218.

போழ்ந்தி யானை தன்னைப் பொருப்பன்
   மகள்உமை யச்சங் கண்டவன்
தாழ்ந்த தண்புனல்சூழ் தட
   மல்குசிற் றம்பலவன்
சூழ்ந்த பாய்புலித் தோல்மிசைத் தொடுத்து
   வீக்கும் பொன்னூல் தன்னினொடு
தாழ்ந்த கச்சதன்றே தமி
   யேனைத் தளர்வித்ததே.                       (4)
 

218,     போழ்ந்து - உரித்து, ‘உமையது   அச்சத்தைப்  பின்னர்க்
கண்டவன்’  என்க. இனி, ‘‘கண்டவன்’’ என்றதற்கு’  ‘உண்டாக்கினவன்’
எனப்  பொருள்  கொண்டு,  ‘உமைக்கு  என  நான்காவது விரித்தலும்
ஆம்.  தாழ்ந்த புனல் - ஆழ்ந்தநீர். தொடுத்து  வீக்கும் - வளைத்துக்
கட்டிய. பொன் நூல்-அழகிய பூணநூல்.    ‘‘பொன்னூல் தன்னினொடு’’
என்பதை  ‘‘சிற்றம்பலவன்’’ என்றதன்  பின்னர்க்   கூட்டுக.   தாழ்ந்த
கச்சு-பொருந்திய  கச்சு. இப்பாடலில் சீர்கள் சிறிது வேறுபட்டு வந்தன.