227.

ஒக்க ஒட்டந்த அந்தியும் மதியமும்
   அலைகடல் ஒலியோடு
நெக்கு வீழ்தரு நெஞ்சினைப் பாய்தலும்
   நிறையழிந் திருப்பேனைச்
செக்கர் மாளிகை சூழ்தரு தில்லையுள்
   திருநடம் வகையாலே
பக்கம் ஓட்டந்த மன்மதன் மலர்க்கணை
   படுந்தொறும் அலந்தேனே.                    (2)
 

227.     ஒக்க ஓட்டந்த-ஒருசேர ஓடிவந்த. அந்தி-மாலைக்  காலம்.
‘மாலைக்  காலமும், சந்திரனும் ஒருசேர ஓடிவந்தன’ என்றான்.  பின்பு,
‘அவை       இரண்டும்       கடல்       ஒலியோடு     சேர்ந்து

நெஞ்சைப்   பிளந்தன’ என்றாள். நெக்கு வீழ்தரு   நெஞ்சு - முன்பே
உடைந்து  அழிந்த  மனம்.  ‘‘பாய்தல்’’ என்றது,  ‘போழ்தல்’ என்னும்
பொருட்டாய்    நின்றது.    நிறை    -     நெஞ்சினைத்   தன்வழி
நிறுத்துந்தன்மை.  ‘‘இருப்பேனை’’ என்றதை,  ‘இருப்பேன்மேல்’ எனத்
திரித்து.  அதனை,  ‘‘படுந்தொறும்’’என்பதனோடு  முடிக்க.  இவ்வாறு
திரியாமலே,  ‘‘பக்கம்  ஓட்டந்த’’  என்பதனை,   ‘அணுகிய’  என்னும்
பொருட்டாக்கி,  அதனோடு  முடித்தலும்  ஆம்.   மூன்றாம்  அடியை
முதலடியின்  பின்னர்க்  கூட்டி  உரைக்க.   பக்கம்  ஓட்டந்த-அருகில்
ஓட்டந்த - அருகில் ஓடிவந்த, அலந்தேன் - வருந்தினேன்.