புதுக்கவிதை உத்திகள்

     சொல் என்பதே குறிப்பிட்ட பொருளை உணர்த்தும்
குறியீடாகும். சில     சொற்கள் மற்றொன்றிற்காக நிற்பதும்,
மற்றொன்றின் பிரதிநிதியாகச் செயல்படுவதும், மற்றொன்றைச்
சுட்டிக் காட்டுவதும் ஆகிய நிலைகளில் அமைவதுண்டு. தன்னோடு
நெருக்கமான தொடர்புடைய பொருளைக் குறித்த உணர்வினைக்
குறியீடு தோற்றுவிக்கின்றது.

     குறியீட்டை இயற்கைக் குறியீடு, தொன்மக் குறியீடு, வரலாற்றுக்
குறியீடு, இலக்கியக் குறியீடு என வகைப்படுத்தலாம்.

வறுமையில் வாடும் மக்களைக் குறித்து அமைந்த

     இலையுதிர்காலம் இல்லாமலேயே
     உதிருகின்ற உயர்திணை மரங்கள்
                                                     (தமிழன்பன்)

என்னும் கவிதை இதற்குச் சான்றாகும். மரங்களாவது பருவ காலச்
சூழலுக்கேற்பத்தான் இலைஉதிர்க்கும். ஆனால் பட்டினிச்சாவில்
பலியாவோருக்குப் பருவம் ஏது?

     தொன்மம் என்பது பழமையைக் குறிக்கும். புராண இதிகாச
நிகழ்வுகளை ஏற்றும், மாற்றியும் புதுக்கியும் கவிஞன் தன்
கருத்தைப் புலப்படுத்தும் முறை இது.

     சமத்துவம் குறித்த சிந்தனையை மாபலிச்சக்கரவர்த்தியிடம்
மூவடி மண்கேட்டு அளந்த வாமன அவதாரக் கருத்தை அமைத்து
உரைக்கின்றார் கவிஞர்.

     ஓர் அடியை
     முதலாளித்துவ
     முடிமேல் வைத்து
     ஓர் அடியை
     நிலப்பிரபுத்துவ
     நெஞ்சில் ஊன்றி
     ஓர் அடியை
     அதிகார வர்க்கத்தின்
     முகத்தில் இட்டு
     மூவடியால்
     முறைமை செய்ய
     எழுகிறது
                                      (தமிழன்பன்)

     வாமனன் முதலடியால் மண்ணையும், இரண்டாம் அடியால்
விண்ணையும், அளந்து மூன்றாம் அடியை மாபலி தலைமேல்
வைத்தான் என்பது புராணம்.

    அங்கதம் என்பது ஒருவகைக் கேலியாகும். இது தீங்கையும்
அறிவின்மையையும் கண்டனம் செய்வதாக அமையும்; சமகால
நடப்பில்,     நிகழ்வுகளில்     எதிரிடைப்     பதிவுகளாக
இருக்கக்கூடியதாகும்.     குற்றங்களைக்     கடிந்துரைக்காமல்
நகைச்சுவையுடன் சுட்டித் திருத்தவல்ல திறனுடையது இது.

     தனி மனித அங்கதம், சமுதாய அங்கதம், அரசியல் அங்கதம்
என இதனை வகைப்படுத்தலாம்.

     மனிதன், கிடைத்த பொருளை அனுபவிக்கத் தெரியாதவனாக
உள்ளான். தாமரையருகில் வாழும் தவளையாகத் தேனுண்ணத்
தெரியாமல் வாழ்கிறான். அறிவியல் வசதிகள் வாய்க்கப் பெற்றும்,
அதனைச் சிறப்புறப் பயன்கொள்ளத் தெரியாமல் பாழாக்குகின்றான்.

என்னும்     வரிகளில் இவ்வுண்மை உணர்த்தப்படுகிறது.
இம்முட்டாள்தனத்தை மெல்ல மெல்லத் திருத்திக் கொள்ள
மாட்டார்களா இக்கவிதையைக் கண்ட பின்பு?

     தனிநபர் உடைமைகளுக்குப் பாதுகாப்பு இல்லாத நிலையை,

     திண்ணை இருட்டில் எவரோ கேட்டார்
     தலையை எங்கே வைப்பதாம் என்று
     எவனோ ஒருவன் சொன்னான்
     களவு போகாமல் கையருகே வை !
                                                          (ஞானக்கூத்தன்)

என்னும் கவிதை நாசூக்காக உணர்த்துகிறது.

     சமுதாயத்தில்     நீதியை     நிலைநிறுத்த     வேண்டிய நீதிமன்றத்தினர், அவற்றில் வழுவுகின்ற நிலையைக் கருத்தில் கொண்டு,

     வழக்கறிஞர்களுக்குள்
     கடுமையான
     வாதம்-
     இறந்து போய்விட்ட
     நீதியின் பிணத்தை
     எரிப்பதா. . .
     புதைப்பதா . . .
     என்று !
                                     (மேத்தா)

என்னும் கவிதை உணர்த்துகின்றது.

