என்ன - இனிய திருவருளைச் சுரந்திடுதல் போல, கௌவை நீர் சுரந்து
எழுந்தன - ஒலிக்கின்ற நீரைச் சுரந்து மேலெழுந்தன எ - று.

     ‘நீறணிந்த கடவுணிறத்தவான்’ என்றார் கம்பரும். மேய்ந்து - பருகி;
‘கலங்குதெண்டிரை மேய்ந்து’ என்று திருத்தக்கதேவரும், ‘ஆர்கலிமேய்ந்து’
என்று கம்பரும் கூறுதல் காண்க. ஆற்றுவான் எனவும் பிரித்தலமையும்.
பல்லுயிர்க்கும் எவ்வமாற்றுவான் நீர் சுரந்து எனவும் கூட்டிக்கொள்க. ஈண்டு
எவ்வமாவது ஞாயிற்றின் வெம்மையும் உணவுன்மையும் ஆம். உமையுடன்
கூடிய இறைவன் சுரந்திடும் இன்னருளென்க;

என்னும் திருவாசகமும் காண்க. (2)

     (இ - ள்.) ஒல்லென வாய் திறந்து இடித்து - ஒல்லென்று வாயைத்
திறந்து முழங்கி, எல் ஒளி மழுங்க - சூரியன் ஒளியும் மழுங்கும் வண்ணம்,
தடித்து வாள்புடை விதிர்த்து நின்று - மின்னலாகிய வாட்படையைப்
பக்கங்களில் அசைத்து நின்று, இந்திர சாபம் பிடித்து - இந்திர வில்லை
ஏந்தி, நீள் அம்பு - நீண்ட நீராகிய அம்பினை, கோடைமேல் பெய்து -
கோடையாகிய பகையின்மீது சொரிந்து, வெம்பெரும் போர் - வெவ்விய
பெரிய போரினை, முடித்தும் நாம் என - நாம் முற்றுவிப்போமென்று,
வருதல் போல் - வருவதைப்போல், கொண்மூ மொய்த்தன - மேகங்கள்
நெருங்கின எ - று.

     ஒளியும் என்னுஞ் சிறப்பும்மை விகாரத்தாற் றொக்கது. தடித்து -
மின்னல். அம்பு - நீர், கணை. இந்திரசாபமாகிய வில் என்றும் நீராகிய
கணை என்றும் உரைக்க. கோடையைப் பகையென்னாமையால் இஃது
ஏகதேசவுருவகம். (3)