166.

166.   ‘‘எவரும்’’ என்றதற்கு, ‘மக்கள் யாவரும்’ என உரைக்க. தாள்
திருக்  கமலம்-தண்டினையுடைய    அழகிய தாமரை மலர். அதன்கண்
இருப்பவர்,  பிரமதேவர்.    பிரமனைப் பன்மையாற் கூறியது முடிதேடி
வந்த    பொழுது,      ‘அறிந்து      வந்தேன்’       எனப்பொய் 
கூறிய          இழிவை         உட்கொண்டு.        அறிவரு -
அளவறியப்படாத.     அளவறியப்படாமையை    வெளிப்படுத்தினோர்
அயனும்,     மாலுமாயினும்    அறியமாட்டாமை     அனைவர்க்கும்
பொதுவாதல்    பற்றி,    அவ்விருவரோடு,    ஏனைய    பலரையும்
உளப்படுத்துக்  கூறினார். பெருமை,  அடி பாதலத்தைக் கடந்தும், முடி
அண்டங்கள்       எல்லாவற்றையும்        கடந்தும்     நின்றமை.
‘பெருமையையுடைய  தழல்’  என்க.   அடல்-அடுதல்  ;  வருத்துதல்.
‘வருத்துதலையுடைய   அழல்’     என்க.  அழல்-வெப்பம்,  பிழம்பர்,
‘பிழம்பு’        என்பதன்         போலி.         பிழம்பு-வடிவம்.
உவரி-உவர்ப்புடையதாகிய.   ‘‘அரசு’’ என்றது பன்மை குறித்து நின்றது.
‘மா மறுகில் உறு களிற்றினது  ஈட்டம் மாகடலின் ஒலிசெய்’ என மாற்றி
அதனையும்.  ‘‘இஞ்சி  சூழ்’’   என்பதனையும், ‘தஞ்சை’ என்பதனோடு
தனித்தனி  முடிக்க.   இவரும்-உயர்ந்த.  ‘‘மால்வரை  செய்’’ என்றதில்
உள்ள செய், உவம உருபு. ‘இவர்க்குப் பிழம்பர் தழல்’ என முடிக்க.