     அரசியல்வாதிகள் தேர்தல் காலங்களில் மக்களை மூளைச்
சலவை செய்யப் பலவிதமாக முழக்கமிடுவார்கள்.

     ஏழைகளே
     எங்கள் கட்சி
     உங்களுக்காகவே !
     நீங்கள்
     ஏமாற்றி விடாதீர்கள்
     இப்படியே இருங்கள் !
                
                                       (தமிழன்பன்)

இவ்வகைகளில் அங்கதக் கவிதைகள் விரியும்.

     ஒன்றுக்கு ஒன்று எதிரானவைகளைக் கொண்டு அமைப்பது
முரண் என்னும் உத்தியாகும். மரபுக் கவிதைகளில் முரண்தொடை
எனக் கூறப்படும். மாறுபட்ட இரு பொருள்களை அடுத்தடுத்து
இணைத்துப் பார்ப்பதில் சுவை கூடும்; நினைவிலும் நிற்கும்.

     சொல் முரண், பொருள் முரண், நிகழ்ச்சி முரண் என இதனை
வகைப்படுத்தலாம்.

சொல் அளவில் முரண்படத் தொடுப்பது இது,

     நாங்கள்
     சேற்றில்
     கால் வைக்காவிட்டால்
     நீங்கள்
     சோற்றில்
     கைவைக்கமுடியாது !

என்பதில் கால், கை என்பன முரண்பட அமைந்தன.

     இறப்பதற்கே
     பிறந்ததாய் எண்ணிப் பழகியதால்
     நமது
     மூச்சில்கூட நாம் வாழ்வதில்லை
     மரணம் வாழ்கிறது !
                                               (தமிழன்பன்)

என்னும் கவிதையில் இறப்பு x பிறப்பு, மரணம் x வாழ்க்கை என
முரண் சொற்கள் அமைந்துள்ளன.

     வாழ்க்கை இதுதான்
     செத்துக்கொண்டிருக்கும் தாயருகில்
     சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் குழந்தை
                                                     (அறிவுமதி)

     சிலேடை என்பது ஒரு சொல்     இருபொருள்பட
வருவதாகும். பொதுவாக, புதுக்கவிதை சொல்லலங்காரத்தை விரும்புவதில்லை. எனவே, ஒரு சில கவிதைகளில்தான் சிலேடை உத்தியைக் காணமுடிகின்றது.

     காமத்துப்பால்

     கடைப்பால் என்றாலே
     கலப்புப்பால் தான் !
                                  (அப்துல் ரகுமான்)

     என்னும் கவிதையில், கடை என்பது, விற்பனை நிலையம்,
கடைசி என்னும் பொருள்களையும், கலப்பு என்பது பாலும் நீரும்
கலப்பு, ஆண் பெண் கலப்பு என்னும் பொருள்களையும் தந்து
சிலேடையாகத் திகழ்வதைக் காணலாம்.

 
    சொல்லுக்கும் அஃது உணர்த்தும் பொருளுக்கும்
இடையிலான தொடர்பு பலவற்றில் புரியும் ; சிலவற்றில் புரியாது.
அதற்குக் காரணமும் நமக்குத் தெரியாது. புதுக்கவிதையாளர் சிலர்
இதனையே ஓர் உத்தியாக எடுத்துக் கொண்டனர். கவிதை
உள்ளது, அதற்குப் பொருளும் உள்ளது, படிப்பவர்தம்
அறிவுக்கும் உணர்வுக்கும் அனுபவத்திற்கும் ஏற்ப அது வெவ்வேறு பொருளைத் தரும் என்பது அவர்களின் கருத்து.
இன்னும் சொல்லப்போனால், குறிப்பிட்ட ஒரே ஒரு பொருளை
மட்டும் தருவது கவிதையாகாது என்பது அத்தகையோர் வாதம்
எனலாம்.

     இருண்மை உத்தி மேனாட்டு இலக்கியத் தாக்கத்தால்
ஏற்பட்டதாகும்.

எடுத்துக்காட்டு :

     தேசிய இறைச்சிகளான நம்
     பரிமாற்றம்
     ஆரம்பிக்காமல் முடிந்துவிட்டது.
             (தேவதச்சன்)

     நான் ஒரு உடும்பு
     ஒரு கொக்கு
     ஒரு ஒன்றுமேயில்லை
         (நகுலன்)

     எதிரே
     தலைமயிர் விரித்து
     நிலவொளி தரித்து
     கொலுவீற்றிருந்தாள்
     உன் நிழல்
        (பிரமிள்)

இவை போன்ற கவிதைகள், பார்ப்பவர் எண்ணத்திற்கேற்ப,
மேகங்கள் பல்வேறு பொருள்களாய்ப் புரிந்து கொள்ளப்படுவது
போலப் படிப்பவர் கருத்திற்கேற்பப் புரிந்து கொள்ளப்படுபவை
யாகும்.

     இவ்வாறு, பல்வேறு உத்திமுறைகள், புதுக்கவிதைக்குப்
பெருமை சேர்ப்பனவாக அமைந்துள்ளன.