பொக்கம் - பொய்; கரவு. அன்பால் உருகுவார்க்கன்றி, அன்பில்லாது
பூசையும் தவமும் புரிவார்க்கு இறைவன் அருளானென்பதை,

என்னும் திருநாவுக்கரசர் தேவாரத்தாலறிக. சினந்த வென்பது புருவ நெரித்த
என்பதனாற் குறிக்கப்பட்டது. மகத்தைப் பொடியாக்கினமையின் 'கொடுந்
தழலே' என்றான். செக்கமலம், வலித்தல் விகாரம். (23)

     (இ - ள்.) தென்னவன் இன்ன வண்ணம் ஏத்தினான் -
குலேசபாண்டியன் இவ்வாறு துதித்தானாக, செம்பொன் கூடல் மன்னவன்
கேட்டு - செம்பொன் நிறைந்த ஆலவாயில் எழுந்தருளிய சோமசுந்தரக்
கடவுள் அதனைக் கேட்டு ஆகாய வாணியால் - அசரீரியால், வையை நாட
- வையை நாடனே, உன்னது சோத்தம் நாம் கேட்டு உவந்தனம் - உனது
துதியினைக் கேட்டு நாம் மகிழ்ந்தோம்; இனியது ஆயிற்று - (அது எமக்கு)
இனிமையுடையதாயிற்று; இன்னம் ஒன்று உளது - (உனக்குக் கூற
வேண்டியது) இன்னும் ஒன்று உண்டு; கேட்டி என்றனன் அருளிச்செய்வான்
- அதனைக் கேட்பாயாக என்று கூறியருளுவான்.

     வாணி - வாக்கு. உன்னது, னகரம்விரித்தல். சோத்தம் - இழிந்தார்
செய்யும் அஞ்சலி, ஈண்டுத் துதியை உணர்த்திற்று;

என்னும் திருக்கோவையார் உரையை நோக்குக. இனிஎன்பது அம் சாரியை
பெற்றுத் திரிந்து இன்னம் என வழங்குவதாயிற்று. கேட்டி, கேள் பகுதி, த்
எழுத்துப்பேறு, இ விகுதி. என்றனன், முற்றெச்சம். (24)

     (இ - ள்.) இயம்பரும் பதிகள்தம்முள் - சொல்லுதற்கரிய திருப்பதிகள்
பலவற்றுள்ளும், ஆலவாய் ஏற்றம் - திருவாலவாய் சிறந்தது; ஈங்கு
சயம்புவாய்