தொடக்கம்
	7.82 திருச் சுழியல் நட்டராகம் 1 ஊன் ஆய், உயிர் புகல் ஆய், அகலிடம் ஆய், முகில் பொழியும் வான் ஆய், அதன் மதி ஆய், விதி வருவான் இடம்-பொழிலின் தேன் ஆதரித்து இசை வண்டு இனம் மிழற்றும்-திருச் சுழியல், நானாவிதம் நினைவார்தமை நலியார், நமன்தமரே.	உரை
	2 தண்டு ஏர் மழுப்படையான், மழவிடையான், எழு கடல் நஞ்சு உண்டே புரம் எரியச் சிலை வளைத்தான்,-இமையவர்க்கா,- திண் தேர்மிசை நின்றான் அவன், உறையும் திருச் சுழியல்- தொண்டே செய வல்லார் அவர் நல்லார்; துயர் இலரே.	உரை
	3 கவ்வைக் கடல் கதறிக் கொணர் முத்தம் கரைக்கு ஏற்ற, கொவ்வைத்துவர் வாயார் குடைந்து ஆடும் திருச் சுழியல், தெய்வத்தினை வழிபாடு செய்து எழுவார் அடி தொழுவார், அவ் அத் திசைக்கு அரசு ஆகுவர்; அலராள் பிரியாளே.	உரை
	4 மலையான் மகள் மடமாது இடம் ஆகத்தவன், மற்றுக் கொலை யானையின் உரி போர்த்த எம்பெருமான், திருச் சுழியல் அலை ஆர் சடை உடையான், அடி தொழுவார் பழுது உள்ளம் நிலையார்; திகழ் புகழால் நெடுவானத்து உயர்வாரே.	உரை
	5 உற்றான், நமக்கு; உயரும் மதிச் சடையான்; புலன் ஐந்தும் செற்று ஆர் திருமேனிப் பெருமான்; ஊர் திருச் சுழியல் பெற்றான், இனிது உறைய; திறம்பாமைத் திருநாமம் கற்றார் அவர் கதியுள் செல்வர்; ஏத்தும்(ம்)மது கடனே.	உரை
	6 மலம் தாங்கிய பாசப் பிறப்பு அறுப்பீர்! துறைக் கங்கைச்- சலம் தாங்கிய முடியான் அமர்ந்த இடம் ஆம் திருச் சுழியல் நிலம் தாங்கிய மலரால்; கொழும் புகையால், நினைந்து ஏத்தும்! தலம் தாங்கிய புகழ் ஆம்; மிகு தவம் ஆம்; சதுர் ஆமே!	உரை
	7 சைவத்த செவ் உருவன்; திருநீற்றன்(ன்), உரும் ஏற்றன்; கை வைத்த ஒரு சிலையால் அரண் மூன்றும்(ம்) எரிசெய்தான்; தெய்வத்தவர் தொழுது ஏத்திய குழகன்; திருச் சுழியல் மெய் வைத்து அடி நினைவார் வினை தீர்தல்(ல்) எளிது அன்றே!	உரை
	8 பூ ஏந்திய பீடத்தவன் தானும், அடல் அரியும், கோ ஏந்திய வினயத்தொடு குறுகப் புகல் அறியார்- சே ஏந்திய கொடியான் அவன் உறையும் திருச் சுழியல், மா ஏந்திய கரத்தான், எம சிரத்தான் தனது அடியே.	உரை
	9 கொண்டாடுதல் புரியா வரு தக்கன் பெரு வேள்வி செண்டு ஆடுதல் புரிந்தான் திருச் சுழியல் பெருமானைக் குண்டாடிய சமண் ஆதர்கள் குடைச் சாக்கியர் அறியா, மிண்டாடிய அது செய்தது(வ்) ஆனால், வரு விதியே,	உரை
	10 நீர் ஊர் தரு நிமலன், திருமலையார்க்கு அயல் அருகே தேர் ஊர் தரும் அரக்கன் சிரம் நெரித்தான், திருச் சுழியல் பேர் ஊர் என உறைவான், அடிப்பெயர் நாவலர்கோமான் ஆரூரன-தமிழ்மாலைபத்து அறிவார் துயர் இலரே.	உரை