184.
  

திருச்சிற்றம்பலம்
 

184.  ‘‘தேவர்காள்’’ என்பதனை முதலிற்கொண்டு, அதன் பின்னர்ப்
பின்னிரண்டடிகளைக்  கூட்டியுரைக்க.  ‘உணர்வோர் பருகுதோறு’ என
இயையும்.   ‘வாய்மடுத்துப்   பருகுதல்,  என்பது   பான்மை  வழக்கு.
‘‘அவர்க்கே’’ என்ற பிரிநிலை ஏகாரம், பிறர்க்குத் தித்தியாமை குறித்து
நின்றது.  தித்தியா-தித்தித்து.  இருந்தவா-இருந்தவாற்றை.  தேவர்களை
நோக்கிக் கூறினார். ‘யாம் திவ்விய தேகமும் (ஒளியுடம்பு) உடையோம்;
அதனால்   தேவராய்  நிற்கின்றோம்  எனச்  செருக்குகின்ற  உங்கள்
உருவத்தின்  ஒளி இவரது திருவுருவத்தின் ஒளிக்கு எட்டுணையேனும்
போதாமையைக்  கண்டு  அடங்குமின்கள்’  என்றற்கு.  இனி வருவன
அத்திருவுருவத்தின்     பெருமைகள்.        சத்தியாய்-அம்மையாய்.
சிவமாய்-அப்பனாய்,    தனிமுழு   முதலாய்-அவ்வாறு   நிற்றலானே
உலகிற்கு  ஓர் ஒப்பற்ற தலைவனாய், அதற்கு ஓர் வித்துமாய்-தம்மால்
படைக்கப்பட்ட   அவ்வுலகத்தின்  தோற்றத்திற்கும்,  ஒடுக்கத்திற்கும்
நிலைக்களமாய்.