செய்யுள் - சூத்திரம், உரை, பாட்டு என்னும் மூன்றற்கும் பொதுவான பெயர்.
கவி - பாட்டு. செய்யுளாகிய கவியெல்லாம் என்க. ஆடுதல் - கூறுதல். (6)

     (இ - ள்.) வல்தாள் மழவிடையாய் - வலிய கால்களையுடைய
இளமையாகிய இடபவூர்தியை யுடையாய், அவன் மணிவாணிகன் ஊமன்
என்றால் - அவன் மணிகளின் குணங் குற்றங்களை ஆராயும் வணிகர்
மரபினனும் ஊமனுமாகில், அவன் நயந்து கேட்டு - அவன் (இப்பாடலை)
விரும்பிக் கேட்டு, இப்பாடலில் கிடக்கும் நன்றானவும் தீது ஆனவும்
ஆய்ந்து - இதிற் கிடக்கின்ற நன்மையையும் தீமையையும் ஆராய்ந்து,
அதன் தன்மை குன்றாவகை எங்ஙனம் அறைவான் என - அதன்
தன்மையைக் குறைவின்றி எவ்வாறு கூறுவான் என்று வினவ, மன்று ஆடிய
கூத்தன் - வெள்ளியம்பலத்திலே திருக்கூத்தாடிய பெருமான்.

     மணிவாணிகனா யுள்ளான் பாட்டின் றன்மையை ஆராய்ந்தறிதல்
எங்ஙனம், ஊமனாயுள்ளவன் அதனைச் சொல்லுவதெங்ஙனம் என
ஐயுற்றுவினாவினாரென்க. (7)

     (இ - ள்.) மல்ஆர்தடம்புய வாணிக மைந்தன் - வலி நிறைந்த
பெரிய தோளையுடைய அவ்வணிக மைந்தன் - தனக்கு இசைய - தனக்குப்
பொருந்த, சொல் ஆழமும் பொருள் ஆழமும் கண்டால் -
சொல்லாழத்தையும் பொருளாழத்தையும் காணின், முடிதுளக்கா - முடியை
அசைத்து, கல் ஆர் புயம் புளகித்து உளம்களி தூங்குவன் - மலைபோன்ற
தோள்புளகித்து உள்ளத்தின்கண் மிக மகிழ்வன்; உங்களுக்குக் கலகம்
எல்லாம் அகன்றிடும் - உங்களுள் நேர்ந்த கலகம் அனைத்தும் நீங்கும்,
என்று - என்று கூறியருளி, ஆலயம் சென்றான் - திருக்கோயிலுட்
சென்றருளினான்.

     துளக்கா, செய்யா என்னும் வாய்பாட்டு வினையெச்சம், கல் - மலை.
ஆர், உவமவுருபு. (8)