூழ் திரு ஆரூரில்-திரு                  மூலட்டானத்து எம் செல்வன் தானே.	உரை
	308 விண்டவர் தம் புரம் மூன்றும் எரி செய்தான்காண்;      வேலை விடம் உண்டு இருண்ட கண்டத்தான்காண்; மண்டலத்தில் ஒளி வளர விளங்கினான்காண்;           வாய் மூரும் மறைக்காடும், மருவினான் காண்; புண்டரிகக் கண்ணானும், பூவின்மேலைப்         புத்தேளும், காண்பு அரிய புராணன் தான்காண்- தெண் திரை நீர் வயல் புடை சூழ் திரு ஆரூரில்-திரு                  மூலட்டானத்து எம் செல்வன் தானே.	உரை
	309 செரு வளரும் செங்கண் மால் ஏற்றினான்காண்;              தென் ஆனைக்காவன்காண்; தீயில் வீழ, மருவலர் தம் புரம் மூன்றும் எரி செய்தான் காண்;        வஞ்சகர் பால் அணுகாத மைந்தன் தான்காண்; அரு வரையை எடுத்தவன் தன் சிரங்கள் பத்தும்,         ஐந் நான்கு தோளும், நெரிந்து அலற அன்று திருவிரலால் அடர்த்தவன்காண்-திரு   ஆரூரில்-திரு மூலட்டானத்து எம் செல்வன் தானே.	உரை