பா - செய்யுளுறுப்புக்களுள் ஒன்று; அஃதாவது சேட்புலத்திலிருந்து
ஒருவன் எழுத்துஞ் சொல்லுந் தெரியாமற் பாடமோதுங்கால் இஃது இன்ன
செய்யுள் என அறிதற்கு ஏதுவாய் பரந்து பட்டு வரும் ஓசை. பனுவல் -
பாட்டு பதிகமுமாம். ஆவா, இரக்கப் பொருள் படும் இடைச்சொல்.

எனவும்,

எனவும் திருவாசகம் ஆசைப்பத்துள் அடிகள் அருளிச் செய்தல் காண்க.
ஆவா வென்னா என்னும் பாடத்திற்கு ஆவா என்றிரங்கி எனப் பொருள்
கூறுக. (68)

     (இ - ள்.) நெஞ்சே உரையே செயலே எல்லாம் நின என்றாய் -
உள்ளமும் உரையும் உடலுமாகிய அனைத்தும் உன்னுடையன என்று
கூறியருளினை; வஞ்சே போலும் - அது பொய்யே போலும்; அஃதேல்
இன்று வாராயோ - அஃது உண்மையானால் இப்பொழுது வராதிருப்பாயோ,
பஞ்சு ஏர் அடியாள் பாகா - செம்பஞ்சுக்குழம்பு ஊட்டிய அழகிய
திருவடிகளையுடைய பிராட்டியாரை ஒரு கூற்றிலுடையவனே, கூடல்
பரமேட்டீ - கூடலில் எழுந்தருளிய இறைவனே, அஞ்சேல் என்னாய் -
அஞ்சற்க என்று அருளுகின்றாயில்லை; ஐயா - ஐயனே, இதுவோ
அருளுக்கு அழகு - இங்ஙனம் வாளாவிருப்பதோ நின்னருளுக்கு அழகாகும்
(ஆகாது.)

     வஞ்சகம் என்பது வஞ்சு எனக் கடைக்குறையாயிற்று. (69)

     (இ - ள்.) காவிநேரும் கண்டா - நீலோற்பல மலரை ஒத்த
திருமிடற்றினை யுடையவனே, நாயில் கடையான பாவியேனை - நாயினுங்
கடைப்பட்ட பாவியாகிய என்னையும், பொருளாக்கொண்டு என்பணி

     (பா - ம்.) * அஞ்சே லென்னா விதுவோ.