உள்ளடக்கம்

     மனிதர்கள் ஒருவருக்கொருவர் உதவுதலும், துயர்கண்டு வருந்தித் தீர்க்க முற்படுதலும் இடையூறு செய்யாதிருத்தலும் மனிதநேயம் ஆகும்.

    வாடிய பயிரைக் கண்டபோ தெல்லாம்
    வாடினேன் ; பசியினால் இளைத்தே
    வீடுதோ றிரந்தும் பசியறா(து) அயர்ந்த
    வெற்றரைக் கண்டுளம் பதைத்தேன் ;
    நீடிய பிணியால் வருந்துகின் றோர்என்
    நேருறக் கண்டுளம் துடித்தேன் ;
    ஈடின்மா னிகளாய் ஏழைக ளாய்நெஞ்(சு)
    இளைத்தவர் தமைக்கண்டே இளைத்தேன்

     எனவரும் இராமலிங்க அடிகளாரின் திருவருட்பா,
மனிதநேயத்தையும்     ஆன்மநேயத்தையும்     தெள்ளிதின்
உணர்த்துவதாக உள்ளது.

     அண்டை மாநிலம், அண்டை நாடுகள் என அடுத்தடுத்து
இருப்பனகூட எல்லைக்கோடு, மண்ணுரிமை முதலான பல்வேறு
காரணங்களாலும், தீவிரவாதங்களாலும், நாளும் நவீன ஆயுதம்
கொண்டு போரிடும் இக்காலத்திற்கு மனிதநேயம் மிகமிகத்
தேவையாகும்.

    பல்வேறு வாழ்வியல் தேவைகளுக்காகப் பிறமொழிகளைக் கற்க
வேண்டிய தேவை இருப்பது உண்மை. அதே நேரத்தில்
தாய்மொழியை நேசித்தலும், அதில் பயிற்சி பெறுதலும் மிகவும்
வேண்டிய பண்புகளாகும். தாய்மொழியை அலட்சியப்படுத்துதல்,
தாய்மொழியில் பேசுதல் குறைவென்று தாழ்வு மனப்பான்மை
கொள்ளுதல் போன்றன இருத்தல் கூடாது.

    யாமறிந்த மொழிகளிலே தமிழ்மொழிபோல்
    இனிதாவது எங்கும் காணோம் ;
    பாமரராய் விலங்குகளாய் உலகனைத்தும்
    இகழ்ச்சிசொலப் பான்மை கெட்டு
    நாமமது தமிழரெனக் கொண்டிங்கு
    வாழ்ந்திடுதல் நன்றோ சொல்வீர் !
    தேமதுரத் தமிழோசை உலகமெலாம்
    பரவும்வகை செய்தல் வேண்டும்

(பான்மை = இயல்பு ; நாமம் = பெயர் ; தேமதுரம் =
தேன்போல் இனிமை)

எனப் பாரதியார் பாடுவது உளங்கொளத்தக்கது.

     அயல்மொழி மோகத்தில் இன்று நிலைதடுமாறும் தமிழர்நிலை
அதிகரித்துள்ளது. கவிஞர் காசி ஆனந்தனின்,

    தமிழே ! உயிரே ! வணக்கம் !
    தாய்பிள்ளை உறவம்மா
    உனக்கும் எனக்கும் !
    அமிழ்தே ! நீ இல்லை என்றால்
    அத்தனையும் வாழ்வில்
    கசக்கும் ! புளிக்கும் !

எனவரும் கவிதை, மொழிப்பற்றுக்குத் தக்கதொரு சான்றாகும்.

தாய்நாடு, தாய்க்குச் சமமானது.

    பெற்ற தாயும் பிறந்தபொன் னாடும்
    நற்றவ வானினும் நனிசிறந் தனவே

     என்பார் பாரதியார். நாட்டு விடுதலைக்காகத் தம் உடல்,
பொருள்,     ஆவி     ஆகியவற்றைத் தியாகம் செய்த
நாட்டுப்பற்றாளர்கள் பற்பலர்.

