புண்தோய் குருதி - பகைவருடலிற்பட்ட புண்ணின் குருதியிற் றோய்ந்த,
மறக் கன்னி - கொற்றவை வாழும், புகழ்வேல் - புகழ் பொருந்திய
வேலையுடைய, வழுதி நிகழ் நாளில் - பாண்டியன் அரசு புரிந்து வரும்
நாளில்.

     குடநாடு - மலைநாடு. அலங்குதலையுடைய ஆர்த்தார் என்னலுமாம்;
அலங்கல் - அசைதல். மருமான் - வழித்தோன்றல். குருதியையுடைய வேல்,
மறக்கன்னி வாழும் வேல், புகழ்வேல் எனத் தனித்தனி இயைக்க. வேலில்
கொற்றவை வாழும் என்பர். (4)

     (இ - ள்.) தேன் ஆர் பனந்தாரான் - தேன் நிறைந்த பனம்
பூமாலையை யணிந்த சேரன், கூடல் கோமகனைக் கண்டு -
கூடற்றலைவனாகிய கூன் பாண்டியனை நேரிற் கண்டு, காலில் வீழ்ந்து -
அவன் காலில் வீழ்ந்து வணங்கி, விண் துழாவும் கைம் மாவும் - மேகத்தைத்
துழாவும் துதிக்கையினையுடைய யானைகளையும், வெறுக்கைக்குவையும் -
பொற் குவியல்களையும், மணிக்குவையும் - மணிக் குவியல்களையும், வண்டு
வீழும் தார் அளகவல்லி ஆயமொடு நல்கி - வண்டுகள் மொய்க்கும்
மாலையையணிந்த கூந்தலையுடைய கொடிபோன்ற பெண்கள் கூட்டத்தையுங்
கொடுத்து, தன் நாடு தனது நாட்டினை, பண்டுபோலக் கைக்கொண்டு
போனான் - முன் போலப் பெற்றுக்கொண்டு சென்றனன்.

     குவை - திரள். கைம்மா முதலியவற்றைத் திறையாக நல்கினான். வல்லி
ஆயம் - பரிசன மகளிர். கோமகனைக் கண்டு நல்கி வீழ்ந்து கைக்கொண்டு
போனான் என்க. (5)

     (இ - ள்.) சென்னிக்கோனும் - சோழ மன்னனும், தான் ஈன்ற திலகப்
பிடியை - தான் பெற்ற திலதமணிந்த பெண்யானை போல்வாரும், கோது
இல் புகழ் ஒளியால் - குற்றமற்ற புகழாகிய ஒளியினால், உலகமெலாம்
மின்னி விளக்கும் சைவமணி விளக்கை - உலகமனைத்தையும் ஒளி வீசி
விளக்குகின்ற சைவ மாணிக்க விளக்குப் போல்வாருமாகிய, கன்னிக்கோல
மங்கையருக்கரசி தன்னை - கன்னிப் பருவமுடைய அழகிய
மங்கையர்க்கரசியாரை, கௌரியற்கு - அப்பாண்டியனுக்கு, வன்னிக் கோ
முன் மணம் புணர்த்தி - தீக்கடவுள் முன்னே மணஞ் செய்து கொடுத்து,
தன் வளநாடு வாங்கினான் - தனது வளப்ப மிக்க நாட்னைப் பெற்றுக்
கொண்டான்.