307. பாலை

	வளை உடைத்தனையது ஆகி, பலர் தொழ,
	செவ் வாய் வானத்து ஐயெனத் தோன்றி,
	இன்னாப் பிறந்தன்று, பிறையே; அன்னோ,
	மறந்தனர்கொல்லோ தாமே-களிறு தன்
	உயங்குநடை மடப்பிடி வருத்தம் நோனாது,
	நிலை உயர் யாஅம் தொலையக் குத்தி,
	வெண் நார் கொண்டு, கை சுவைத்து, அண்ணாந்து,
	அழுங்கல் நெஞ்சமொடு முழங்கும்
	அத்த நீள் இடை அழப் பிரிந்தோரே?	உரை