- குற்றமென்ற விதண்டையினாலே, மத்தகக் கண் விழித்து - நெற்றிக்
கண்ணைத் திறந்து, வெதுப்பின் - அதன் வெம்மையால், முத்து அகம் -
முத்துக்களைத் தன்னிடத்துள்ள, மலர்ந்த பொன் கமலத்திடை வீழ
முடுக்கினாய் - மலர்ந்த பொற்றாமரை வாவியில் வீழுமாறு செலுத்தினாய்.

     கற்ற என்னும் பெயரெச்சம் காரணப் பொருட்டு; முற்றக் கற்றுளேன்
என்னுஞ் செருக்கால் என்பது கருத்தாகக் கொள்க. விதண்டை - வாதத்தில்
வெல்லும் வேட்கை யுடையார் தமது பக்கத்தைத் தாபித்தலின்றிப் பிறர்
பக்கத்தை இகழ்தல் மாத்திரமான கதை. (9)

     (இ - ள்.) இருள் நிறைந்த மிடற்று அடிகேள் - இருள் நிரம்பிய
திருமிடற்றினை யுடைய பெரியோய், இனிக் கருணை செய்து - இனி அருள்
புரிந்து, இப்பிழை பொறுத்தருள் என்று - இக்குற்றத்தைப் பொறுக்கக்
கடவை என்று, கபிலனும் பரணனும் முதலாகிய பாவலர் யாவரும் -
கபிலனும் பரணனு முதலான புலவர் அனைவரும், சரணம் என்று அடிசார
விழுந்து - அடைக்கலமென்று திருவடியிற் பொருந்த வீழ்ந்து, இரந்தார் -
குறை யிரந்து வேண்டினர்.

     பாவலர் யாவரும் இப்பிழை பொறுத்தருள் என்று அடிசார விழுந்து
இரந்தார் என முடிக்க. (10)

     (இ - ள்.) அக்கீர வேலை ஆலம் அயின்ற - அந்தப் பாற்கடலிற்
றோன்றிய நஞ்சினை உண்டருளிய, எம் கருணை வள்ளல் - எமது அருள்
வள்ளலாகிய இறைவர், இக்கு ஈர் அம்மழலைத் தீஞ்சொல் - கரும்பின்
சுவையினை வென்ற அழகிய மழலை யாகிய இனிய சொல்லை யுடைய,
இறைவியோடு எழுந்து போந்து - உமைப் பிராட்டியோடு எழுந்து வந்தருளி,
நக்கீரன் கிடந்த செம்பொன் நளினப் பூந் தடத்து ஞாங்கர் - நக்கீரன்
அழுந்திக் கிடந்த சிவந்த பொற்றாமரை மலர்களை யுடைய வாவியினருகு,
புக்கு - அடைந்து, ஈரம் மதுரத்தீஞ்சொல் புலவர்தம் குழாத்துள் நின்றான் -
அன்புச் சுவைகனிந்த இனிய சொல்லை யுடைய புலவர் கூட்டத்துள்
நின்றான்.