(குலாவி = சேர்ந்து ; வந்தனை = வணக்கம்)

     என்னும் பாரதியாரின் பாடல் நாட்டு வணக்கமாகத் திகழ்ந்து
வீறுணர்வு அளிக்கின்றது.

     நாட்டுக்கு வணக்கம் செலுத்துவது ஒரு வகை என்றால்,
நாட்டுமக்களின் பிரச்சனைகளை எண்ணிப் பார்ப்பது மற்றொரு
வகை எனலாம். இசை என்னும் தலைப்பில் மேத்தா எழுதியுள்ள
புதுக்கவிதை அவ்வகையானது. அது வருமாறு :

     ஆணும் பெண்ணும் சேர்ந்ததுதான் சமுதாயம் ; உலகம்.
ஆனால் ஆண், பெண்ணை அடிமைப்படுத்தி வந்துள்ள நிலைமை
காலங்காலமாக நம் சமுதாயத்தில் இருந்து வந்துள்ளது. பெண்கள்
அறிவில் குறைந்தவர்களாகவும், போகப் பொருள்களாகவும் கல்வி பெறத்தகுதியற்றவர்களாகவும் கருதப்பட்டு வந்துள்ளனர். இந்நிலை
பாரதியார்; காலந்தொட்டுத்தான் மாறியது. விழிப்புணர்வு வந்தது;
பெண்ணுரிமை பேசப்படலானது ; மகளிர் மதிக்கப்படலாயினர்.

     என்னும் பாரதியார் பாடலையே தக்கதொரு முன்னோடியாகக்
கொள்ளலாம்.

     பெண்களும் தங்கள் பிரச்சனைகளை எடுத்துக்கூறப் பயன்படும் வடிவமாகப் புதுக்கவிதை உள்ளது. ஆண்கள், பெண்களுக்காகக் காலந்தோறும் குரல் கொடுத்து வரும் வரிசையில்,
இன்று பெண்களும் வந்து நிற்கத் தொடங்கியுள்ளனர்.

     பொருள் உள்ளவர்,     பொருளில்லாதவர் என்னும் பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வு மாறவேண்டும். உழைப்பவர்க்குத் தக்க
ஊதியம் வாய்த்தல் வேண்டும்.

     எனவரும் பாரதிதாசனாரின் பாடல், ‘எல்லார்க்கும் எல்லாமென்று இருப்பதான இடம்’ நோக்கி இவ்வையத்தைச் செலுத்தவல்லதாகும்.

     நாட்டினைப் பரமபதச் சோபனப் படமாகவும், நாட்டில்
நிலவும் சிக்கல்களைப் பாம்பாகவும் உருவகித்துச் சமுதாய மாற்றத்திற்குத் தடையாகும் ஆற்றல்களை அழித்தால்தான் பரமபதத்தை உருவாக்க முடியும் என்கிறார் சிற்பி.

     அன்பும், அருளும், அறிவும், நிர்வாகத் திறமையும்
உடையவர்களால் அரசு செலுத்தப்படும் பொழுது நாடு சிறக்கின்றது.
மனுநீதிச் சோழனின் ஆட்சிச் சிறப்பைக் கூறும் சேக்கிழார்,

     என அவன்தன் கூற்றிலமைத்துக் கூறுவார். இது முடியாட்சி,
குடியாட்சி என்னும் இரண்டிற்கும் பொருந்தும்.

அரசியல் குறித்து உடன்பாட்டில் மரபுக்கவிதை உரைக்க,
எதிர்மறைநிலையில் அறிவுறுத்துகின்றது புதுக்கவிதை.

     என்கிறார் மேத்தா. மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்களே
மக்களைச் சுரண்டுதல் குறிப்பிடத்தக்க நிகழ்வாகும்.

     வளைக்கைக் கிணைமகள் வள்ளுகிர்க் குறைத்த
     குப்பை வேளை உப்பிலி வெந்ததை
     மடவோர் காட்சி நாணிக் கடையடைத்து
     இரும்பே ரொக்கலொடு ஒருங்குடன் மிசையும்
     அழிபசி வருத்தம்

     (கிணைமகள் = பாடினி ; வள்உகிர் = கூரிய நகம் ;
மடவோர் = அறிவிலிகள்; கடை = கதவு; ஒக்கல் = உறவினர் ;
மிசைதல் = உண்ணுதல்)

என்பன அவர்தம் சிறுபாணாற்றுப்படை அடிகள்.

