மூள - மூண்டு எரியவும், மறம் குலவு - வீரம் பொருந்திய, வேல் -
வேற்படையை, எடுத்த - திருக்கரத்தி லேந்திய, குமரவேள் - முருகவேளின்,
சேவடிகள் - சிவந்த திருவடிகளை, வணக்கம் செய்வாம் - வணங்குவாம்
எ - று.

     சூரபன்மன் கடல் நடுவே மாமரமாய்த் தோன்றி நின்றபொழுது
முருகக் கடவுள் ஆங்கெய்தி அதனைத் தமது வேலாற் றுணித்தனராகலின்
‘கருங்கடலும் - கலங்க’ என்றார். திருமுருகாற்றுப்படையுள் ‘பார்முதிர்
பனிக்கடல் கலங்கவுள் புக்குச், சூர்முதல் தடிந்த சுடரிலை நெடுவேல்’ என்று
கூறப்படுதலுங் காண்க. கிரவுஞ்சன் என்னும் அசுரன் மலைவடிவாயிருந்து,
முருகக் கடவுள் சேனையுடன் வரும் பொழுது மாயை பல புரிந்து, அவரது
வேலாற் பிளக்கப்பட்டமையால், ‘சிகைப் பொருப்பும் . . . . பிளப்ப’
என்றார். அவுணப் பெருங்கடல், குருரப் பொருப்பு என்பன உருவகம்.
வயிற்றினழல் - சோகத்தீ. இவ்வரலாறுகளனைத்தும் கந்தபுராணத்துட்
காண்க. வேலெடுத்த எனக் காரணத்தாற் காரியத்தைக் கூறினார். (15)

     (இ - ள்.) பழுது அகன்ற - குற்றநீங்கிய, நால்வகைச் சொல் மலர்
எடுத்து - பெயர் வினை இடை உரி என்னும் நான்கு வகையை யுடைய
சொற்களாகிய மலர்களை எடுத்து, பத்திபட பரப்பி - நிலல் பெற வைத்து,
திக்குமுழுது அகன்று - எல்லாத் திக்குகளினுஞ் சென்று, மணந்து -
கமழ்ந்து, சுவை ஒழுகி - கூசை ஒழுகப்பெற்று, அணிபெற - அழகுபெற,
அகன்ற அன்பு எனும் நார் - பெரிய அன்பாகிய நாரினால், அலங்கல்
தொடுத்து - பாமாலையாகச் செய்து, முக்கண் மூர்த்தி - மூன்று
கண்களையுடைய இறைவனுடைய, தாளில் - திருவடிகளில், தொழுது -
வணங்கி, சூட்ட - அணிவதற்கு, வரி - கீற்றுக்களையுடைய, சுரும்பும்
தேனும் - ஆண்வண்டும் பெண்வண்டும், கொழுது - குடைதலினால்,
அகன்ற - விரிந்த, வெண் தோட்டு முண்டகத்தாள் - வெண்மையான
இதழ்களையுடைய தாமரைப்பூவை இருக்கையாகவுடைய நாமகளின், அடி -
திருவடிகளை, முடிமேற் கொண்டு வாழ்வாம் - சென்னியிற் சூடிவாழ்வாம்
எ - று.

     பழுது - மலருக்குப் புழுக்கடி முதலியனவும், சொல்லுக்குத் திணை
வழு முதலியனவும் ஆம். மலரும் கோட்டுப்பூ கொடிப்பூ, நிலப்பூ, நீர்ப்பூ
என நால்வகைப்படும். நால்வகைச் சொல்லென்பன இயற்சொல், திரிசொல்,
திசைச்சொல், வடசொல் எனலுமாம்;