(இ-ள்.) கைகள் ... எழுந்து - (முனிவர் உணர்ந்து)
கைகளைச்சிரமேற்குவித்துத் தொழுதுகொண்டே எழுந்தனராகி;
அத்திசை ...... செல்வழி - பேரொளி தோன்றிய அத்தென்றிசையை
நோக்கித் தமது மேனி முழுதும் ஆனந்தவெள்ளம் பெருகச் சிவந்த
நீண்ட சடையையுடைய உபமன்னிய முனிவர் சென்றனர்; அவர்
அவ்வாறு செல்லும்பொழுது; ஐயம் ... அந்தணர் - அதனால்
தமக்குள் எழுந்த ஐயம் நீங்கும்படிச் சூழ இருந்த மாதவர்கள்
பின்வருமாறு வினாவுவாராயினர்.

     (வி-ரை.) தொழுதெழுந்து - “தொழுதெழுவாள்” என்ற
குறளிற்போல;அத்திசை நோக்கித் தொழுதுகொண்டே எழுந்து -
என்றபடி.

     அத்திசை - தென்றிசை.

     மெய்யில் ஆனந்தவாரி விரவிட - மேனி முழுவதும் ஆனந்தக்
கண்ணீர் பெருக; மனத்துள்ளே உணர்ந்த அவ்வுணர்ச்சி
ஆனந்தத்தை விளைத்தது. “அன்பிற்கு முண்டோ வடைக்குந்
தாழ்” (குறள்.) ஆனந்தவாரி அன்பைக் காட்டும் அனுமான
அடையாளம் கைகள் கூப்பித் தொழுது அத்திசை முனிசெல்வுழி
என்று கூட்டுக. எதிர்கொண்டு சென்றார் என்க.

     செய்ய - சிவந்த. ஐயம் - வரும் பாட்டிற் காண்க.

     அந்தணர் - மாதவர். “அந்தணர் என்போர் அறவோர்”
என்பது திருகுறட் பிரமாணமாம்.  18