முகப்பு

நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தம்

நான்காம் ஆயிரம் நம்மாழ்வார் திருவாய் மொழி
ஆழ்வார் தாம் சேர்ந்து அனுபவிக்கும் நிலையைச் செய் என எம்பெருமானை வேண்டுதல்
3323 பிறந்த ஆறும் வளர்ந்த ஆறும் பெரிய பாரதம்       கைசெய்து ஐவர்க்குத் திறங்கள் காட்டியிட்டுச் செய்து போன மாயங்களும் நிறம் தன் ஊடு புக்கு எனது ஆவியை நின்று நின்று       உருக்கி உண்கின்ற இச் சிறந்த வான் சுடரே உன்னை என்றுகொல் சேர்வதுவே?             (1)
3324 வதுவை வார்த்தையுள் ஏறு பாய்ந்ததும் மாய மாவினை       வாய் பிளந்ததும் மதுவை வார் குழலார் குரவை பிணைந்த குழகும் அது இது உது என்னலாவன அல்ல என்னை உன்       செய்கை நைவிக்கும் முது வைய முதல்வா உன்னை என்று தலைப்பெய்வனே?             (2)
3325 பெய்யும் பூங் குழல் பேய் முலை உண்ட பிள்ளைத் தேற்றமும்       பேர்ந்து ஓர் சாடு இறச் செய்ய பாதம் ஒன்றால் செய்த நின் சிறுச் சேவகமும் நெய் உண் வார்த்தையுள் அன்னை கோல் கொள்ள நீ உன்       தாமரைக் கண்கள் நீர் மல்க பையவே நிலையும் வந்து என் நெஞ்சை உருக்குங்களே             (3)
3326 கள்ள வேடத்தைக் கொண்டு போய் புரம் புக்க ஆறும்       கலந்து அசுரரை உள்ளம் பேதம் செய்திட்டு உயிர் உண்ட உபாயங்களும் வெள்ள நீர்ச் சடையானும் நின்னிடை வேறு அலாமை       விளங்க நின்றதும் உள்ளம் உள் குடைந்து என் உயிரை உருக்கி உண்ணுமே             (4)
3327 உண்ண வானவர் கோனுக்கு ஆயர் ஒருப்படுத்த       அடிசில் உண்டதும் வண்ண மால் வரையை எடுத்து மழை காத்தலும் மண்ணை முன் படைத்து உண்டு உமிழ்ந்து கடந்து இடந்து       மணந்த மாயங்கள் எண்ணும்தோறும் என் நெஞ்சு எரிவாய் மெழுகு ஒக்கும் நின்றே            (5)
3328 நின்ற ஆறும் இருந்த ஆறும் கிடந்த ஆறும்       நினைப்பு அரியன ஒன்று அலா உருவு ஆய் அருவு ஆய நின் மாயங்கள் நின்று நின்று நினைக்கின்றேன் உன்னை எங்ஙனம்       நினைகிற்பன்? பாவியேற்கு ஒன்று நன்கு உரையாய் உலகம் உண்ட ஒண் சுடரே             (6)
3329 ஒண் சுடரோடு இருளுமாய் நின்ற ஆறும் உண்மையோடு       இன்மையாய் வந்து என் கண் கொளாவகை நீ கரந்து என்னைச் செய்கின்றன எண் கொள் சிந்தையுள் நைகின்றேன் என் கரிய       மாணிக்கமே என் கண்கட்குத் திண் கொள்ள ஒரு நாள் அருளாய் உன் திரு உருவே             (7)
3330 திரு உருவு கிடந்த ஆறும் கொப்பூழ்ச்       செந்தாமரைமேல் திசைமுகன் கருவுள் வீற்றிருந்து படைத்திட்ட கருமங்களும் பொரு இல் உன் தனி நாயகம் அவை கேட்கும்தோறும்       என் நெஞ்சம் நின்று நெக்கு அருவி சோரும் கண்ணீர் என் செய்கேன் அடியேனே?             (8)
3331 அடியை மூன்றை இரந்த ஆறும் அங்கே நின்று ஆழ் கடலும்       மண்ணும் விண்ணும் முடிய ஈர் அடியால் முடித்துக்கொண்ட முக்கியமும் நொடியுமாறு அவை கேட்கும்தோறும் என் நெஞ்சம்       நின் தனக்கே கரைந்து உகும் கொடிய வல்வினையேன் உன்னை என்றுகொல் கூடுவதே?             (9)
3332 கூடி நீரைக் கடைந்த ஆறும் அமுதம் தேவர்       உண்ண அசுரரை வீடும் வண்ணங்களே செய்து போன வித்தகமும் ஊடு புக்கு எனது ஆவியை உருக்கி       உண்டிடுகின்ற நின் தன்னை நாடும் வண்ணம் சொல்லாய் நச்சு நாகு அணையானே             (10)
3333 நாகு அணைமிசை நம் பிரான் சரணே சரண்       நமக்கு என்று நாள்தொறும் ஏக சிந்தையனாய்க் குருகூர்ச்       சடகோபன் மாறன் ஆக நூற்ற அந்தாதி ஆயிரத்துள்       இவையும் ஓர் பத்தும் வல்லார் மாக வைகுந்தத்து       மகிழ்வு எய்துவர் வைகலுமே             (11)