(இ - ள்.) அண்டவாணருக்கு - தேவர்களுக்கு, இன் அமுது
அருத்துவோர் - இனிய அவியுணவை உண்பிக்கும் முனிவரின், வேள்
விக்குண்ட ஆர்அழல் கொழும்புகை - வேள்விக் குண்டத்தில் நிறைந்த
தீயினின்று மேலெழும். கொழுவிய புகையானது, கோலும் அக்குன்றில் -
சூழும் அப்பொதியின்மலையில், புண் தவாத வேல் இறவுளர் - புலால்
நீங்காத வேலினையுடைய குறவர்கள், புனத்து எரிமடுப்ப - காட்டில்
தீயைமூட்ட, உண்ட கார் அகில் தூமமும் - அதனால் உண்ணப்படு கரிய
அகிலின் புகையும், ஒக்கவே மயங்கும் - அவ்வேள்விப் புகையின்
உடனாகவே மயங்கா நிற்கும் எ - று.

     வாழ்நர் என்பது வாணர் என மருவிற்று. கொலைத்தொழி
லுடையாரென்பார் ‘புண்ட வாதவே லிறவுளர்’ என்றார். தவாத தாவாத
என்பதன் விகாரம்; தபு கன்னும் பகுதி திரிந்து முடிந்ததுமாம். சுட்டு,
வருவிக்கப்பட்டது. இடையடியாகப் பிறந்த ஓக்க வென்னும் வினையெச்சம்
உடன் என்னும் பொருட்டு. (48)

     (இ - ள்.) கருவி வான் சொரி மணிகளும் - தொகுதியையுடைய
மேகங்கள் சொரிந்த முத்துக்களும், கழைசொரி மணியும் - மூங்கில்கள்
சொரிந்த முத்துக்களும், அருவிகான்ற பன்மணிகளும். அருவிகள் ஒதுக்கிய
பல்வகை மணிகளும், அகன்தலை நாகத்து - அகன்ற படத்தினையுடைய
நாகத்தினின்றும், கான்ற - உமிழப்பட்ட, இரவி செம்மணிகளும் -
சூரியன்போலும் சிவந்த மணிகளும், புனம் கவர் இனம்மான் குருவி வீழ்ந்திட
- தினைப்புனத்தின் கதிர்களைக் கவர்கின்ற கூட்டமாகிய மான்களும்
குருவிகளும் வீழும்படி, கொடிச்சியர் கவண்கோத்து எறிகல் - குறமகளிர்
கவணில்கோத்து எறிகின்ற கற்களாவன எ - று.

     கருவி - தொகுதி; ‘கருவிதொகுதி’ என்னும் தொல்காப்பியச்
சூத்திரவுரையில், ‘கருவிவான மென்புழிக் கருவி, மின்னு முழக்கு
முதலாயவற்றது தொகுதி’ எனச் சேனாவரையர் எழுதியிருப்பது இங்கே
அறியற்பாலது. நாகத்து என்பதில் இன் உருபு தொக்கது. புனம் என்றது
புனத்திலுள்ள கதிர்களை உணர்த்திற்று. மான் குருவி, எண்ணும்மை
தொக்கன. கொடிச்சியர் - குறிஞ்சிநில மகளிர். (49)