     அரசு, மக்களின் பசியைப் போக்க முயலாமல் சட்டம் பேசிக்
கொண்டிருப்பதில் பயனில்லை என்பதை அப்துல் ரகுமானின் கவிதை
உணர்த்துகின்றது.

     காதல் தொன்றுதொட்டு வரும் சிறந்ததோர்
இன்றியமையாத உணர்வாகும்.

நிலத்தினும் பெரிதே வானினும் உயர்ந்தன்று
நீரினும் ஆரள வின்றே சாரல்
கருங்கோல் குறிஞ்சிப் பூக்கொண்டு
பெருந்தேன் இழைக்கும் நாடனொடு நட்பே !

     என்னும் குறுந்தொகைப் பாடலில் நிலம், வானம்,
கடல் ஆகியவற்றினும் பெரிதாகக் காதல் சுட்டப் பெறுகின்றது.
நட்பு என்பது இங்குக் காதலைச் சுட்டிற்று. குறிஞ்சிப்பூ
கிடைத்தற்கு அரிதாகலின், இக்காதலுணர்வின் கிடைத்தற்கரிய
சிறப்புத் தோன்ற உவமையாக்கப்பட்டது.

காதலின் மென்மை குறித்து அப்துல் ரகுமான்,

இரவில்
புல்லின் மீது
ரகசியமாக உருவாகும்
பனித்துளி போன்றது
காதல்
     என்கிறார். புதுக்கவிதையாளர்களுள் காதலைப் பற்றிப்
பாடாதார் யாரும் இல்லை என்று கூறுமளவுக்கு யாவரும் காதலைப்
பாடியுள்ளனர்.

     வாழ்க்கையில் எந்நிலையிலும் சோர்ந்து போகக் கூடாது. தடைகள் பல வரினும் போராடி வென்று மேலேற வேண்டும். ‘இதுதான் நம் தலைவிதி’ என்று சோம்பேறித்தனத்தை வளர்த்துக் கொள்ளலாகாது.

    தேடிச் சோறுநிதம் தின்று - பல
    சின்னஞ் சிறுகதைகள் பேசி - மனம்
    வாடித் துன்பமிக உழன்று - பிறர்
    வாடப் பல செயல்கள் செய்து - நரை
    கூடிக் கிழப்பருவம் எய்தி - கொடுங்
    கூற்றுக் கிரைஎனப்பின் மாயும் - பல
    வேடிக்கை மனிதரைப் போலே - நான்
    வீழ்வேன் என்றுநினைத் தாயோ?

எனச் சக்தியிடமே முறையிடுகின்றார் பாரதியார்.

     தளராத உள்ளத்தோடு துணிந்து செல்ல வழிகாட்டும் புதுக்கவிதைகள் பல வந்துகொண்டிருக்கின்றன.

     இயற்கையைக் கண்டு அதில் மனத்தைப் பறிகொடுக்காதவர்கள்
கவிஞர்களாகவே இருத்தல் இயலாது. மயிலைக் கண்டு மனம்
மகிழ்ந்த பாரதிதாசனார், மயிலை விளித்துப் பாடுகின்றார்.

(புளகித்தல் = சிலிர்த்தல்)

     இவ்வாறு மயிலின் ஆடலில் மனம் பறிகொடுத்த பாடலாக இஃது அமைகின்றது.

மரங்களைக் குறித்து அமைந்த மேத்தாவின் கவிதை வருமாறு :

    நாங்கள்
    காற்று மன்னவன்
    கால்நடை யாத்திரையைக்
    கண்டு முரசறையும்
    கட்டியங்காரர்கள் ;
    தரையில் நடக்கப்
    பிரியப்படாத போது
    காற்று எங்கள்
    தலைகளின் மீதே
    நடந்து செல்கிறது