என்றார். இவ்விரண்டு செய்யுளும் உருவகத்தை அங்கமாகக் கொண்டுவந்த
தற்குறிப்பேற்றம். (9)

     (இ - ள்.) கள் ஒழுக்குதார் மீனவன் கடிமனை புகந்த - தேனைச்
சொரிகின்ற வேப்ப மலர் மாலையை யணிந்த பாண்டியனது காவலையுடைய
மனையின் கண் புகுந்த, புள்ளுவப்பரி - வஞ்சக வுருக்கொண்ட குதிரைகள்,
நள் இருள் போது வந்து எய்த - நடுவிராப் பொழுது வந்து பொருந்த,
பிள்ளையாகிய மதிமுடிப்பிரான் விளையாட்டால் - பிறை மதியினைச் சூடிய
முடியினையுடைய இறைவன் திருவிளையாடலினால், உள்ளவாறு தம்வடிவு
எடுத்து - தமது வடிவத்தை முன் உள்ளபடியே எடுத்து, ஒன்றோடு ஒன்று
உசாவும் - ஒன்றோடொன்று உசாவா நிற்கும்.

     பிள்ளையாகிய மதி - பிறைமதி. (10)

     (இ - ள்.) சங்கின் ஓசையும் பிணப்பறை ஓசையும் - சங்கின்
ஒலியினையும் சாக்காட்டுப் பறையின் ஒலியினையும், சரிந்தமங்குல் ஓதியர்
அழுகுரல் ஓசையும் - பின்புறஞ் சரிந்த முகில் போலுங் கூந்தலையுடைய
மகளிர் அழுகுரலின் ஒலியினையும், வடம்தாழ் கொங்கை சேப்புறக் கை எறி
ஓசையும் - (அவர்கள்) முத்துமாலை தங்கிய கொங்கைகள் சிவக்குமாறு
கையினால் அடித்துக் கொள்ளும் ஒலியினையும், இன் அமுது என்ன -
இனிய அமுதினை வாய்குளிரப் பருகுவதுபோல, நாம் எங்கும் செவி குளிரப்
பருகுவம் - நாம் எவ்விடத்தும் செவிகள் குளிருமாறு நுகர்வோம்.

     சங்கோசையும் சாக்காடு குறித்தது. சரிந்த - துயரத்தால் முடியாது
கிடக்கின்ற என்றுமாம். சேப்பு - சிவத்தல். எங்கும் - புறங்காட்டிலும்
அதனைச் சூழ்ந்த இடங்களிலும். பருகும் இயற்கை யுடையேம் என்க. குளிற
என்னும் பாடத்திற்கு ஒலிக்க என்று பொருள் கொள்க. (11)