262.

தில்லையம் பலத்தெங்கள் தேவ தேவைத்
   தேறிய அந்தணர் சிந்தை செய்யும்
எல்லிய தாகிய எழில்கொள் சோதி
   என்னுயிர் காவல்கொண் டிருந்த எந்தாய்;
பல்லையார் பசுந்தலை யோடிடறிப்
   பாதமென் மலரடி நோவ நீபோய்
அல்லினில் அருநட மாடில் எங்கள்
   ஆருயிர் காவல் இங் கரிது தானே.              (6)
 

262,     ’’தேவதேவை’’    என்றதும்,    முன்    திருப்பாட்டில்,
‘‘சடையினானை’’     என்றதுபோன்ற     வழுவமைதி,      தேறிய
அந்தணர்-தெளிந்த     அந்தணர்கள்;     என்றது,      ‘ஞானத்திற்
சிறந்தஅந்தணர்’ என்றவாறு. எல்லை-இடம்; என்றது  சிற்றம் பலத்தை.
‘‘எல்லையது’’   என்றதில்  உள்ள  அது,  பகுதிப்  பொருள்  விகுதி.
‘எல்லையதன்கண்’ என ஏழனுருபு விரிக்க. ஆகிய-பொருந்திய.  காவல்
கொண்டு-காத்து.  பல்லைப்  பொருந்திய  பசுந்தலை, இடுகாட்டுள் நரி
முதலியவற்றால்  இழக்கப்பட்டுக்  கிடப்பன பல் தோன்றக்  கிடத்தலை,
‘‘பல்லை  ஆர்’’ என்றார், ‘பாதம் அவற்றோடு இடறுதலால் அம்மலரடி
நோவ’   என்க.  அல்லினில்-இருளில்.  ஆடில்-ஆடினால்,   ஆருயிர்
காவல்-ஆருயிரை  யாங்கள் காத்தல். அரிது-இயலாது. ‘ஆதலின், இனி
அதனை ஒழிக’ என்பது குறிப்பெச்சம்.