213. பாலை

	நசை நன்கு உடையர்-தோழி!-ஞெரேரெனக்
	கவைத் தலை முது கலை காலின் ஒற்றிப்
	பசிப் பிணிக்கு இறைஞ்சிய பரூஉப் பெருந் ததரல்
	ஒழியின் உண்டு, அழிவு இல் நெஞ்சின்
	தெறித்து நடை மரபின் தன் மறிக்கு நிழல் ஆகி,
	நின்று வெயில் கழிக்கும் என்ப-நம்
	இன் துயில் முனிநர் சென்ற ஆறே.	உரை

216. பாலை

	அவரே, கேடு இல் விழுப்பொருள் தருமார், பாசிலை
	வாடா வள்ளிஅம் காடு இறந்தோரே;
	யானே, தோடு ஆர் எல் வளை ஞெகிழ, நாளும்
	பாடு அமை சேக்கையில், படர் கூர்ந்திசினே;
	'அன்னள் அளியள்' என்னாது, மா மழை
	இன்னும் பெய்யும்; முழங்கி
	மின்னும்-தோழி!-என் இன் உயிர் குறித்தே	உரை