மேனாள் அகிலம் தரமெல் லியலா
        ஆனா அருள்தன் னைஅளித் தொருபால்
        தானா கஇருத் தியதற் பரனை
        நானா மயல்செய் வதுநன் றிதுவே

என்று கூறியுள்ளான்.

    இறைவன் அகங்காரம் அற்றவன்.  அவனுக்கு இத் தத்துவம் இருந்தால் பிட்டுக்கு மண் சுமந்திரான் ;  பரவை யாரிடம் தூதுபோய் இரான்.  ஆகவே, அவன் நீர் அகங்காரி.  இறைவன் தேவர்கள் பொருட்டு நஞ்சை ஆகாரமாகக் கொண்டவன்.    “ அருள்கொடு மாவிடத்தை எரியாமல் உண்டவன். “  என்று அப்பரும்,  “ உலகுய்யகாரின் மல்கு கடல் நஞ்மது உண்ட கடவுள் “  வானவர்கள் தானவர்கள் வாதைபட வந்ததொரு மால்விடம் தான்அமுது செய்து அருள் புரிந்த சிவன் “  எனச் சம்பந்தரும்,  “ விடம் சுட வந்தமரர் தொழ அங்கு அலக்கண் தீர்த்து அவ்விடம் உண்டு, உகந்த அம்மான் “  எனச் சுந்தரரும் இறைவன் விடத்தை உண்டதைக் குறித்துள்ளனர்.  ஆகவே, அவன்காரி ஆகாரி.  சிவபெருமான் வேதங்கள் காண்டற் கரியன்.   “ எதிர் மறை எட்டும்தோறும் வஞ்சனாய் அகல்வான். “   “  வேதங்கிடந்து தடுமாறும் வஞ்சவெளி “  எனப் பரஞ்சோதியாரும், “ ஆர் அறிவார் என்று அனந்த மறை ஓலமிடும் பேர் அறிவே இன்பப் பெருக்கே பராபரமே “  எனத் தாயுமானவரும் கூறுதலை அறியவும்.  இறைவன் பிரணவ வடிவினன்.  இதனைத் திருமுறைகளில் வரும் தொடர்களால் நன்கு உணரலாம்.   “ ஒங்காரத்துள் பொருளாய் உள்ளான், ஓங்காரத் துருவாகி நின்றானை “ “ உய்ய என் உள்ளத்து ஓங்காரமாய் நின்ற மெய்யா “  என வருதல் காண்க.  திருமந்திரத்தில்,

    ஓங்காரத் துள்ளே உதித்தஐம் பூதங்கள்
    ஓங்காரத் துள்ளே உதித்த சராசரம்
    ஓங்கார தீதத் துயிர்மூன்றும் உற்றன
    ஓங்கார சீவ பரசிவ ரூபமே

எனக் கூறப்பட்டு உள்ளதையும் அறியவும்.  ஆகவே, அவன் ஓங்காரி.