இனி,  வடமொழியில் வரும் ஏ, ஓ, ஐ, ஒள என்னும் எழுத்துக்களையும் சந்தியக்கரமென்று   கூறுவதினும்,   அவை   போல  அகரவிகர  முதலிய எழுத்துக்கள்    சேர்ந்து    ஒலிக்கு    மென்பதே   பொருத்தம்போலும். எங்ஙனமெனின்  :-  சந்தியிலே  (புணர்ச்சியிலே)   பதத்தினிறுதியில்வரும் அகரத்திற்கும்,     பதமுதலில்வரு     மிகரத்திற்கும்     அவ்விரண்டன் பிறப்பிடத்தையும்  தனக்குப்  பிறப்பிடமாகக்கொண்ட  ஏ என்னு மெழுத்து ஆதேசமாக     வருதலின்,     அவ்விரண்டனொலியும்    அமைந்தமை பெறப்படுமாதலின்,   ஏனையவு   மிவ்வாறே   யமைந்தமை   வடமொழிச் சந்தியிலக்கணம்  நோக்கியுணர்க.  அன்றி, இரண்டெழுத்துக் கூடியவெனில், அவற்றைத்  தனி  எழுத்தாக  வைத்து  மகேசுரர்  சூத்திரஞ்   செய்யார். அவ்வாறே    தமிழிலக்கண     நூலாசிரியர்களாகிய     தொல்காப்பியர் முதலியோரும்  ஐ  ஒள  என்பவைகள்  சந்தி  எழுத்தாயின்  அவற்றைத் தனியெழுத்தாக  வைத்துச்  சூத்திரஞ்  செய்யார்.   ஆதலின்,   ஐ   ஒள என்பவைபோல அ இ,  அய்;  அஉ,  அவ்  என்பவை  ஒலிக்குமென்பதே அவ்வாசிரியர்கள் கருத்தென்பது துணிவாதல் காண்க.