நாதம் என்றது சிவதத்துவத்தை; இறைவன் அதனை அதிட்டித்து நிற்றலின்
‘நாத’ என்றார்; தலைவன் என்றுமாம். நாத முடிவிறந்த என்றது நாதத்தின்
எல்லையாகிய குடிலை என்னும் மகாமாயையைக் கடந்த என்றபடி.
நாதமுடிவிறந்த பாத என இயைக்க;

என்னும் திருவாசகமும் இக்கருத்தே பற்றியது. நாதமுடிவிறந்த நாடகம்
எனக் கொண்டு சுத்தமாயையைக் கடந்த சிற்சத்தியாகிய ஞான வெளியிலே
புரியும் ஞான நாடகம் என்றுரைத்தலுமாம். போதநெறி என்றது பாசஞான
பசுஞானங்களை;

என்பது சிவஞான சித்தி. நான்கடியிலும் இணையெதுகை வந்துள்ளன.
இச்செய்யுளிலும் பின்னிரண்டு செய்யுளிலும் ஓகாரங்கள் புலம்பல் விளியில்
வந்தன. (48)

     (இ - ள்.) ஐயவோ - ஐயனே, என்னுடைய அன்பவோ - என்னுடைய
அன்பனே, அன்பர்க்கு மெய்யவோ - நின் அன்பர்கட்கு மெய்யாயுள்ளவனே,
மெய் இல் வினையேன் தலைவைத்தகையவோ - மெய்யில்லாத (பொய்
நிறைந்த) தீவினையேன் தலையின்கண் வைத்தருளிய திருக்கரத்தை
யுடையவனே, செய்ய கழல் காலவோ - (அங்ஙனம் வைத்த) சிவந்த
வீரகண்டையை யணிந்த திருவடியையுடையவனே, காலனைக்காய் செய்யவோ
- கூற்றுவனை உதைத்தருளிய செம் மேனியுடையவனே, வேதப்பரி ஏறும்
சேவகவோ - வேதப்புரவியில் ஏறியருளும் வீரனே.

     இறைவன் அன்பர்க்கு அன்பனாதலையும் அன்பர்க்கு
மெய்யனாதலையும்,

என்னும் திருவாசகங்களால் அறிக. அத்தமத்தக சையோக தீக்கையும்
திருவடி தீக்கையும் செய்தமை தோன்ற ‘விளையேன் றலைவைத்த கையவோ
காலவோ,’ என்றார். (49)