273. பாலை

	அல்குறு பொழுதில் தாது முகை தயங்கப்
	பெருங் காடு உளரும் அசைவளி போல,
	தண்ணிய கமழும் ஒண்ணுதலோயே!
	நொந்தனஆயின், கண்டது மொழிவல்;
	பெருந் தேன் கண்படு வரையில் முது மால்பு
	அறியாது ஏறிய மடவோன் போல,
	ஏமாந்தன்று, இவ் உலகம்;
	நாம் உளேம் ஆகப் பிரியலன் தெளிமே.	உரை