(இ - ள்.) என்பு பூண்டு இடுகாட்டில் பொடி ஆடும் உருத்திரனுக்கு
- என்பினை அணிந்து புறங்காட்டிலே சாம்பலைப் பூசி ஆடுகின்ற
உருத்திரனுக்கு, இடையறாத அன்பு பூண்டான் - மகவுக்கு அன்பு உடையாய்
- நீங்காத அன்பினை யுடையவன் மகவுக்கு அன்புடையவளே, நீயும் எமக்கு
ஆகாய் என்னா - நீயும் எங்களுக்கு ஆகமாட்டாய் என்று, வன்புபூண்டு
ஒழுகு - கொடுமையை மேற்கொண்டு ஒழுகாநின்ற, வைணவம் பூண்டு -
வைணவ நெறியைக் கைக்கொண்டு, பொறை இரக்கம் மானம் நீத்தார் -
பொறுமையையும் கருணையையும் மானத்தையும் அறவே கைவிட்ட
அவர்கள், துன்புபூண்டு அயர்வாளை - துன்பத்தை மேற்கொண்டு
சோருகின்ற கௌரியை, மகவையும் கொண்டு அகத்தைவிடத்
துரத்தினார்கள் - அக்குழவியையும் கைக் கொண்டு மனையினின்று
புறம்போக ஓட்டினார்கள்.

      உருத்திரனுக்கு அன்பு பூண்டான் மகவுக்கு அன்புடையாய் என்றது
அவர்கள் பொறாமை யென்னும் சிறுமைக் குணத்தைக் காட்டுகின்றது.
நீயும் என்னும் உம்மை, அவர்கள் எமக்கு ஆகாதவராதலே யன்றி என்னும்
பொருள் தருதலால் எச்சவும்மை. ஆகாமை - பொருந்தாமை; பகைமை.
முதலில் அவள் உறுந் துன்பத்தையும் நோக்காது, மருகி யென்றும்
எண்ணாது, இளங் குழந்தையின் அழுகையையும் கருதாது துரத்தினமையால்
‘பொறையிரக்க மான நீத்தார்’ என்றார். ஒழுகு என்னும் பெயரெச்ச
முதனிலை நீத்தார் என்பதன் விகுதியைக் கொள்ளும். (31)

     (இ - ள்.) தாய் இலாப் பிள்ளை முகம்தனை நோக்கித்
தெருவினிடைத் தளர்வாள் - தாயில்லாத அப்பிள்ளையின் திருமுகத்தை
நோக்கித் தெருவின்கண் வருந்தும் அக்கௌரியானவன், உள்ளம் கோயிலாக்
கொண்டு உறையும் கூடல் நாயகனை - தனது உள்ளத்தைக் கோயிலாகக்
கொண்டு எழுந்தருளி யிருக்கும் மதுரை நாயகனாகிய சோமசுந்தரக் கடவுளை,
மனக் குறிப்பில் கண்டு - மனத்தின் தியானத்தாலே தரிசித்து, வேயில்
ஆக்கிய தடம் தோள் கௌரி திருமந்திரத்தை விளம்பலோடும் - மூங்கிலால்
அமைத்தா லொத்த பெரிய திருத்தோள்களை யுடைய உமா தேவியின்
திருமந்திரத்தை ஓதியவளவில், சேயிலாக் கிடந்து அழுத குழவி - சேய்மை
யில்லையாகக் (அண்மையிற்) கிடந்து அழுத அம்மகவு, விசும்பிடை
விடைமேல் தெரியக் கண்டாள் - வானிலே இடப வூர்தியின்மேல் விளங்கத்
தரிசித்தாள்.