நீலச் சோபானமும் வயிரக் கன்னசாலையும்
மாலுமயனும்போல் வன என்ற ஆற்றலினால் ஒளிச்செங்கனக
மயமாடங்கள் பொன்னொளிப் பிழம்பாகிய சிவபெருமானை
நினைவூட்டின என்பது கருதப்படும். முன்னவற்றை வெளிப்பட
உவமை முகத்தாற் கூறிய ஆசிரியர், பின்னதனைக் கருதலனளவயாற்
பெறவைத்தது அவரது தெய்வக் கவிநல மாண்பாகும். என்னை?
இறைவன் "தனக்குவமையில்லாதான்" ஆதலின் உவமை கூறுதல்
அமையாது என்பதும், இறைவருண்மை (இருப்பு)
காட்சியளவையாலன்றிக் கருதல் - உரை என்கின்ற அளவைகளாலே
பெறப்படும் என்பதும் ஞானசாத்திர முடிபாதலானும், மாலும் அயனும்
தேடியபோது இறைவர் வெளிப்பட்டும் அறியவாராது மறைந்து
நின்றாராதலானும் இவ்வாறு உவமையால் உய்த்துணரவைத்துக்
கூறினாரென்க. காவிரியைப் பிரமனுக்கும் அடியவர்க்கும் உவமித்த
ஆசிரியர் அதனை இறைவரது முடியினின்று வரும் கங்கைக்கும்
அம்மையாரது கருணையினொழுக்கத்துக்கும் உவமித்ததன்
உள்ளுறையினையும் இங்கு நினைவு கூர்க. 54 - 57 பாட்டுக்கள்
பார்க்க. அவ்வாறே இங்குக் கங்கையும் பிரமனும் மாலும் (வரும்
பாட்டில்) அடியவருமேஉவமிக்கப்பட்ட தெய்வக்கவி மாண்பும்,
வேறு பதார்த்தங்கள் பாராது பரமே பார்த்திருக்கும் ஆசிரியரது
திருவுள்ளத்தின் மாண்பும் குறிக்கொள்க.

     கனகமயம் - நீலம் - வயிரம் - செம்பொன் ஒளி வீசுமாறு
மாடங்களைச் சுதை போக்கி அமைப்பதும், நீலம் கருமை நிறம்
வீசப் படிகளமைப்பதும், சாளரம் வெண்ணிற ஒளி பொருந்த
அமைப்பதும் இந்நாளிலும் இயல்பிற்காணும் காட்சியாகும்.

     முன்பாட்டிற் கங்கையினை உவமித்தாராதலின், அக்கங்கை
சூடிய பெருமானது தோற்றமும் இங்குக் காணப்படுமோ? எனின்
ஆம் என்று கூறுவார் போன்று, அது அவரைத் தேடிய அயன்
மால் என்ற இவர்களின் தோற்றத்தால் அறியக்கிடக்குமென
இப்பாட்டினாற் கூறினார். அவ்வாறு பெருமானது தோற்றம்
காணப்பெறுமாயின் அதனைக்கண்டு போற்றி நிற்கும்
அடியார்களது காட்சிகளும் உளவாமோ? எனின், அவையும் உள
என்ற கருத்து மேல்வரும் (1169) பாட்டால் கூறிய உவமத்தொடர்
கருத்தும் காணத்தக்கது.

     மாளிகைகள் உள மற்ற - என்பதும் பாடம். 91