198. குறிஞ்சி

	யாஅம் கொன்ற மரம் சுட்ட இயவில்
	கரும்பு மருள் முதல பைந் தாட் செந் தினை
	மடப் பிடித் தடக்கை அன்ன பால் வார்பு,
	கரிக் குறட்டு இறைஞ்சிய செறிக் கோட் பைங் குரல்
	படுகிளி கடிகம் சேறும்; அடுபோர்
	எஃகு விளங்கு தடக் கை மலையன் கானத்து
	ஆரம் நாறும் மார்பினை,
	வாரற்கதில்ல; வருகுவள் யாயே.	உரை

312. குறிஞ்சி

	இரண்டு அறி கள்வி நம் காதலோளே:
	முரண் கொள் துப்பின் செவ் வேல் மலையன்
	முள்ளூர்க் கானம் நாற வந்து,
	நள்ளென் கங்குல் நம் ஓரன்னள்;
	கூந்தல் வேய்ந்த விரவுமலர் உதிர்த்து,
	சாந்து உளர் நறுங் கதுப்பு எண்ணெய் நீவி,
	அமரா முகத்தள் ஆகித்
	தமர் ஓரன்னள், வைகறையானே.	உரை