260. பாலை

	குருகும் இரு விசும்பு இவரும்; புதலும்
	வரி வண்டு ஊத வாய் நெகிழ்ந்தனவே;
	சுரிவளைப் பொலிந்த தோளும் செற்றும்;
	வருவர்கொல் வாழி-தோழி!-பொருவார்
	மண் எடுத்து உண்ணும் அண்ணல் யானை
	வண் தேர்த் தொண்டையர் வழை அமல் அடுக்கத்து,
	கன்று இல் ஓர் ஆ விலங்கிய
	புன் தாள் ஓமைய சுரன் இறந்தோரே.	உரை

269. நெய்தல்

	சேயாறு சென்று, துனைபரி அசாவாது,
	உசாவுநர்ப் பெறினே நன்றுமன் தில்ல-
	வயச் சுறா எறிந்த புண் தணிந்து, எந்தையும்
	நீல் நிறப் பெருங் கடல் புக்கனன்; யாயும்
	உப்பை மாறி வெண்ணெல் தரீஇய
	உப்பு விளை கழனிச் சென்றனள்; அதனால்,
	பனி இரு பரப்பின் சேர்ப்பற்கு,
	'இனி வரின் எளியள்' என்னும் தூதே.	உரை