தொடக்கம்
	72. வாய்மை கூறி வருத்தம் தணித்தல்       திருமலர் இருந்த முதியவன் போல   நான்முகம் கொண்டு, அறி நன்னர் நெஞ்சு இருந்து,   வேற்றருள் பிறவி தோற்றுவித்து எடுத்து;   நிலம் இரண்டு அளந்த நெடுமுகில் மான,   அரக்கர்தம் கூட்டம் தொலைத்து, நெய் உண்டு; 5 களிற்று உரி புனைந்த கண்ணுதல் கடுப்ப   அழல் எடுத்து ஒன்னலர்புரம் எரி உட்டி;   இனைய, எவ் உலகும் தொழுது எழு திரு வேல்,   சரவணத்து உதித்த அறுமுகப் புதல்வன்--   பரங்குன்று உடுத்த பயம் கெழு கூடல் 10 பெரு நகர் நிறைந்த சிறு பிறைச் சென்னியன்;   மால் அயன் தேடி, மறை அறைந்து, அறியாத்   தன் உரு ஒன்றில் அருள் உரு இருத்திய   ஆதி நாயகன்; அகல் மலர்க் கழல் இணை   நண்ணலர் கிளைபோல் தன் மனம் திரிந்து, நம் 15 துறைவன் தணக்க, அறிகிலம் யாமே--   பிணர் முடத் தாழை விரிமலர் குருகு என,   நெடுங் கழிக் குறுங் கயல், நெய்தலுள் மறைந்தும்;   புன்னைஅம் பொதும்பர்க் குழைமுகம் குழைமுகம்   கருந் திரை சுமந்து எறி வெண் தரளத்தினை 20 அரும்பு என, சுரும்பினம், அலர நின்று இசைத்தும்;   கலம் சுமந்து இறக்கும் கரி இனம் பொருப்பு என,   பருகிய முகிற்குலம், படிந்து கண்படுத்தும்;   பவள நன் கவைக் கொடி வடவையின் கொழுந்து என,   சுரிவளை குளிக்குநர் கலனிடைச் செறிந்தும்; 25 வெள் இற உண்ண விழைந்து புகு குருகினம்,   கருங் கழி நெய்தலைக் காவல் செய் கண் என,   அரவு எயிற்று அணி முட் கைதையுள் அடங்கியும்;   விண் தொட எழுந்து விழுதிரைக் குழுவினைக்   கடல் வயிற்று அடங்கிய மலையினம் வரவு என, 30 குழி மணற் கேணியுள் கொம்பினர் படிந்தும்;   முயங்கிய உள்ளம் போகி,   மயங்கிய துறையினம் ஒருங்குழி வளர்ந்தே.	உரை