(இ - ள்.) சாயும்பூங் கொம்பரில் - வளைகின்ற பூங்கொம்புகளைப்
போல, இறந்தான் புறம் சார்ந்து சூழ்ந்து அழூஉம் - இறந்தவனருகிற் சார்ந்து
சுற்றி நின்று அழுகின்ற, ஆயமென் மகளிர் - மெல்லிய தோழிப் பெண்கள்,
மீண்டு - திரும்பிப் பார்த்து, அன்பனோடு எங்கைதன் ஆவியும் போயதே
கொல் என - அன்பனோடு எமது தங்கையின் உயிரும் போயிற்றோவென்று
கருதி, கொடுங்கையால் மடிஉறப் புறம் தழீஇ - வளைந்த கையால் மடியிற்
பொருந்த அவளுடம்பைத் தழுவி, தூயதூசு எறிந்து இளைப்பு ஆற்றினார் -
தூய்மையான ஆடையால் வீசி இளைப்பினைப் போக்கினர்; சிறிது உயிர்
தோற்ற - அதனால் சிறிது உயிர்ப்பு வெளிப்பட.

     உயிர்தோற்ற இளைப்பாற்றினார் என்றுமாம். (15)

     (இ - ள்.) மெய்கழிந்த இன் உயிர் - உடலினின்றும் நீங்கிய இனிய
உயிரானது, மீண்டு தன் யாக்கையில் மெல்ல கைகலந்தாங்கு - திரும்பவும்
தனது உடலின் கண் மெல்ல வந்து கலந்தாற்போல, இருகால் இயங்குற்றன -
இரண்டு கால்களும் அசைந்தன; பொய்கை நீலம் சிறிது அவிழ்ந்தென -
பொய்கையின்கண் நீல மலர் சிறிது மலர்ந்தாற்போல, கண்களும் அலர்ந்தன
- கண்களும் சிறிது திறந்தன; பூவையை - அம்மாதினை, மைகழி நாண்முதல்
நான்கும் - குற்றம் நீங்கிய நாணம் முதலிய நான்கும், நால் வேலியாய்
வளைந்த - நான்கு வேலிகளாக வளைந்தன.

     கழிந்த என்னும் பெயரெச்சத் தகரம் தொக்கது. கைகலத்தல், ஒரு
சொல் நான்கு - நாண், மடம், அச்சம், பயிர்ப்பு. நாண் முதலிய நான்கும்
கற்பு வழுவுறாமற் காப்பனவாகலின் "நால் வேலியாய் வளைந்த" என்றார்.
வளைந்த, அன்பெறாத பலவின்பால் முற்று. (16)

     (இ - ள்.) கை எறியும் - நிலத்திற் கையினை மோதுவாள்; குழல்
கற்றை சோரும் - திரண்ட கூந்தல் சோருவாள்; திரிகால்/ நெய்துளி என -
திரி சிந்தும் நெய்த்துளியைப்போல, கண்புனல் கொங்கை முற்றத்து உக
நெஞ்சு உகும் - கண்ணீர் கொங்கையின் முன்றிலிற் சிந்த மனமுடைவாள்;
பைய வாய் விடும் - மெல்ல வாய் திறந்து புலம்பக் கருதுவாள்; புறம்
பார்க்கும் - புறத்திற் பார்ப்பாள்; நாண் நெடுந்தளைப் படும் - நாணாகிய
நீண்ட விலங்கிற் படுவாள்; சிறு தெய்வம் தொட்டாள் என - சிறிய
தெய்வத்தாற் பற்றப் பட்டவளைப்போல, தேம்பி விம்மாந்து ஒளிதேயும் -
தேம்பி விம்மி ஒளி குறைவாள்.